သုခမိန္လိႈင္
အေမကို ဖြဲ႔ဆိုဖို႔
သား
စၾက၀ဠာႀကီးထဲကို ထြက္ခဲ့တယ္။
အႀကီးမားဆံုး
အေတာက္ပဆံုး
ၾကယ္တံခြန္ႀကီးေတြက
သားကို သနားၾကတယ္။
ခမ္းနားျခင္း
နက္႐ိႈင္းျခင္း
ပင္လယ္ႀကီးေတြက
သားအတြက္
၀မ္းနည္းေနၾကတယ္။
ေအးေအးျမျမ
ျပည့္ျပည့္၀၀
လမင္းႀကီးကလည္း
သားအတြက္
က႐ုဏာသက္ေနရွာရဲ႕။
ေတာအုပ္ႀကီးေတြ
ေတာင္တန္းႀကီးေတြ
ေကာင္းကင္၊ ေျမျပင္
ကမၻာတခြင္လံုး
အေမ့ဂုဏ္အလကၤာ
ခိုင္းႏိႈင္းေလာက္စရာ
သား
ဘာတခုမွ် မေတြ႔ပါလား။
အေမ ...
အေမ ... ...
အေမ ... ... ...
အဲဒီေလာက္
ေျခာက္ေျခာက္ကပ္ကပ္
သံသရာႀကီးထဲမွာ
သားကို ထားခဲ့ၿပီလား။ ။
သုခမိန္လိႈင္
(၁၅/၁၆-၄-၁၉၉၇)
