၀န္ႀကီးတစ္ပါးေျပာင္းတိုင္း ပညာေရး စနစ္တစ္မ်ဳိး စမ္းသပ္မႈ

သိပံၸႏွင့္နည္းပညာ ၀န္ႀကီးဌာနတြင္ သံုးႏွစ္အတြင္း ၀န္ႀကီးသံုးပါးေျပာင္းခဲ့ၿပီျဖစ္ရာ ထိုဌာန၏ ပညာေရး စနစ္ကိုလည္း တစ္မ်ဳိးစီ စမ္းသပ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား နစ္နာလ်က္ရိွသည္ဟု ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးသိန္းၫြန္႔က ျပည္ေထာင္စုအစိုးရကို ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၁ ရက္ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေ၀း၌ ေထာက္ျပေျပာၾကားခဲ့သည္။

“၀န္ႀကီးတစ္ပါးေျပာင္းတိုင္း ပညာေရးစနစ္ကို တစ္မ်ဳိးစီစမ္းသပ္ၿပီးေတာ့ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြ အင္မတန္ နစ္နာပါတယ္။ ၀န္ႀကီးတစ္ပါး ေျပာင္းရင္လုပ္ေလ့ရိွတဲ့ အက်ဳိးဆက္ကို ေက်ာင္းသားေတြက ဒဏ္ခံေနရတဲ့အျဖစ္မ်ဳိး ေနာက္မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး” ဟု သဃၤန္းကၽြန္းမဲဆႏၵနယ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးသိန္းၫြန္႔က ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒မွတစ္ဆင့္ အစိုးရအဖြဲ႔သို႔ ေမးခြန္းထုတ္ရာတြင္ ထည့္သြင္းေျပာၾကားခဲ့သည္။

၂၀၁၁-၁၂ စာသင္ႏွစ္တြင္ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးျမႇင့္တင္မည္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ B.Tech ႏွင့္ B.E. ေပါင္း စာေမးပြဲမ်ားကို တင္းက်ပ္စြာ စစ္ေဆးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာေက်ာင္းသား မ်ားအနက္ အနည္းငယ္သာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ျခင္း၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ၀န္ႀကီးအသစ္တစ္ဦး ထပ္ေျပာင္းခ်ိန္တြင္ စနစ္သစ္တစ္မ်ဳိးျဖင့္ စစ္ေဆးခဲ့ျပန္၍ ေအာင္ခ်က္မ်ားေကာင္းခဲ့ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ စာသင္ႏွစ္ ေရွ႕ႏွစ္ႏွင့္ ေနာက္ႏွစ္ ေက်ာင္းသားမ်ားအၾကား တန္းတူ အခြင့္အေရးမရခဲ့ျခင္းတို႔ကို ရည္ၫႊန္းလ်က္ ေ၀ဖန္ေထာက္ ျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ယခုလာမည့္ ၂၀၁၄တြင္ B.Tech ႏွင့္ B.E. ဘြဲ႕သင္တန္းမ်ားအတြက္ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲမ်ား ျပဳ လုပ္ေပးရန္ အစီအစဥ္ ရိွ၊ မရိွ၊ အစီအစဥ္ရိွလွ်င္ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲအတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ အခ်ိန္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြရိွသည့္ သင္ခန္းစာမ်ားကို ေလ့လာခြင့္ေပးမည္လား၊ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲေအာင္ျမင္ပါက လက္ရိွ ေျပာင္းလဲထားေသာB.Tech အတြက္ ေလးႏွစ္ B.E. အတြက္ ႏွစ္ႏွစ္၊ ေပါင္း ေျခာက္ႏွစ္ ပညာ ေရးစနစ္တြင္ အက်ဳံး၀င္မည္လား သို႔မဟုတ္ ယခင္ပညာေရးစနစ္တြင္ အက်ဳံး၀င္မည္လားဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ B.E. , B.Tech သင္တန္းအတြက္ ျပင္ဆင္မႈရရိွရန္ အခ်ိန္ေစာၿပီး ႀကိဳတင္ေၾကညာေပးရန္ အစီအစဥ္ရိွမရိွ ဟူသည့္ ေမးခြန္းတို႔ကို အစိုးရအဖြဲ႔သို႔ ေမးျမန္းခဲ့သည္။

အဆိုပါ ေမးခြန္းမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာ သိပံၸႏွင့္ နည္းပညာ၀န္ႀကီးဌာန၊ ဒုတိယ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာ ေအာင္ ေက်ာ္ျမတ္က အင္ဂ်င္နီယာပညာေရးစနစ္သည္ ေၾကညာထားၿပီးျဖစ္ေသာ ယခင္သင္ၾကားေနသည့္ ပညာေရးစနစ္ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားအတိုင္းသာျဖစ္ၿပီး ေျပာင္းလဲမႈ တစ္စံုတစ္ရာမရိွပါဟု ျငင္းဆိုခဲ့ေသာ္ လည္း ဦးသိန္းၫြန္႔၏ ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ျပန္လည္ ေျဖၾကားခဲ့သည္။

“A.G.T.I. ႏွစ္ႏွစ္တက္ၿပီး ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲမွာ အရည္အခ်င္းမီပါက B.E. ဆက္တက္ခြင့္ ရၾကပါတယ္၊ သတ္မွတ္ အရည္အခ်င္းမမီလို႔ ၀င္ခြင့္မရသူေတြကို အခြင့္အေရးေပးတဲ့အေနနဲ႔ B.E. , B.Tech ၀င္ခြင့္ စာေမးပြဲေတြ ထပ္ေျဖခြင့္ကို ၂၀၀၇ မွာ တစ္ႀကိမ္၊ ၂၀၁၁ မွာ တစ္ႀကိမ္ စာေမး ပြဲစစ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အခု ၂၀၁၄ မွာ ၀င္ခြင့္ေအာင္သူေတြကို လာမည့္ ပညာသင္ႏွစ္မွာ တက္ခြင့္ေပးဖို႔ အစီအစဥ္ရိွပါတယ္” ဟု ေျဖၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

လက္ရိွ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲသည္ ယခင္ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲမ်ားနည္းတူ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ ယခင္သင္ၾကားၿပီးစီးၿပီး ျဖစ္ေသာ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္၊ ေပါင္းႏွစ္ဘာသာ ေျဖဆိုရမည္ျဖစ္ရာ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲ က်င္းပမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာခ်ိန္မွစ၍ သင္ခန္းစာမ်ား ေလ့လာခ်ိန္ ေလးလရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ လံုေလာက္ေသာ အခ်ိန္ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ၀န္ႀကီးက ထည့္သြင္းေျဖၾကားခဲ့သည္။

စိုးသန္းလင္း၊ ၪာဏ္လိႈင္လင္း
Mizzima - News in Burmese

၀န္ႀကီးမ်ားမလိမၼာလွ်င္ မည္သူ႔တြင္ တာ၀န္ရွိပါနည္း

သမၼတဦးသိန္းစိန္ အစုိးရအဖြဲ႕မွ ၀န္ႀကီးအခ်ဳိ႕ ရာထူးႏွင့္ မလုိက္ဖက္ေသာ စကားလုံး အသုံးအႏႈန္းမ်ား ေျပာဆုိေနျခင္းသည္ ျပည္သူမ်ားအတြက္ ထူးဆန္းသည့္ျဖစ္ရပ္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ အစုိးရ သစ္တက္ၿပီးမၾကာမီ သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ျဖင့္ အံၾသမကုန္ဖြယ္စကားမ်ားကို ၀န္ႀကီးအခ်ဳိ႕ေျပာခဲ့သည္။ ေျပာဆဲလည္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထပ္တလဲလဲထြက္ေပၚလာသည့္ သံတမန္မဆန္ေသာ စကားလုံးမ်ားအတြက္ မည္သူ႔ထံတြင္တာ၀န္ရွိ သလဲေမးခြန္းက နယ္လွည့္ပါး႐ုိက္ရဲသည္ဟု စိန္ေခၚေျပာၾကားခဲ့ေသာ ၀န္ႀကီးဦးအုန္းျမင့္၏ ေျပာစကားမ်ား ထြက္ေပၚလာခ်ိန္တြင္ ျပည္သူမ်ား အသိခ်င္ဆုံး ေမးခြန္းျဖစ္လာပါသည္။

ေမးခြန္း၏အေျဖကုိ ၀န္ႀကီးမ်ားေရြးခ်ယ္ခန္႔အပ္ထားသည့္ သမၼတဦးသိန္းစိန္လည္းမေျဖေသး။ ကာယကံရွင္၀န္ႀကီးမ်ားကုိယ္တုိင္လည္း လူသိရွင္ၾကားမေျဖရွင္းေသးေပ။ ပုိ၍ဆုိးရြားသည္မွာ ၀န္ႀကီးတစ္ဦး၏ ႏႈတ္ျဖင့္ရမ္းကားမႈကို အျခား၀န္ႀကီးမ်ားကပါ ၀ုိင္း၀န္းဖုံးဖိကာကြယ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ယင္းလုပ္ရပ္က လက္ရွိအစုိးရ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားႏွင့္ ဒီမုိကေရစီစနစ္ေဖာ္ေဆာင္မႈအေပၚ သံသယပြားလာေစေၾကာင္း ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ လႊတ္ေတာ္အသုိင္းအ၀ုိင္းအျပင္ အရပ္သားအခ်ဳိ႕ကပါ ေ၀ဖန္လာၾကသည္။

သမၼတက ေခၚယူသတိေပး႐ုံသာျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ခ်က္ခ်င္းအေရးမယူျခင္း၏ ေနာက္ဆက္တြဲရလဒ္က ယင္း၀န္ႀကီးမ်ားကို မည္သူေတြေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျပဳေနသလဲဆုိသည့္ သံသယကုိပုိမုိႀကီးထြားလာေစသည္။

ျပည္သူကို ထမင္းတစ္နပ္သာေလွ်ာ့စားခုိင္းေသာ လယ္ယာစုိက္ပ်ဳိးေရးႏွင့္ ဆည္ေျမာင္း၀န္ႀကီးဌာန ဦးျမင့္လႈိင္ဆုိလွ်င္ ယခင္ စစ္အစုိးရအႀကီးအကဲေဟာင္း ဒုတိယဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအး၏လူရင္းျဖစ္ၿပီး ယခုနယ္လွည့္ပါး႐ုိက္မည္ဆုိသည့္ ေမြးျမဴေရး၊ ေရလုပ္ငန္းႏွင့္ ေက်းလက္ေဒသဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္ေရး၀န္ႀကီးဌာန၀န္ႀကီး၊ယခင္ေျမာက္ပုိင္းတုိင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္တုိင္းမွဴး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အုန္းျမင့္မွာလည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ၏လူရင္းျဖစ္ၿပီး စစ္ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္မွ ဆင္းသက္လာေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတစ္ျဖစ္လဲ သမၼတဦးသိန္းစိန္က အေရးယူရန္ေႏွာင့္ေႏွးေနေၾကာင္း ေ၀ဖန္မႈမ်ားရွိလာခဲ့သည္။ ယင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ သမၼတ၏ေျပာေရးဆုိခြင့္ရွိသူ ဦးရဲထြဋ္က တစ္စုံတစ္ရာမွတ္ခ်က္မေပးလုိေၾကာင္း၊ မေျဖၾကားလုိေၾကာင္း ၎၏အီးေမးလ္မွတစ္ဆင့္ ေျဖၾကားခဲ့သည္။

စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါေျပာဆုိျခင္းအတြက္ ကာယကံရွင္၀န္ႀကီးမ်ားတြင္ နံပါတ္တစ္တာ၀န္ရွိၿပီး ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၂၃၂(ခ)အရ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးမ်ားကို သမၼတက ခန္႔အပ္ျခင္းျဖစ္၍ သမၼတတြင္တာ၀န္ရွိေၾကာင္း ႏုိင္ငံေရးေဆာင္းပါးမ်ားေရးသားသူ ေဒါက္တာရန္မ်ဳိးသိမ္းကေျပာသည္။

ထုိ႔အျပင္ ယခုႏႈတ္ၾကမ္းသည့္ ၀န္ႀကီးမ်ားသည္ စစ္သားလူထြက္ျဖစ္၍ ပါးစပ္၀သီပါေနျခင္းဟု အစုိးရအဖြဲ႕က ခုခံေျပာၾကားေနျခင္းက ေရရွည္တြင္ အရပ္ဘက္ႏွင့္ စစ္ဘက္ ယုံၾကည္မႈတည္ေဆာက္ေရးကို ထိခုိက္ႏုိင္ေၾကာင္း ၎ကေထာက္ျပသည္။

“စစ္သားလူထြက္ေတြမုိ႔ အက်င့္ပါေနလုိ႔ ဒီလုိေျပာတာပါလုိ႔ အစုိးရဘက္က ခုခံေျပာၾကားတာဟာ အေျခအျမစ္မရွိပါဘူး။ စစ္တပ္အပါအ၀င္ အဖြဲ႕အစည္းတုိင္းမွာ ေကာင္းတဲ့သူ၊ဆုိးတဲ့သူေတြ ဒြန္တြဲရွိေနတာပါ။ အဲဒီလုိ ခုခံတာဟာ အရပ္ဘက္နဲ႔ စစ္ဘက္ ယုံၾကည္မႈတည္ေဆာက္ေရးကို ထိခုိက္ႏုိင္တဲ့အထိ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္”ဟု ေဒါက္တာရန္မ်ဳိးသိမ္းကေျပာၾကားသည္။

“ကုိယ့္စကားကုိယ္တာ၀န္မယူတဲ့သူေတြကို အယုံအၾကည္မရွိပါဘူး။ သူတုိ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲတယ္ဆုိတာ ပါးစပ္ဖ်ားမွာပဲရွိတာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဦးအုန္းျမင့္အေၾကာင္း စာေစာင္ေတြမွာဖတ္ၿပီးကတည္းက ပိုသိလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေန႔တုိင္းရွာေဖြစားေသာက္ေနရတာ အခုထိ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ကို ေၾကာက္ေနရတုန္းပါ။ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္သူ႔ကိုေထာက္ခံရမလဲ၊ အားေပးရမလဲ သဲကြဲသြားတာေပါ့”ဟု အသက္(၃၁)ႏွစ္အရြယ္ တကၠစီယာဥ္ေမာင္း ကိုေတဇေက်ာ္ကေျပာသည္။

ျမန္မာျပည္သုိ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္လာေရာက္ၿပီး သမၼတဦးသိန္းစိန္ႏွင့္ အစုိးရအဖြဲ႕၀င္မ်ားကုိ ေတြ႕ဆုံသြားသည့္ လူ႔အခြင့္အေရးေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေရးအဖြဲ႕ကလည္း ျမန္မာအစုိးရအဖြဲ႕အတြင္း ဒီမုိကေရစီလုိလားသူႏွင့္ မလုိလားသူတုိ႔ ႏွစ္ျခမ္းကြဲေနေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။

အစုိးရအဖြဲ႕တြင္း သူလူကုိယ့္လူ ဂုိဏ္းကြဲေနျခင္းေၾကာင့္ ၀န္ႀကီးတစ္ဦး၏ ေျပာမွားဆုိမွားျဖစ္ပါက ကုိယ့္လူပဲ့ထြက္မသြားေစရန္ အစြမ္းကုန္ဖုံးဖိအားေပးေနသည္ဟု တထစ္ခ်ေျပာဖုိ႔ေတာ့ခက္ေၾကာင္း၊ သုိ႔ေသာ္ လက္ရွိအစုိးရတာ၀န္ရွိသူအမ်ားစုမွာ ေခတ္ဆုိးႀကီးထဲတြင္ က်င္လည္ခဲ့ၾကၿပီး ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းမ်ား၏ ၾသဇာအနည္းႏွင့္ အမ်ား တစ္နည္းနည္းသက္ေရာက္ေနမွာ ေသခ်ာေၾကာင္း ယခင္စစ္အစုိးရေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ထဲထဲ၀င္၀င္ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့သူ သက္ခုိင္အတၳဳပၸတၱိကုိ ေရးသားခဲ့သည့္ စာေရးဆရာမင္းဒင္က ေျပာၾကားသည္။

“တခ်ဳိ႕တာ၀န္ရွိသူေတြဟာ စကားလုံးေရြးခ်ယ္မႈမွားယြင္းတာ၊ ခံစားမႈကို ပုံေဖာ္ခ်က္မွားယြင္းတာ၊ မီဒီယာရဲ႕ထိေရာက္မႈကို သတိမျပဳမိတာေတြေၾကာင့္ ပြဲဆူတာေတြလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ေစတနာမွန္မမွန္၊ ေသြး႐ုိးသား႐ုိးဟုတ္မဟုတ္ ေသခ်ာဆန္းစစ္ဖုိ႔လုိပါမယ္။ ရန္ကုန္တုိင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ႕ ျပည္သူေတြကို အလုိလုိက္မိလုိ႔တုိင္း ျပည္ဆင္းရဲတာဆုိတာမ်ဳိး၊ ၀န္ႀကီးဦးအုန္းျမင့္ရဲ႕ပါး႐ုိက္နား႐ုိက္ရဲတယ္ဆုိတဲ့ အေျပာမ်ဳိးကေတာ့ ဧရာမအလြဲအမွားႀကီးေတြပါပဲ”ဟု ၎ကဆက္ေျပာသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ မၾကာမီ ၂၀၁၅ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲကို က်င္းပေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲအႀကဳိ ၂၀၁၄ တစ္ႏွစ္လုံးတြင္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသည္ စိတ္၀င္စားစရာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။

ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒေလ့လာသုံးသပ္ေရးေကာ္မရွင္၏ အစီရင္ခံစာကို အာ႐ုံစုိက္၍မဆုံးမီ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ဦးေအာင္သိန္းလင္း တင္သြင္းလာေသာ ပုဒ္မ ၅၉(စ)ကို လူတစ္သိန္းေက်ာ္က လက္မွတ္ထုိးၿပီး မျပင္လုိေၾကာင္း အစီရင္ခံစာႀကီး ထြက္ေပၚလာသည္။

ဦးေအာင္သိန္းလင္းကိုတုံ႔ျပန္ရန္ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုတုိ႔ လႈပ္ရွားခ်ိန္တြင္ မေလးရွားတြင္ ရခုိင္ပါတီေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕ ေသနတ္ပစ္ခတ္လုပ္ႀကံခံရသည္။ မေလးရွားေရာက္ ျမန္မာအေရးေဆာင္ရြက္ေနသည့္ ကိုေအာင္ႀကီး(၈၈ မ်ဳိးဆက္)အသတ္ခံလုိက္ရသည္။ ေရြးေကာက္ပြဲနီးလာသည္ႏွင့္အမွ် ႏုိင္ငံေရးလွည့္ကြက္မ်ားစြာကို အစုိးရကအသုံးခ်လာမည္ကိုစုိးရိမ္ေၾကာင္း ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း ဦးဇာဂနာကေျပာသည္။

“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ အာ႐ုံေထြျပားေအာင္မ်ားလုပ္ေနသလားလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဒီရက္ပုိင္းျဖစ္ရပ္ေတြက စိပ္လြန္းလုိ႔ ဘယ္ေနာက္ကိုလုိက္ၿပီး ဘာကုိအရင္ကုိင္တြယ္ရမလဲဆုိတာ မသိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလုိအကြက္ေတြေရႊ႕ေနတယ္လုိ႔ေျပာမိလို႔ သမၼတနားကလူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိႀကဳံရင္ႀကဳံသလုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာအကြက္မွမေရႊ႕ပါဘူးလုိ႔ေတာင္ ေတြ႕တုိင္းေျပာလာၾကတယ္”ဟု ၎ကေျပာသည္။

လက္ရွိအစုိးရအဖြဲ႕အတြင္း သမၼတဦးသိန္းစိန္မွစ၍ ၀န္ႀကီးအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ယခင္အစုိးရအႀကီးအကဲေဟာင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးႏွင့္ ကင္းရွင္းသူမရွိျခင္းေၾကာင့္
အစုိးရေဟာင္း၏ ၾသဇာလႊမ္းမုိးမႈရွိႏုိင္ေၾကာင္းလည္း ၎ကဆုိသည္။

မဆင္မျခင္ေျပာဆုိသည့္ ၀န္ႀကီးအားလုံးကုိ သမၼတက အေရးမယူဟုဆုိေသာ္လည္း ျမစ္ဆုံကိစၥတြင္ မေျပာသင့္သည့္စကားမ်ားေျပာခဲ့သည့္အတြက္ လွ်ပ္စစ္၀န္ႀကီးဌာန၀န္ႀကီးဦးေဇာ္မင္းကို အေရးယူဖူးသည့္သာဓကကိုလည္း ထည့္တြက္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ ဦးရဲထြန္းကဆုိသည္။

ႏုိင္ငံတကာတြင္ မၾကာေသးမီက အေမရိကန္လက္ေထာက္ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးက တယ္လီဖုန္းထဲတြင္ ဥေရာပသမဂၢကို Fuck The EU ဟု သုံးႏႈန္းေျပာဆုိသည့္သတင္းကို ျပန္ၾကားေရးဒု၀န္ႀကီးဦးရဲထြဋ္က ၎၏ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာမွတစ္ဆင့္ ျဖန္႔ေ၀ခဲ့သည္။

Fuck ဆုိတာ သူတုိ႔ယဥ္ေက်းမႈအရ ဆဲတယ္လုိ႔ေတာင္ သုံးလုိ႔မရပါဘူး။ ဒီကေန႔ ႏုိင္ငံျခားဟစ္ေဟာ့ပ္သီခ်င္းတုိင္း အဲဒီစကားလုံးမပါတာေတာင္ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ႏႈိင္းယွဥ္ေျပာရရင္ အေမရိကန္က သူ႔ျပည္သူကုိ Fuck လုိ႔ သုံးႏႈန္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ EU ကိုသာ သုံးႏႈန္းတာ။ ဦးအုန္းျမင့္ကေတာ့ ကုိယ့္ျမန္မာျပည္သူေတြ၊ သူ႔ကုိေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားပါတယ္ဆုိတဲ့ ျပည္သူေတြကုိ ပါး႐ုိက္မယ္လုိ႔ေျပာသြားတာပါ”ဟု ဇာဂနာကေျပာၾကားသည္။

ကုလသမဂၢညီလာခံက်င္းပစဥ္တစ္ႀကိမ္တြင္ ႐ုရွားမွေခါင္းေဆာင္က သူ၏ဖိနပ္ကိုခၽြတ္၍ အစည္းအေ၀းခုံကိုေခါက္ခဲ့ၿပီး မေက်နပ္မႈကို ေဖာ္ျပခဲ့ျခင္းေလာက္သာ
အ႐ုိင္းဆုံးဥပမာအျဖစ္ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရၿပီး ျမန္မာျပည္မွ၀န္ႀကီးမ်ားလုိ ျပည္သူကုိ လက္ေအာက္ငယ္သားအခုိင္းအေစသဖြယ္ သေဘာထားၿပီး ႀကိမ္းေမာင္းေျပာဆုိမႈမ်ဳိး မၾကားဖူးခဲ့ေၾကာင္း ၎ကဆုိသည္။

စကားေျပာမွားလွ်င္ ဒုကၡေရာက္တတ္ေၾကာင္း ၿဗိတိန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းေဂၚဒြန္ဘေရာင္း၏ျဖစ္စဥ္က နမူနာေကာင္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ ဒုတိယသက္တမ္းအတြက္ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ရန္ျပင္ဆင္ေနေသာ ေဂၚဒြန္ဘေရာင္းတစ္ေယာက္ ၂၀၁၀ ဧၿပီလကုန္ပုိင္းက မဲဆြယ္စည္း႐ုံးေရးခရီးစဥ္တစ္ခုတြင္ မဲဆႏၵရွင္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ အသက္(၆၆)ႏွစ္အရြယ္ မစၥဂီလီယန္ဒက္ဖီႏွင့္ေတြ႕ဆုံကာ ၎ေျပာေသာစကားမ်ား၊ အႀကံျပဳခ်က္မ်ားကို မီဒီယာမ်ားေရွ႕တြင္ တေလးတစားနားေထာင္သည္။ ဖက္လွဲတကင္းႏႈတ္ဆက္၍ ခင္ဗ်ားက အလြန္ေတာ္တဲ့အမ်ဳိးသမီးပါဟု ခ်ီးက်ဴးသည္။

ေတြ႕ဆုံမႈအၿပီး ကားေပၚအေရာက္တြင္ေတာ့ ၎ႏွင့္ေတြ႕ဆုံရန္စီစဥ္သူကို အျပစ္တင္ၿပီး “ဒီအမ်ဳိးသမီးႀကီးက တစ္ယူသန္မႀကီး”ဟု စိတ္ထဲရွိသည့္အတုိင္း ေျပာခ်လုိက္သည္။ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရင္ဘတ္တြင္ မုိက္က႐ုိဖုန္းမခၽြတ္ရေသး၍ မီဒီယာအပါအ၀င္ အားလုံးသိသြားေတာ့သည္။ စကားမွားယြင္းမႈကို ေဂၚဒြန္ဘေရာင္းတစ္ေယာက္ နာရီပုိင္းအတြင္း ျပန္ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း အခ်ိန္မမီေတာ့ပါ။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၏အဇၩတၱကို ထုိျဖစ္စဥ္က လွစ္ဟျပလုိက္ၿပီး မီဒီယာမ်ားတြင္ အႀကီးအက်ယ္ေ၀ဖန္ခံလုိက္ရသလုိ ျပည္သူမ်ား၏ ေထာက္ခံမႈေလ်ာ့က်ကာ ထုိေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ေဂၚဒြန္ဘေရာင္း ႐ႈံးခဲ့ပါသည္။

၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲသည္ အမွန္တကယ္ လြတ္လပ္ၿပီးတရားမွ်တခဲ့ပါက ဦးအုန္းျမင့္အပါအ၀င္ ျပည္သူကုိႀကိမ္းေမာင္းသူ ၀န္ႀကီးအခ်ဳိ႕ ဒလိမ့္ေခါက္ေကြးက်ဆုံးသြားၾကမည္သာျဖစ္ေၾကာင္း စာေရးဆရာမင္းဒင္ကဆုိသည္။

“ေသြး႐ုိးသား႐ုိးေရြးေကာက္ပြဲဆုိရင္ ဘယ္ျပည္သူက ကုိယ့္လည္ပင္းကုိယ္ ႀကဳိးကြင္းစြပ္မိေအာင္ ဒီ၀န္ႀကီးမ်ဳိးေတြကို မဲေပးပါ့မတုံးဗ်ာ။ ဒီလုိ၀န္ႀကီးေတြရဲ႕ အသိဉာဏ္အဆင့္မ်ဳိးနဲ႔ တုိင္းျပည္ကို ဆင္းရဲတြင္းကေန ဘယ္လုိဆြဲတင္ႏုိင္မွာတုံး။ ရွင္းပါတယ္”ဟု ၎ကဆုိသည္။

သမၼတဦးသိန္းစိန္က က်န္ရွိသည့္အစုိးရသက္တမ္းတြင္ ျပည္သူ႔လုိအင္ႏွင့္အသံကို နားေထာင္ၿပီး ဆက္လက္လုပ္ကိုင္မည္ဟု ကတိေပးေျပာၾကားသည္။ ဒီမုိကေရစီနည္းလမ္းတက် ေရြးေကာက္ထားသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အစုိးရဟု သမၼတက မၾကာခဏသံုးႏႈန္းေျပာဆုိသည္။ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ(၄)တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္၏အခ်ဳပ္အျခာအာဏာသည္ ႏုိင္ငံသားမ်ားထံမွဆင္းသက္ၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္တစ္၀န္းလုံးတြင္တည္သည္ဟု ျပ႒ာန္းထားသည္။

အေျပာႏွင့္အလုပ္ တစ္ထပ္တည္းက်ေစရန္ သမၼတအနီးမွလူမ်ား ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္ဖုိ႔ လုိအပ္ပါသည္။ ၎တုိ႔တြင္ အခ်ိန္မ်ားစြာမက်န္ေတာ့ပါ။ ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္မီ ၂ ႏွစ္အတြင္း ျပည္သူ႔ႏွစ္လုိမႈကိုျပန္ရရန္ ျပည္ျပတ္သားသား အေရးယူရမည္ျဖစ္ပါသည္။

သုိ႔မွသာ ဦးသိန္းစိန္အစုိးရ၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးအေပၚ သံသယ၀င္ေနမႈမ်ား ဖယ္ရွားႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။

ေရးသားသူ- ေအးသူစံ
7Day News Journal

လူငယ္မ်ား အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ၾသဝါဒ

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၇ ရက္ေန႔ ညတြင္ တုိင္းျပည္သို႔ ႏွစ္သစ္ကူး မိန္႔ခြန္း ေျပာ ၾကားရာ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သည္ လူငယ္မ်ား အတြက္ ေအာက္ပါ ၾသဝါဒကို ထည့္ သြင္းျမြက္ ၾကားခဲ့၏။

”ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကာ တုိင္းျပည္ မွာရိွတဲ့ လူငယ္စုကို ကြၽန္ေတာ္ စကား ေျပာျပ လိုတယ္။ ဒီ လူငယ္စုေတြဟာ ေတာ္လွန္ေရး စကားေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားေျပာ ၿပီး ေနၾကတယ္။ ေတာ္လွန္ ေရး ဆုိတာ ဘယ္ဟာကို ေတာ္လွန္ေရး ဆုိတာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာဖုိ႔ လို တယ္။ အခုလို အခါမ်ဳိး မွာ ဗမာျပည္လို တုိင္းျပည္မ်ဳိးမွာမို႔လို႔ လူငယ္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္တုိးတက္ေနႏုိင္တာပဲ။ အိႏိၵယမွာဆုိရင္ လူငယ္ေတြဟာ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးေရာက္ဖုိ႔ အင္မတန္ ခဲယဥ္းတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ- လူႀကီးေတြက လူငယ္ေတြထက္ အရည္အခ်င္း အေတာ္အတန္ ရိွေနေတာ့ တုိးမေဖာက္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေန ရိွတယ္။ အခု လူငယ္ေတြ ျမန္မာ ျပည္ရဲ႕ႏိုင္ငံေရး မွာ ထိပ္သီး ထိပ္တန္း ေရာက္ေနတယ္ ဆုိတာ လူငယ္ေတြ သိပ္ေတာ္လို႔ မဟုတ္ဘဲ လူႀကီးေတြ သိပ္ညံ့ လို႔ဆုိတာကို သိဖို႔လိုတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ သိပ္အထင္ႀကီး ဖို႔ မလိုဘူး။ အခုေနအခါမ်ဳိး မွာ က်ဳပ္တုိ႔ နားမလည္တဲ့ ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီး ရိွေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ နား မလည္တာေတြကို နားလည္ေအာင္ လုပ္ပါ။ တတ္ေယာင္ကား နဲ႔ေတာ္လွန္ေရး စကားေတြခ်ည္း တြင္တြင္သံုးၿပီး ေနာက္ဆံုး ေတာ္လွန္ေရးလည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒါမ်ဳိးကုိ ေရွာင္ဖို႔ လိုတယ္။ ဒီေတာ့ကာ အခုတုိင္းျပည္ ျပန္လည္ ထူ ေထာင္ေရး နဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေတြ ကုိ လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြမွာ စကားသိပ္မ်ားမ်ား မေျပာဘဲနဲ႔ အလုပ္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ လို တယ္။

ဗမာျပည္မွာ ဆုိရင္ လူငယ္ေတြ ဟာ တစ္ေယာက္တည္း အေျပးၿပိဳင္ေနရတဲ့ သူေတြလို ၿပိဳင္ဘက္မရိွဘဲ အေျပး ၿပိဳင္ေနရတာပဲ။ အဲဒီလို ၿပိဳင္ဘက္ မရိွဘဲ အေျပးၿပိဳင္ေနရတဲ့ အထဲက ပန္း တုိင္ကို မေရာက္ႏုိင္လို႔ ရိွရင္ ငါတုိ႔ တစ္ေတြကုိ ရန္သူက ထ ေျခထုိးလို႔ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ငါတုိ႔ ေရွာ္လို႔သာ ဆုိတာ သိရမယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ဒါေတြကို ေျပာေနရတာလည္းပဲ ေရွ႕ကို ဗမာျပည္ရဲ႕ အေရး ကို လိုလားလုိ႔ ေျပာေနရျခင္း ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အဖို႔မွာဆုိရင္ ဗမာျပည္ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္ ႏုိင္ငံေရးက ထြက္ခ်င္ ထြက္မွာပဲ။ ထြက္ဖို႔ လည္း စိတ္ကူးေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အတိအလင္း ေျပာခ်င္တာက ဗမာျပည္က လူငယ္ေတြဟာ အရမ္းမဲ့အထင္ႀကီး ၿပီးေတာ့ကာ ကုိယ့္ တာဝန္ေတြကို မလုပ္ဘဲနဲ႔၊ စကားမ်ား မေနဘဲနဲ႔ မိမိတုိ႔ ေနာင္ေရးကို ေမွ်ာ္ေတြးၿပီး ဗမာ ျပည္ရဲ႕အက်ဳိးကို တကယ္လို လားတယ္ ဆုိရင္ လူငယ္ေတြဟာ ေတာ္လွန္ေရးစကားေတြ ေျပာတာေလွ်ာ့ၿပီးေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ တကယ့္အလုပ္ကို လုပ္ၾကစမ္း ပါဆုိ တာ ေျပာခဲ့ ခ်င္တယ္”။

၁၉၄၅ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂ဝ ရက္ ေန႔တြင္ က်င္းပ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ဗမာ ႏုိင္ငံ လူငယ္မ်ား အစည္းအ႐ုံး ျပန္လည္ ဖြင့္လွစ္ပဲြတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က ‘လူငယ္ေတြ ဘာလုပ္ သင့္သလဲ’ ဟူေသာ ျပႆနာ အတြက္ ေအာက္ပါ အတုိင္း ၾသဝါဒ မိန္႔ခြန္း ျမြက္ၾကားခဲ့ေလသည္။

”လူငယ္ေတြ အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက လူငယ္ေတြ တကယ္အလုပ္လုပ္ခ်င္ရင္ နာမည္ ပ်က္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။ ေနာက္ၿပီး တစ္ခုရိွတာက စတန္႔လုပ္တာမ်ဳိး၊ လူၾကည့္ေကာင္းတဲ့ အလုပ္မ်ဳိး၊ နာမည္ ရမည့္ အလုပ္မ်ဳိးလုပ္ရင္ အလကားပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ထိထိေရာက္ေရာက္ အလုပ္လုပ္ၾကရင္ လူငယ္ေတြဟာ ၿမိဳ႕မွာခ်ည္းပဲ မေနဘဲ ေတာကိုလည္း သြားၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ ၾကပါ။

ၿမိဳ႕မွာ လုပ္ရင္ ထင္ေပၚတယ္။ လူသိမ်ားတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ ထိေရာက္မွာက ေတာကိုသြားမွ ထိေရာက္မယ္။ အစိုးရကလည္း ၿမိဳ႕မွာရိွတဲ့ လူေတြရဲ႕ အေျခအေနကိုပဲ သိတယ္။ တုိ႔တုိင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းလုပ္ရင္ ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ေအာင္မွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ထူေထာင္ေရး ေတြလည္း ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ျမန္ျမန္ၿပီးမွာပဲ။

သို႔ေသာ္ ေတာမွာက ဘယ္သူမွမေရာက္ေတာ့ အညံ့ဆံုး ဘဝျဖစ္ေနရမွာပဲ။ အေျခအေန မသိေတာ့ ဘယ္သူကမွ လုပ္ေပးေဖာ္ မရိွဘူး။ ေတာကိုသြား ၿပီး အလုပ္လုပ္ရမယ္ဆိုရင္ ပိုထိေရာက္ မယ္။ ၿမိဳ႕မွာလုပ္မယ့္ လူေတြ လည္း ျပည့္ လို႔။ ခင္ဗ်ား တုိ႔ေတာ့ ႀကိဳက္ေတာ့ ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆုိေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားလည္း ဒီလိုပဲ ဘုန္းႀကီးေတြလည္း ဒီလိုပဲ ၿမိဳ႕ခ်ည္းပဲ ကပ္ခ်င္တယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြ သာသနာျပဳစမ္းပါ ဆုိရင္ ေတာထဲေတာင္ထဲ မသြားခ်င္ဘူး။ ဆြမ္းေတြ ဘာေတြ မရလို႔။ ဟင္း ေကာင္းမရလို႔၊ သြားတဲ့အခါ ေမာ္ေတာ္ ကားလည္း မစီးႏုိင္လို႔။ ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ ေမာ္ေတာ္ကားရမယ္၊ ၾကက္သား၊ဝက္သား နဲ႔ အၿမဲတမ္း ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္စားရမယ္။ ေတာ္သလို ဟင္းနဲ႔ ဆြမ္းနဲ႔ပဲ တင္းတိမ္ႏုိင္ရမယ္။ ကုန္း ေၾကာင္းသြားႏုိင္ရမယ္။

တုိင္းျပည္အတြက္ လုပ္ရာမွာ အလြန္ထိေရာက္တာက ေတာက ပိုထိေရာက္တယ္။ ဒါေတာ့ မွန္တဲ့အတုိင္း ေျပာေနတာ။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ဘယ္သူမွ လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဥပမာ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ သူတုိ႔နယ္ကရိွတဲ့ ၿမိဳ႕နဲ႔ ရန္ကုန္လာတဲ့အေခါက္နဲ႔ ဆုိရင္ ဒီလာတဲ့အခါက ပိုမ်ားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ရန္ကုန္ ခဏခဏလာၿပီး ေနရာလုေနၾက တာလဲ။ ဒီလိုပဲ လူငယ္ေတြလည္း ၿမိဳ႕ေနရင္ ပိုထင္ ေပၚတယ္၊ စားစရာေသာက္စရာ ေကာင္းတယ္ဆုိၿပီး ၿမိဳ႕ခိုမေနဘဲ တကယ္ အလုပ္လုပ္ခ်င္ၾကရင္ ေတာကိုသြားၾက ဖုိ႔ပဲ။ ဟိုအရင္ ၁၉၃ဝ ခုတုန္းက ဗမာေတြဟာ ဒီေနရာမွာ ေခါက္ဆဲြဆုိင္ တည္ေထာင္ရင္ ဒီေနရာမွာဘဲ ဗမာဆုိင္ တစ္ဆုိင္ ထပ္ၿပီးလာတယ္။ ဒီျပင္ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီး ျပည့္လို႔ရိွတယ္။ ဆုိင္ သက္သက္ မရိွတဲ့ေနရာ သြားမေရာင္း ဘူး။ ဗမာ့ အက်င့္က ဒီလိုရိွတယ္။ ဒီလုိ အလုပ္လုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္စရာ ေနရာေတြဟာ ျပည့္လို႔၊ မလုပ္ခ်င္ဘူး ဆုိရင္ေတာ့ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ လုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္စရာ ေတြ ျပည့္လို႔။

စစ္ၿပီး ဗမာျပည္မွာ ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းေတြ အမ်ား ရိွတယ္။ ပညာေရးဘက္က၊ က်န္းမာေရးဘက္က အမ်ား ရိွတယ္။ တကယ္လုပ္ရင္ ၿမိဳ႕မေနပါ နဲ႔။ ေတာ သြားၾကပါ။ နာမည္ျဖစ္႐ုံ၊ စတန္႔ ျဖစ္႐ုံ လုပ္ခ်င္ရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အခုရိွတဲ့ အေျခအတုိင္းပဲ လုပ္ၾက၊ ဗမာျပည္ေတာ့ ႀကီးပြား မွာ မဟုတ္ဘူး။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဗမာျပည္မွာ ညီညြတ္မႈမရိွဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ႏုိင္ငံေရးမွာ ဥပမာဆုိရင္ ဗမာျပည္ကို တကယ္လို႔ ႏုိင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေပးဖို႔ကိစၥျဖစ္လာေတာ့ ရွမ္းကေနၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မပါခ်င္ဘူးဆုိရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ရွမ္းေတြက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဗမာေတြထဲ မပါခ်င္ဘူးေျပာရင္ ဘယ္သူမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ ပါခ်င္ေအာင္လုပ္ရင္ ရွမ္းျပည္သြားၿပီး လုပ္ၾက။ ရွမ္းေတြက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သေဘာထားေတြ သိလာမယ္ဆုိရင္ ဘယ္သူမွ မပါခ်င္ဘူး ဆုိတဲ့စကား ေျပာမွာမဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ရွမ္းေတြမပါခ်င္ဘူး ေျပာတယ္ဆုိ ရင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဘာတတ္ႏုိင္မလဲ ရွမ္းေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ ေပါင္းခ်င္လို႔ ရိွရင္ ရွမ္းျပည္ထဲမွာ သြားၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ၾက။ တကယ္ထိေရာက္တဲ့ အလုပ္က အဲဒီလိုလုပ္မွ ျဖစ္မယ္။ အလကား စကားေတြ ေျပာေနလို႔အပိုပဲ။ အလုပ္လုပ္ရင္ ေတာကိုပဲ သြားၾကဖို႔ လုိတာ …က်ဳပ္ေျပာ ခ်င္တယ္”

လူငယ္ေတြ အတြက္ မွာၾကားခဲ့ ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ထိုစကား၊ ထိုအမွာမ်ား ကို ေျပာၾကားစဥ္က ဆိုလွ်င္ အသက္ ၃ဝ ေက်ာ္ အရြယ္ လူရြယ္သာ ရွိပါေသးသည္။ တိုင္းျပည္ အတြက္ဆိုလွ်င္ က်ရာေနရာ ေရာက္ရာ အရပ္တြင္ ေနနိုင္ ေအာင္လည္း ေက်ာင္းသားဘဝကဆို လွ်င္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အအံု ခံုတန္းလ်ားေပၚ တြင္ အိပ္စက္ျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘဝမွ သခင္ ဘဝသို႔ အေရာက္တြင္လည္း ေရေက်ာ္ရွိ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး ဌာနခ်ဳပ္ တြင္ ၾကမ္းပိုးမ်ား ျခင္မ်ားျဖင့္ နပန္းလံုး၍လည္းေကာင္း ေနထိုင္ခဲ့သလို ဂ်ပန္စစ္သင္ တန္းကာလ၊ ဗမာျပည္သိမ္း တိုက္ပြဲမ်ားတြင္လည္း ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္အတူ ေရွ႕တန္းအထိ ပါဝင္တုိက္ခိုက္ခဲ့သည့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။

ယေန႔ေခတ္ လူငယ္မ်ား အတုယူ စံထားအပ္သည့္ ပုဂၢဳိလ္တစ္ဦးအျဖစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ၉၉ ႏွစ္ေျမာက္ ရာျပည့္အႀကိဳ ေမြးေန ႔အား ဂုဏ္ျပဳ တင္ဆက္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ ပါသည္။

Popular Myanmar News Journal

လႊတ္ေတာ္ထဲက ဦးေရႊေမာင္ဆိုတာ

ျမန္မာနိဳင္ငံမွာ ဘူးသီးေတာင္ျမိဳ ့နယ္က လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ဦးေရႊေမာင္ဟာ ခုအခ်ိန္မွာ ျမန္မာနိဳင္ငံရဲတပ္ဖြဲ ့ကို သိကၡာခ် ေစာ္ကားလိုက္ျပီျဖစ္တယ္ ။ ဒုခ်ရားတန္းေက်းရြာမွာ ရဲတပ္ၾကပ္ၾကီး ေအာင္ေက်ာ္သိန္းကို ရက္ရက္စက္စက္ လည္လွီးသတ္ျဖတ္ျပီး အေလာင္းေဖ်ာက္တဲ ့အတြက္ ရဲေတြက ဂလဲ ့စားေခ်တဲ ့အေနနဲ ့ လက္စားေခ် မီးရို ့တာလို ့စြပ္စြဲေျပာဆိုလိုက္တာျဖစ္တယ္ ။ ဒါေပမဲ ့ ေမာင္ေတာရဲအဖြဲ ့က အဲဒီလိုမ်ိဳး မျပဳလုပ္ခဲ ့ဘူး ဆိုတာကို သက္ဆိုင္ရာ တာ၀န္ရွိသူ က ေျဖရွင္းလိုက္ျပီဆိုတာ သိရတယ္ ။

ဒီေတာ့ခါ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးေရႊေမာင္ဟာ လိမ္ညာျပီး ျမန္မာနိဳင္ငံရဲတပ္ဖြဲ ့တစ္ခုလံုးကို ေစာ္ကားလိုက္တာျဖစ္တယ္ ။ ျပည္သူကို ကူညီရန္ အသင့္လို ့ေဆာင္ပုဒ္နဲ ့အညီ တာ၀န္ကို ေန ့ေန ့ညည မျပတ္ ထမ္းေဆာင္ေနၾကရတဲ ့ ျပည္သူ ့ရဲေတြကို တိတိက်က် ေစာ္ကား လိုက္တာျဖစ္တယ္ ။ ဒီ့ထက္ရင့္တဲ ့ စကားလံုးမ်ား ရွိေလသလားဆိုတာ ဆန္းစစ္လိုက္ေတာ့ ဒီ့ထက္မက ေျပာဆိုခဲ ့တဲ ့တဲ ့ စကားလံုးေတြက ရွိေနျပီးသားျဖစ္တယ္ ။

သူဟာ သမၼတဦးသိန္းစိန္ကို တိတိက်က် အားမနာပ ေစာ္ကားေမာ္ကား ေျပာဆိုေ၀ဖန္သူျဖစ္တယ္ ။ သမၼတက ျမန္မာနိဳင္ငံမွာ အဲဒီလူမ်ိဳး မရွိပါဘူးလို ့ ေျပာရင္ သူက အလကားညာေျပာတာ- ဒီလူမ်ိဳးဟာ သမို္းမွာ ရွိပါတယ္လို ့လႊတ္ေတာ္ညီလာခံထဲမွာ ေျပာၾကားသူျဖစ္တယ္ ။ ျပီးေတာ့-White Card -အျဖဴေရာင္ကဒ္နဲ ့ ေရြးေကာက္ပြဲကို ၀င္လာသူျဖစ္တယ္ ။ - အျဖဴေရာင္ကဒ္ဆိုတာ နိဳင္ငံသားလဲ မဟုတ္-တိုင္းရင္းသားလဲ မဟုတ္တဲ ့သူေတြကို ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ေပးထားတာျဖစ္တယ္ ။ ဒီကဒ္ေတြနဲ ့ ဗဟိုေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္က သူ ့ကို လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ၀င္ေရာက္ခြင့္ေပးခဲ ့တယ္ ။ နိဳင္ငံသားလဲ မဟုတ္-တိုင္းရင္းသားလဲ မဟုတ္သူကို လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ပါ၀င္ေစေအာင္ ပါတီ၀င္လုပ္ေပးတာက ၾကံ႔ ခို္္င္ေရးနဲ ့ ဖြံ ့ျဖိဳးေရးပါတီဘဲျဖစ္တယ္ ။ ၾကံ႔ခိုင္ေရးနဲ ့ ဖြံ႔ျဖိဳးေရးပါတီဟာ အဓိက တရားခံျဖစ္တယ္ ။ ခုေတာ့ နိဳင္ငံေတာ္အာဏာကို ရယူထားတဲ ့ ၾကံ႔ခိုင္ေရးနဲ ့ ဖြံ ့ျဖိဳးေရးပါတီဟာ ဘူးသီးေတာင္ျမိဳ ့နယ္လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးေရႊေမာင္ကို ျမန္မာနိဳင္ငံရဲတပ္ဖြဲ ့နဲ ့ ရန္တိုက္ေပးေနျပီလားဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ရေတာ့မဲ ့ ျပသနာျဖစ္တယ္ ။

ဒီလိုလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးကို မဆိုထားနဲ ့ေတာ့- နိဳင္ငံတကာမွာ တည္ဆဲဥပေဒတစ္ခုခုကို ျပစ္မွုဆိုင္ရာအရ က်ဴးလြန္တယ္ ဆိုရင္ ဘယ္နိဳင္ငံမွာမဆို နိဳင္ငံေတာ္အစိုးရက အေရးယူဖမ္းဆီး စစ္ေဆးရတယ္ ။ ဒီေတာ့ခါ အခုအခ်ိန္မွာ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးေရႊေမာင္ဟာ ျပစ္မွဳဆိုင္ရာမ်ားကို မည္မွ်က်ဴးလြန္ေနျပီသလဲဆိုတာ ျမန္မာနိုဳင္ငံရဲတပ္ဖြဲ ့က တိတိက်က် စံုစမ္းစစ္ေဆးရေတာ့မွာျဖစ္တယ္ ။ လႊတ္ေပးထားလို ့ကေတာ့ တစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့ ျမန္မာနိဳင္ငံရဲတပ္ဖြဲ ့ ရဲ ့ သိကၡာဟာ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးေရႊေမာင္ေၾကာင့္ ထပ္မံက်ဆင္းတာေတြ ျဖစ္လာမယ္ ဆိုတာ ေျပာရဲတယ္ ။ ဘာျဖစ္လို ့လဲ ဆိုေတာ့ သူဟာ နိဳင္ငံတကာကို လႊတ္ေတာ္ခမ္းမထဲကေနျပီး သတင္းလိမ္ေတြကို ေပးေနတဲ ့ သူလွိဳအၾကီးစား တစ္ဦးျဖစ္ေနလို ့ပါဘဲ ။။။။

ခိုင္ေအာင္ေက်ာ္ ( နယူးေယာက္ )

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတေစာင္(န၀မပိုင္း)

  ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အတြက္ စာတစ္ေစာင္(၄၁) 

 

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ သားငယ္ႏွစ္ေယာက္

ပါေမာကၡ တို႐ူအိုႏိုက “ျမန္မာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ ယင္း၏ တန္ဖိုး” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ပံုဂံနားကလူေတြ အေနနဲ႔ ေညာင္ဦးနဲ႔ ပုဂံၾကားက ေနရာရဲ႕ ေအာက္ဖက္ ၂၄ ယူဇနာအနက္ မွာ ငရဲရွိေနတယ္လို႔ ယံုၾကသတဲ့။ (တစ္ယူဇနာကို ၈ ကီလိုမီတာ ရွိပါတယ္။) ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မက ပုဂံမွာ ေလွ်ာက္လည္ခိုက္ ကြ်န္မ ရပ္ေနတာ ဘယ္ငရဲေပၚမွာ ပါလိမ့္လို႔  ေတြးမိတတ္ ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (အဌမပိုင္း)

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၃၆) 

  စက္တင္ဘာ ၂၇ မွာေတာ့ ဂ် ပန္ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ ခန္းဂ်ိ နာဂါအိဟာ သတင္းလိုက္ေနစဥ္မွာ စစ္သား တစ္ေယာက္ ရဲ႕ အနီးကပ္ ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ေသဆံုး ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီပစ္ခတ္မႈ ဓာတ္ပံုဟာလည္း ခဏအတြင္း မွာ ကမၻာကို ပ်ံ႕ႏွံ႔သြား ပါေတာ့တယ္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာေတာ့ ကတၱရာလမ္းေပၚ ပက္လက္လဲက် ေနၿပီျဖစ္တဲ့သူဟာ ကင္မရာ ကိုင္ထားတဲ့ ညာလက္ကို မိုးေကာင္းကင္ေပၚ ေထာင္လ်က္သား ကိုင္ထားေလရဲ႕။ ႏိုဝင္ဘာ ၄ ရက္မွာေတာ့ သူ႔ အတြက္ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္အခမ္းအ နားကို တိုက်ဳိမွာ က်င္းပပါတယ္။ တိုက်ဳိမွာ ရွိတဲ့ ျမန္ မာေတြနဲ႔ ဂ်ပန္ ေထာက္ခံသူေတြက စု႐ံုးၿပီး အခမ္းအနားကို တက္ခဲ့ၾကတာပါ။ ကၽြန္မတို႔လည္း မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြ ကို ျပန္ေတြ႕ရကာ သူတို႔က အေျခအေန ေပးရင္ ျမန္မာျပည္ကို အလည္သြားဖို႔ အႀကံေပး ၾကပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (သတၱမပိုင္း)

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၃၁)

မိုက္ကယ့္အတြက္ “ဆူရွီ” တစ္ကိုက္

၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီ ၂၇ ရက္မွာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ကြ်န္မ ခင္ပြန္းဟာ ကိုေဘးတကၠသိုလ္မွာ စာသင္ေနခ်ိန္ ပါ။ သူက အၿမဲလိုလို ဧည့္ပညာရွင္ေတြအတြက္ အလုပ္ ေတြမ်ားေနတတ္သူမို႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လည္း သူ႔မွာ ဧည့္က ရွိေနပါတယ္။ ဧည့္တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ခင္ပြန္းမွာ ကင္ဆာေရာဂါ ခံစားေနရတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (ဆဌမပိုင္း)

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၆)

ကြ်န္မအထင္ေတာ့ ကင္မ္က ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲမွာ အေတာ္ေလး ႀကိဳးစားခဲ့ပံုပါ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး ကေတာင္မွ သူ႔ကို “မင္းဘယ္လို မ်က္လွည့္ျပ လိုက္တာလဲ” လို႔ ေမးယူရတဲ့ အထိပါပဲ။ အဆင့္ေအ သံုးလံုးသာ ရခဲ့ရင္ ေအာက္စ ဖို႔ဒ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ကိန္းဘရစ္ခ်္ ျဖစ္ျဖစ္ကို သြားႏိုင္မွာ ပါ။ ခုေတာ့ ကင္မ္က ေအေအရၿပီး ဒါရ္ဟမ္ကို သြားရမွာကိုး။ ကင္မ္က စာကို အသည္းအသန္ မက်က္ခ်င္သူေလ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မမွတ္မိ ေနတာကေတာ့ စိန္႔အက္ဒ္မြန္ ေက်ာင္းရဲ႕ေၾကာ္ျငာ တစ္ခုမွာ ကင္မ္က ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ထဲက ခံုတစ္ ခံုမွာထိုင္ၿပီး စာအုပ္ တစ္အုပ္ကို ဖြင့္လ်က္သား လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ကို ေခါင္းထဲထိုးထည့္ကာ စာအသည္း အသန္ဖတ္ေနတဲ့ပံု သ႐ုပ္ေဆာင္ ေပးခဲ့ရေသးတာပါ။ အဲဒီပံုေလးကို သေဘာက်လို႔ ကြ်န္မေတာင္တစ္ခု ေတာင္းယူထားမိပါေသး တယ္။ ကင္မ္က ရွင္မွန္းထားခဲ့သလိုပဲ ႐ုပ္ ေခ်ာေခ်ာေလးျဖစ္ လာသလို ရွင္နဲ႕လည္း တူလာတယ္ေနာ္။ ကြ်န္မတို႔ လင္မယားလည္း ကင္မ္ဟာ ဂ်ပန္က နာမည္ႀကီးအဆိုေတာ္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ကင္မူတာကူ႔ ထက္ကို ပိုေခ်ာတယ္လို႔ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္း ကင္မ့္ဓာတ္ပံုကို အိုဆာကာမွာ ရွိတဲ့ ျမန္မာမိတ္ေဆြကို ျပေတာ့ ကင္မ့္မ်က္ႏွာက ျမန္မာသိပ္ဆန္တယ္ လို႔ ေျပာ ပါတယ္။ ျမန္မာ အမ်ိဳးသားေတြ အားလံုးက သူ႕လို ႐ုပ္ရည္ေခ်ာရဲ႕လား။ ရွင္ေျပာခဲ့ဖူးတာက “အငယ္ေလးသာ ျမန္မာမိန္းမ ရခဲ့ရင္ သူတို႔ကေလးက ရာႏႈန္းျပည့္ ျမန္မာေလး ျဖစ္မွာေနာ္” လို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရွင္အဲဒီလို ေျပာတိုင္း ကြ်န္မကေတာ့ ရွင္ဟာ ကိုယ့္စကားလံုးကို ကိုယ္ဘယ္လို ေျပာမိေၾကာင္း သိရဲ႕လားလို႔ ေတြးဖူးပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ကင္မ့္မ်ိဳးဆက္ တစ္ေလွ်ာက္ ျမန္မာမိန္းမကို ဘယ္ေလာက္ထိ ယူၾကမွာတဲ့ လဲ။ သူတို႔ကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ရာႏႈန္းျပည့္ ျမန္မာ လို႔ ေခၚႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ရွင္ဟာ ဒီကေလးအတြက္ ျမန္မာ့ အနာဂတ္ ဆိုတာမ်ိဳးကို ခပ္ပါးပါးေလး ေမွ်ာ္ေန မိေလလားဟင္။

ကင္မ့္ အခ်စ္

မီဒိုးဆိပ္ကမ္း ပြဲေတာ္ဆိုတာ အဂၤလန္မွာေတာ့ လူငယ္ေတြ ညလံုး ေပါက္ ေပ်ာ္ၾကကဲၾကတဲ့ပြဲေတာ္ေပါ့။ ကင္မ္လည္း ပြဲေတာ္သြားလိုက္တာ မိုးလင္းမွ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ မနက္က ကြ်န္မတို႔ မိုက္ကယ့္ဆီ ေရာက္ေတာ့ သူက သူ႔ေနာက္ ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေျခဟန္ လက္ဟန္နဲ႕ေျပာလာေလရဲ႕။ မိုက္ ကယ့္ကုတင္ေပၚမွာ အသက္မဲ့သလို အိပ္ေမာ က်ေနတဲ့ ကင္မ့္ကိုျပရင္း မိုက္ကယ္က “ညက တစ္ညလံုး မီဒိုးပြဲေတာ္မွာ ေပ်ာ္ေနခဲ့တာေလ။ ခု ေတာ့ ေခါင္မိုးထပ္ထိ တက္ဖို႔ေတာင္ ခြန္အား မရွိေတာ့ဘဲ ကြ်န္ေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ လာအိပ္ေနေလရဲ႕” လို႔ ဆိုပါတယ္။ မိုက္ကယ့္ ၾကည့္ရတာ သူ႕ကုတင္မွာ လာအိပ္ေနတဲ့ သား ငယ္ ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး ပီတိေတြ ျဖာေနတဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္အသြင္ ပါ။ ရွင္ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ ကင္မ္က သူ႔အနားမွာ အၿမဲလို ရွိေနခဲ့တဲ့ အတြက္ မိုက္ကယ္ဟာ ကင္မ့္ကို ခ်စ္ပံု ရပါတယ္။

အဲဒီႏွစ္ ေႏြရာသီကုန္ခါနီး တစ္မနက္မွာေတာ့ မိုက္ကယ့္အိမ္ကို ကြ်န္မတို႔ ဝင္လည္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဟန္ေဂရီ က ျပန္ေရာက္ ခါစမို႔ လက္ေဆာင္ ဝင္ေပးဖို႔ေပါ့။ သူတို႔ဧည့္ခန္းနဲ႕ထမင္းစားခန္း အလယ္ေကာင္မွာေတာ့ အျပာေရာင္ ေသတၲာႀကီး တစ္လံုးကို ေတြ႕ရကာ အထဲမွာ အက်ႌအဝတ္အစားေတြ၊ မီးဖိုေခ်ာင္သံုး ပစၥည္း ေတြနဲ႕ တျခားတိုလီမုတ္စေတြ ရွိေနပါတယ္။ အားလံုးက အသစ္စက္စက္ ေတြပါ။ ကင္မ့္ရဲ႕ ဂစ္တာေလး ကလည္း အဲဒီပစၥည္းပံုနား မွီလို႔ေပါ့။ ကြ်န္မတို႔လည္း ကင္မ္ ဒါရ္ဟမ္ေကာလိပ္ကို မနက္ျဖန္မွာ ထြက္သြားေတာ့ မယ္မွန္း မသိတတ္ခဲ့ဘူးေလ။

ကြ်န္မတို႔ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ဟန္ေဂ ရီေခ်ာကလက္နဲ႕ ဆလာမီ ေတြကို ထုပ္ပိုးၿပီး အဲဒီပစၥည္း ေသတၲာထဲ ထည့္ရင္း “ကင္မ္ထြက္ သြားၿပီးရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ပဲ အထီးက်န္ေတာ့မွာပါ” လို႔ မိုက္ကယ္က ဆိုပါတယ္။ ကင္မ္က ေနာက္ေက်ာ ခိုင္းထားတာမို႔ မိုက္ကယ္ ေျပာတာေတြ မၾကားပါေစနဲ႕လို႔ ဆုေတာင္းရင္း ကြ်န္မလည္း ေခါင္း အသာ ညိတ္ျပကာ ႏႈတ္ဆိတ္ခဲ့မိပါ တယ္။

ေနာက္ဆယ္ရက္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ မိုက္ကယ္တစ္ေယာက္ အရမ္းကို အထီးက်န္ေနၿပီလို႔ ေတြးကာ ဖုန္းလွမ္း ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္မ အံ့ဩသြားရတာက ဖုန္းကိုင္ သူဟာ ကင္မ္ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ “ကင္မ္ ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္မွာရွိေနတာလဲ”  “ဟမ္…ဒယ္ဒီနဲ႕အတူ ဒါရ္ဟမ္ ကိုသြားခဲ့တယ္မဟုတ္လား” “ဟုတ္” “ဒါဆို အခု ဘာလို႔ အိမ္မွာရွိေနရတာ လဲ၊ ဘာလဲ ဒါရ္ဟမ္က ပ်င္းစရာ ေကာင္းလို႔လား” “ဟမ္….” အဲဒီလို ဘာမွေမးစမ္းမရတဲ့ အေျဖေတြ ေၾကာင့္ ကြ်န္မလည္း ဘာမွဆက္မ ေမးေတာ့ဘဲ ခဏေနရင္ ညလယ္စာ လာစားဖို႔ ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္ပါတယ္။

အဲဒီေန႕ကစၿပီး ကြ်န္မတို႔လည္း သူတို႔တိုက္ခန္းေလးမွာ ကင့္မ္ ေကာင္မေလးကို မၾကာခဏေတြ႕ ၾကရေတာ့ တာပါပဲ။ သူတို႔က မီဒိုးပြဲေတာ္မွာ ေတြ႕ခဲ့ၾကတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ ေကာင္မေလးက လန္ဒန္စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ က ဥပေဒပညာနဲ႕ ဘြဲ႕ရသူပါ။ ေရွ႕ေန ႐ံုးခန္းတစ္ခုမွာလည္း အမႈလိုက္ေရွ႕ေနရဲ႕ လက္ေထာက္ အျဖစ္ ႀကိဳးစားေနသူေပါ့။ သူက ကင္မ့္ထက္ ၈ ႏွစ္ႀကီးကာ ပညာေတာ့ ေတာ္သူေပါ့။ ကင္မ့္ ၾကည့္ရတာ ေကာင္မေလးကို အေတာ္ႀကီး ခ်စ္ေနပံုပါပဲ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကို ေတြ႕လိုက္ရင္ စာအုပ္ တစ္အုပ္အုပ္ကို အတူဖတ္ ေနတတ္ပါတယ္။ ဟိုေန႔ကေတာ့ “အာနက္စတို ေခ်ေဂြဗားရား” ကို ဖတ္ေနၾကတာပါ။ ကင္မ္က အဲဒီစာအုပ္ကို ဘာေၾကာင့္ သေဘာက်လဲ ဆိုတာေတာ့ ကြ်န္မ မသိပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ က်ဴးဘား ေတာ္လွန္ ေရးမ်ိဳး ျဖစ္ေစခ်င္ေနလို႔လား။

ကြ်န္မခင္ပြန္းကေတာ့ ကင္မ့္ဘက္က ေကာင္မေလးကို အသက္လည္း ႀကီးေလေတာ့ မိခင္တစ္ေယာက္ လိုပါ တြယ္တာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုး တာမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္တယ္ လို႔ ေတြးႏိုင္ေပ မယ့္ ေကာင္မေလးဘက္ကၾကည့္ရင္ ကင္မ့္ကို ဘာေၾကာင့္ ခ်စ္တာလဲဆိုတာ ေတြးရခက္တယ္လို႔ ဆိုပါ တယ္။ ကင္မ့္မွာ လမ္းေပ်ာက္သလို ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ တခ်ိဳ႕လူ ေတြ ကေတာ့ ႏိုဘယ္ဆုရွင္ျဖစ္တဲ့ ရွင့္ရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားမႈေၾကာင့္လို႔ ေျပာ တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ သူကမွ အေျဖမွန္ကို တပ္အပ္ မသိ ႏိုင္ၾကပါဘူးေလ။ ကြ်န္မတို႔က အျပင္လူေတြပဲဟာ။

ေကာင္မေလးက မိုက္ကယ္တို႔ တိုက္ခန္းေလးကို ေျပာင္းလာၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ အေျခအေနက တည္ၿငိမ္ သြားသလို ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရွင့္အေနနဲ႕ ထမင္းစား စားပြဲေပၚမွာ အရသာရွိမယ့္ စားစရာေတြေရာက္ လာလိမ့္မယ္ ဒါမွမဟုတ္ အခန္းေလး သန္႔ရွင္းသြားလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မေမွ်ာ္ေလနဲ႕ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ဖုန္းထဲမွာ ေကာင္မေလးနဲ႔ စကားေျပာရင္ သူ႔ရဲ႕ အဂၤလိပ္စကားက ေကာင္းလြန္းလို႔ သေဘာေတြက်ေနမိပါတယ္။ သူက တကယ့္ကို ပညာ တတ္ေလးပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ မိုက္ကယ္က ကြ်န္မကို “ႏိုရီကိုေရ ေကာင္မေလးကို ဘယ္လိုထင္လဲ”လို႔ ေမးလာ ပါတယ္။ ကြ်န္မလည္း ဘာ ျပန္ေျဖရမွန္း မသိဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေန မိတာပါ။ ကြ်န္မက စုဟာ ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္ကို လိုခ်င္တာလို႔ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ မိုက္ကယ္က အခုေကာင္မေလးကို လက္ခံလိုပံုပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ က ဘာမွျပန္မေျပာ ျဖစ္တာ ကိုေတာ့ ကြ်န္မေနာင္တ ရမိပါတယ္။

ေနာက္ႏွစ္ေႏြမွာ မိုက္ကယ့္ဆီ သြားလည္ၾကေတာ့ သူက တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။  မိုက္ကယ္က ကြ်န္မတို႔ ဓာတ္ေလွကားက ထြက္အလာကို တံခါးဖြင့္ ၿပီး ႀကိဳေနပါတယ္။ မိုက္ကယ့္ အမူအရာၾကည့္ရတာ ကင္မ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ေပးမွ သင့္ေတာ္မယ္လို႔ ေတြးေနပံုပါ။ အေဖ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ သူကပဲ တာ ဝန္ယူေပးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ့္ အေနအထား ကိုလည္း သေဘာေပါက္ေနပံုပါပဲ။

မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)

 

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၇)

ဒီလိုနဲ႔ မိုက္ကယ္က ေကာင္လီ ခ႐ိုင္ဘက္မွာ အိမ္တစ္လံုး ဝယ္လိုက္ပါတယ္။ စက္႐ံုတစ္ခုနားက အိမ္ေပါ့။ သူ႔သေဘာ ကေတာ့ ကင္မ္တို႔ အေနနဲ႕ အိမ္ငွားတင္ထားၿပီး အိမ္ေၾကြး ဆပ္ရင္း စားစရိတ္ရရင္း ေနႏိုင္ေအာင္ လို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္ မေလးက ေရွ႕ေန႐ံုးမွာ ကူေနတဲ့ အလုပ္ကိုလည္း ဆက္မလုပ္ေတာ့ သလိုပါပဲ။ အိမ္အကူ တ႐ုတ္ အမ်ိဳးသမီး ကေတာ့ ေကာင္မေလး ကို သိပ္အျမင္မၾကည္ပါဘူး။ ကင္မ့္မွာက ဝင္ေငြလည္း မရွိဘူး ေလ။ မိုက္ကယ္ကပဲ ကုန္က်စရိတ္ အားလံုးကို တာဝန္ယူထား ပံုရတာမို႕ ဒီလို နည္းနဲ႕ ကေလးေတြကို ဖ်က္ဆီးတာ ကိုေတာ့ ကြ်န္မက မစဥ္းစား တတ္ေအာင္ ပါ။

ဒါေပမယ့္ မိုက္ကယ့္ ၾကည့္ရတာ ေကာင္မေလးကို စိတ္ခ်ယံု ၾကည္စြာ အားထားရရင္ေတာင္ ကုန္က်စရိတ္ ကို ေပးလိုက္ျခင္း အားျဖင့္ သူ႕အိမ္မွာပဲ ေနေနၾကလို႕ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး လို ေတြ႕ျမင္ေနရမွာထက္ အဆင္ေျပသလို ခံစားေနရပံုပါပဲ။ အဲဒီကာလေတြမွာ မိုက္ကယ့္ကို ၾကည့္ရတာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနၿပီး နည္းနည္းလည္း စိတ္တိုေနပံုပါပဲ။ ကြ်န္မက ကင္ဆာျဖစ္ခဲ့ဖူးသူမို႕ ကိုယ္ခႏၶာ ပင္ပန္းတဲ့အခါ စိတ္ႏြမ္းၿပီး အရာရာကေန ထြက္ေျပးခ်င္တာမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ အခု မိုက္ကယ္ျဖစ္ေနပံုက လူေနမေကာင္းလို႔ စိတ္ႏြမ္း ေနပံုမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။

အခုေန အတိတ္ကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ မိုက္ကယ္ဟာ ကင္မ့္ကိုဖ်က္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာခ်င္စရာပါ။ စုေရာ မိုက္ကယ္ ကပါ ပညာေရးကို အျမင့္ဆံုး မွန္းတတ္ၾကၿပီး အလက္ဇႏၵားဆို အခုအခ်ိန္မွာ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ဖေလာ္ဆိုဖီ ဘာသာရပ္ေတြမွာ ပါရဂူဘြဲ႕ သင္တန္း တက္ေရာက္ေနခ်ိန္ပါ။ မိုက္ကယ့္ အေနနဲ႕ ကင္မ့္ကို ဒါရ္ဟမ္ ေကာလိပ္ ဆီ ျပန္ပို႕တာျဖစ္ျဖစ္၊ တျခား သက္ေမြးပညာ တစ္ခုခု သင္ခိုင္းတာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ခဲ့ခိုင္းသင့္တာေပါ့။ (ကင္မ္က ေနာက္ပိုင္းမွာ ပရိေဘာဂ ဖန္တီးတာ ကိုေတာ့ သင္ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။)

ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္မွာေတြ႕ ရတာကေတာ့ ကင္မ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကလြဲရင္ က်န္သူငယ္ခ်င္း အားလံုး ကလည္း တကၠသိုလ္ကို မေရာက္ဘဲ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ၾက တာပါ။ ကြ်န္မက သူ႕ကစားေဖာ္ ေတြနာမည္ မွတ္မိ သမွ်ကို ေခၚၿပီး ေမးေလ တိုင္း ကင္မ္ ျပန္ေျဖတာကေတာ့ “ေက်ာင္း ထြက္လိုက္တယ္” ဆိုတာပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ပါ တယ္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးဟာ ပညာေရး ေနာက္ခံ လူလတ္တန္းစား မိသားစုေတြ ကေန ေမြးဖြားလာ သူ ေတြ ခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ရဲ႕ ပညာေရးအေပၚ အေလးထားမႈ ေတြဟာ ေခတ္မမီေတာ့ တာပဲလားေတာ့ မသိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ေတြက တန္ဖိုး အေဟာင္းေတြ ကို ဆန္႕က်င္မယ့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ပဲလားေတာ့ မသိဘူးေလ။ သူတို႔ ဘယ္ကိုဦးတည္ ေနၾကပါလိမ့္။ တကယ္ေတာ့ ကင္မ္ ဆိုတာ မိန္းကေလး နာမည္ပါ။  စုနဲ႕ မိုက္ကယ္ က စာေရးဆရာ ႐ုဒ္ယာ့ဒ္ ကစ္ပလင္းရဲ႕ အေကာင္းဆံုးလက္ရာ ျဖစ္တဲ့ “ကင္မ္”ကို သေဘာ အလြန္က် ၾကတာမို႔ အဲဒီသူရဲေကာင္းလိုပဲ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ သူျဖစ္ေအာင္ သူတို႔ ရဲ႕ သားငယ္ေလးကို ဒီနာမည္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကင္မ့္အေနနဲ႕ အခုျဖစ္ရပ္ေတြ မွာ တာဝန္အရွိဆံုးလို႔ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကလည္း အဲဒီမိန္းကေလးဟာ ကင္မ့္ရဲ႕ အလားအလာေတြ အားလံုးကို ခိုးယူသြားတယ္ လို႔ ေျပာေနတာေတြ ရွိပါတယ္။ တကယ္လည္း သူဟာ ရွင္က မိုက္ကယ့္အတြက္ ပညာေရးကိစၥမွာ ပံ့ပိုးခဲ့သလိုမ်ိဳး ကင္မ့္ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ပံ့ပိုးခဲ့သင့္ တာေပါ့ေနာ္။ ျမန္မာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔ ခင္ပြန္းကို ကမၻာမွာ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ပံ့ပိုးႏိုင္ခဲ့တယ္ေလ။  အဲဒီလို ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ိဳးေတြ အဂၤလန္မွာ ရွိတာကိုလည္း ကြ်န္မသိပါရဲ႕။ တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ ကင္မ္ဟာ အမိမဲ့ရတဲ့ အထီးက်န္ဘဝအတြက္ အဆိုးဆံုးထီကို ေရြးမိတယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ သူေရြးတာမို႔ သူခံစား သင့္တယ္ လို႔ ေျပာခ်င္ေျပာ ၾကပါလိမ့္မယ္။ စုရယ္ ရွင္ခ်စ္လွတဲ့ သားငယ္ အေၾကာင္း အခုလို ေျပာရတာ ေၾကကြဲစရာ ေပမယ့္ ဒါေတြက အမွန္တရား ပဲေလ။ (တကယ္ေတာ့ ရွင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္သြားၿပီး ကတည္း က ကင္မ့္ကို ကြ်န္မက ေစာင့္ၾကည့္ ခဲ့ရတာမို႔ ရွင္သူ႔ကိုခ်စ္သေလာက္ ကြ်န္မလည္း သူ႕ကိုခ်စ္တာ ပါပဲေလ။)

ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႕ သူက ခုေတာ့ လြတ္လပ္ေနပါၿပီ။ ရွင္ ေနာက္ဆံုးအေခါက္ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္က မလြတ္ေျမာက္ခင္ သံုးလအလိုမွာ ကင္မ္နဲ႕ ကြ်န္မ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူ႕အိမ္အေၾကြး ေတြကို ဆပ္ၿပီးၿပီ လို႔ ေျပာျပ ပါတယ္။ သူ စာခ်ဳပ္ေတြအားလံုး ၿပီးျပတ္ေအာင္ ရွင္းၿပီးၿပီလို႔လည္း သိရပါတယ္။ သူကခုေတာ့ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္သမား တစ္ေယာက္လို ေလွအိမ္အေဟာင္းေလး တစ္လံုးမွာ ေနေနပါ တယ္။ သူက ယဥ္ေက်းမႈ ေက်ာင္း မွာ ေန႔အခ်ိန္ မီးဘယ္လိုဖိုရမယ္ဆို တာမ်ိဳး သြားသင္ခဲ့ တဲ့ေန႔က ကြ်န္မ တို႔ဆီကို စက္ဘီးစီးၿပီး လာေတြ႕ေတာ့ သူ႔ကိုယ္မွာ မီးခိုးမိႈင္းေတြ ေပေနသလို ေမာပန္းတႀကီးလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ စုေရ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ သံုးဆယ္ေလာက္က ဝို႔လ္ဖ္ဆန္ ေကာလိပ္ မွာ ကြ်န္မခင္ပြန္းက ရွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ ေျပးလႊား ေနတာကို အဝတ္လွန္းတဲ့တုတ္ နဲ႕ ထိန္းဖို႔ ႀကံခ်ိန္မွာ ရွင္ကေတာ့ ကေလးေတြ ကို ဂ႐ုမထားဘဲ ကြ်န္မ ခင္ပြန္းနဲ႕ ျငင္းစရာေတြ မျပတ္ မခ်င္း ျငင္းၿမဲျငင္းေန ခဲ့တာေလ။

မိသားစုအတြက္လား၊ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္လား

မိုက္ကယ္က တစ္ခါတစ္ခါ  ေမးတတ္ပါတယ္။ “ႏိုရီကိုေရ၊ သိပ္ စြမ္းအားႀကီးတဲ့ မိန္းကေလးမ်ား မသိဘူးလား။ ကင္မ့္ အတြက္ စုလိုမ်ိဳး အရာရာကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ စြမ္းလြန္းတဲ့ မိန္းကေလး လိုေနတယ္ဗ်ာ” လို႔ေပါ့။ စုေရ ရွင္ မရွိလိုက္တာ မိုက္ကယ့္ကို လြမ္းေစတာ သာမကဘဲ ကင္မ့္အတြက္ လည္း ဂရိပံုျပင္ထဲက သနားစရာ မင္းသားေလး အျဖစ္မ်ိဳးကို တြန္းပို႔ေစခဲ့ပါတယ္။ အလက္ဇႏၵားလည္း အခိုက္အတန္႔ေတာ့ စိတ္ဒဏ္ရာ ရလိုက္ေသးတာပဲကိုး။ ရွင့္အတြက္ ကေတာ့ ရွင့္ႏိုင္ငံအတြက္ တာဝန္ဟာ ရွင့္ပခံုးေပၚမွာဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ရွင့္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ ရွင့္ရဲ႕ျမင့္ျမတ္လွတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျပည့္ဝေအာင္ ရွင့္မိသားစု က ရွင့္ကို ေစာင့္ရမွာေပါ့။ ရွင့္အေနနဲ႕ မိသားစု ရဲ႕တာဝန္ကိုလည္း ၁၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္ထိေတာင္ ေက်ပြန္ ခဲ့ဖူးၿပီေလ။ ရွင့္မိသားစုကို ခြဲထားရစ္ခဲ့တဲ့ အတြက္ေတာ့ ရွင္ေနာင္တမရပါနဲ႕။ စိတ္မေကာင္းလည္းမျဖစ္ပါနဲ႕။ ရွင့္ မိသားစုနဲ႕ ရွင္ေဝးကြာေနရေပမယ့္ ရွင့္မိသားစုဟာ ရွင့္ မိသားစုပါပဲ ေလ။ ကြ်န္မေျပာခဲ့သလိုပါပဲ၊ မိသားစု ဆိုတာ အသက္၊ လူမ်ိဳးေတြ ဘယ္လိုပဲ ကြဲကြဲ၊ အခ်ိန္နဲ႕ ေနရာေတြ ဘယ္လိုပဲေဝးေဝး၊ စိတ္သက္သာရာ ရေစမယ့္ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးကို ဆိုလိုတာပဲ မဟုတ္လား။

ဒါေပမယ့္ အခုလို နားလည္ ေပးမႈမ်ိဳးကို မိုက္ကယ့္ဆီကလိုမ်ိဳး ရလိမ့္မယ္လို႔ ကေလးေတြဆီကေန ေမွ်ာ္လင့္ တာကေတာ့ သိပ္ရက္စက္ရာ က်ပါတယ္။ ရွင့္ကေလးေတြဟာ မိခင္ရဲ႕ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈကို ၁၂၀% ေလာက္ အထိရၿပီး အသားက်ေန ခဲ့ၿပီးကာမွ ရွင္က ႐ုတ္တရက္ ခြဲထြက္သြားေလေတာ့ ဝမ္းနည္းေၾက ကြဲရမႈေတြထဲကို ၁၂၀%ေလာက္ က်ေရာက္သြား ခဲ့ရရွာတာေလ။ တကယ္ေတာ့ အဲရစ္သံုးေယာက္စလံုး က ရွင့္အေပၚမွာ အျပည့္အဝ မွီခိုခဲ့တာေလ။ အလက္ဇႏၵားက အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ၁၆ ႏွစ္မို႔ သူ႔ကိုယ္သူ သိတတ္ေနၿပီေလ။  ဒီအရြယ္ ဆိုတာ မိဘက တစ္ပူပူ တစ္ဆူဆူ လုပ္တာ ကို စိတ္ပ်က္တတ္ၾကေပမယ့္ မိဘ ရဲ႕တိုက္တြန္း အားေပးမႈေတြ ကိုေတာ့ အလြန္အမင္းကို လိုအပ္ တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို စိတ္အေျခအေနမ်ိဳး မွာ အလက္ဇႏၵားက ရွင့္ကို ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဆံုး႐ံႈးလိုက္ရတာကိုး။ ဘရိတ္ေပါက္သြားတဲ့ ကားတစ္စီးလို ျဖစ္သြားရတဲ့ သူ႔အတြက္လည္း က်န္မိသားစုေတြက စိတ္မေကာင္းခဲ့ ရဘူးေလ။

ရွင္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်သြားေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ လူ႔ ဘဝကို လွစ္ဟမယ္ဆိုရင္ မေမွ်ာ္လင့္ထား တာေတြ တသီႀကီး ျဖစ္ လာမယ္လို႔ ေတြးႏိုင္သလို အခ်ိန္ တန္ရင္ လူဆိုတာ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ ေလွ်ာက္ရတာ လို႔လည္း ေတြးႏိုင္ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ ေလွ်ာက္မယ့္ အစဆံုးေျခလွမ္းအတြက္ ေတာ့ မိခင္ဆိုတာ လိုတာပဲေလ။

မသီတာ-စမ္းေခ်ာင္း

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၈)

မိုက္ကယ္ ကေတာ့ သူဟာ ရွင့္အတြက္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ အားေပးခဲ့႐ံု မကပါဘူး။ ရွင့္အတြက္ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းေတြ ေပၚလာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ မီဒီယာေတြမွာ အဲဒီ သတင္းေတြပါလာၿပီး ရွင့္ကို ဆက္လက္ အႏၲရာယ္ မျပဳႏိုင္ေအာင္လို႔ ရည္ရြယ္ကာ ရွင့္ရဲ႕ လူထုဆက္ဆံေရး အရာရွိတစ္ေယာက္လို အေဝးကေန လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာပါ။ သူ႔အခ်စ္ ေမတၱာေတြကို ျပန္လည္ ေပးဆပ္ဖို႔ အတြက္လည္း သူ႔ကို ျပန္ လွည့္ၾကည့္စရာ မလိုဘဲ ရွင့္ႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ ေရွ႕ဆက္လုပ္ပါ လို႔ အားေပးခဲ့ေသးတာပဲေလ။

တကယ္ေတာ့ မိုက္ကယ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္ အခ်ိန္အထိ ရွင့္ကိုအားေပးခဲ့ပါတယ္။ မိုက္ကယ္ဟာ ၿဗိတိသွ်ကေန ျမန္မာအေပၚမွာ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အမွားေတြ ေက်ေအာင္ အေကာင္းဆံုး ပခံုးထမ္း လုပ္ေဆာင္ သြားတဲ့ အဂၤလိပ္ တစ္ေယာက္လို႔ ဆိုရမလားဘဲ။

အလက္ဇႏၵားရဲ႕ ဆူကီယာကီ

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အလက္ဇႏၵားက ေျမာက္အီလီႏိြဳက္တကၠသိုလ္မွာ သခၤ်ာ အဓိကနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနတာမို႔ ခ်ီကာဂို မွာ ေနေနပါတယ္။ သူက အဂၤလန္ကို ျပန္လာေလ့ ရွိေပမယ့္ လန္ဒန္မွာရွိတဲ့ သူ႔အဘိုးအဘြား (မိုက္ ကယ့္မိဘ)ေတြနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္၊ ေလဒီပက္ထရစ္ရွာ ေဂါရ္ဘုသ္ တို႕ဆီမွာျဖစ္ျဖစ္ ေနေလ့ ရွိကာ ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္ကို ျပန္ လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကလည္း ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္အိမ္ကို ေႏြဦး နဲ႕ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွ ပဲ သြားလည္ၾကတာမို႔ သူနဲ႕မၾကာခဏ မဆံုျဖစ္ ခဲ့ၾကပါဘူး။

တစ္ေန႔ေတာ့ အလက္ဇႏၵားက ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ကို ေရာက္လာသလို ကၽြန္မတို႔ရဲ႕တိုက္ခန္းကိုလည္း အလည္လာ ခဲ့ပါတယ္။ အလက္ဇႏၵားလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႕ သူႀကိဳက္ တတ္တဲ့ “ဆူကီယာကီ”ကိုပဲ သတိရမိေတာ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ တကယ့္ကို ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႕ ဆူကီယာကီ လုပ္ ၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔ ညစာစားပြဲ ေလး ကေတာ့ စုက လြဲၿပီး မိုက္ကယ္၊ အလက္ဇႏၵား၊ ကင္မ္နဲ႕ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အားလံုး စံုစံုညီညီ ရွိတာမို႔ ႏွစ္ေတြ အမ်ားႀကီးၾကာခဲ့ၿပီးမွ ျပန္ဆံုဆည္းရတဲ့ ညစာပါပဲ။ 

ရွင္ မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား။ အလက္ဇႏၵားနဲ႕ ကင္မ္ က ဆူကီယာကီထဲက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြေအာက္မွာ အသားဖတ္ကို ရွာၿပီး လုစားေနက် ျဖစ္ကာ အလက္ဇႏၵား ကလည္း “ဒီနားမွာ အသားဖတ္ ရွိေနတာ ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္ေနာ္”လို႔ ေျပာေနက်ေလ။ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းက အသားဖတ္ တူတူပုန္းတမ္း အေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္း ေျပာေန ခိုက္မွာ အလက္ဇႏၵားက ႐ုတ္တရက္ “ဒီဆူကီယာကီ ထဲမွာ ဆာေကးပါလား”လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ ငယ္ငယ္ေလး တုန္းကပဲ ဆူကီယာကီကို လုပ္ေကၽြးျဖစ္ခဲ့တာမို႔ ဒီလိုႀကီးမွ လုပ္ေကၽြးျဖစ္တာ ဒီအႀကိမ္ ပထမဆံုးပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ကလည္း ဆူကီယာကီကို လုပ္မစားတာ ၾကာလွၿပီမို႔ ဆာေကး ထည့္ဖို႔ ေမ့သြား ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟင္းခ်က္တဲ့အခါ သံုးတဲ့ ခပ္ခ်ိဳခ်ိဳဆာေကး အမ်ဳိးအစားျဖစ္တဲ့ မီရင္ကိုပဲ လက္ထဲရွိတာမို႔ လြယ္လြယ္ သံုးခဲ့ျဖစ္ပါရဲ႕။  ကၽြန္မတို႔ ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္  ေကာင္းပံုကို တအံ့တၾသ ျဖစ္မိခဲ့ၾကရပါတယ္။ အလက္ဇႏၵားရဲ႕ စူးစမ္း ေလ့လာမႈ အစြမ္းကလည္း အံ့မခန္း မဟုတ္လား။ ဒီကေလးကေတာ့ ငယ္ငယ္ေလး ထဲက ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲပါဘူး။

မိုက္ကယ့္ကို အဲဒီအခ်ိန္က အေမရိကန္ သမၼတကလင္တန္က ဖိတ္ၾကားၿပီး မိန္႔ခြန္းတစ္ခု ေျပာဖို႔ ရွိတဲ့အခါ အလက္ဇႏၵားက ခ်ီကာဂိုကို ဝင္လာခဲ့ဖို႔ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေခၚခဲ့ပါတယ္။ ဒယ္ဒီ့ကို လူတစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ ေပးခ်င္လို႔ပါတဲ့။ မိုက္ကယ္က ဒါထူးျခားတယ္လို႔ ေတြးမိၿပီး သူ႔ကို သြားေတြ႕ခ်င္ေနခဲ့တာပါ။  အလက္ဇႏၵား မိတ္ဆက္ေပး ခဲ့တာက ျမန္မာ မေလး တစ္ေယာက္ပါပဲ။ မိုက္ကယ္ မွတ္မိထားတာက အလက္ ဇႏၵားမွာ ကရင္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုတာပါ။ ကင္မ့္လို ျပႆနာမ်ိဳး ျဖစ္လာမွာကို မိုက္ ကယ္က စိတ္ပူခဲ့ဖူးတာမို႔ အခုေတာ့ မိုက္ကယ္က စိတ္ေအးသြားသလိုပါပဲ။ သူတို႔ဓာတ္ပံုေတြ ၾကည့္ရတာ ၿပံဳးေပ်ာ္ရယ္ရႊင္လို႔ ခ်ည္းေနပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ အလက္ဇႏၵားက ကၽြန္မတို႔ဆီကို သူ ပီအိပ္ခ်္ဒီပါရဂူ ဘြဲ႕ကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ဖေလာ္ေဆာ္ဖီ ဘာသာ တြဲေတြနဲ႕ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ရေၾကာင္း စာနဲ႕အတူ ဟာဝိုင္ယီကၽြန္းကို အလည္သြားထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ ပို႔လာပါတယ္။ အခုေတာ့လည္း သူက သူ႔အိမ္ေလးမွာပဲ စာေတြ ေရးေနေလရဲ႕။ သူ႔ရဲ႕ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္တဲ့ ဘဝေလး ၾကာရွည္ခံေနပါေစလို႔ ဆုေတာင္းျဖစ္ပါတယ္။

စုေရ အလက္ဇႏၵားကေတာ့ ရွင့္အတြက္သားေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ သူက ျမန္မာ လို ေကာင္းေကာင္း မေျပာတတ္ဘူး ဆိုေပမယ့္ ရွင့္အတြက္နဲ႕ ျမန္မာျပည္ အတြက္ ဆိုကာ ျမန္မာ စကားနဲ႕ စာကို ႀကိဳးစားပမ္းစား သင္ယူခဲ့ပါတယ္။ သူက ငယ္ငယ္တုန္း ကေတာ့ ျမန္မာစာကို စိတ္မဝင္စားခဲ့ဘူး မဟုတ္လား။

အလက္ဇႏၷား

ကင္မ့္အေၾကာင္းပဲ ထပ္ေျပာမယ္

ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ကင္မ့္အေၾကာင္းပဲ ထပ္ေျပာမယ္ေနာ္။ မိုက္ကယ္က လူပ်ိဳေဖာ္ဝင္စမို႔ အလက္ဇႏၵား တစ္ခုခု ျဖစ္သြားမွာကို ပူပန္ေနေပမယ့္ အလက္ဇႏၵားက ေတာ္ၿပီး လိမၼာတဲ့ ကေလးပါ။ ကင္မ္ကေတာ့ အၿမဲလိုလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနသလို လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ကလည္း အင္မတန္ ေနႏိုင္သူေပါ့။

၁၉၈ဝ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္မွာ ကၽြန္မ တို႔ ေမာ္စကိုကေန ျပန္လာေတာ့ ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္မွာ ၂ လ ေနျဖစ္ခဲ့ပါ တယ္။ စုတို႔အိမ္ကို သြားလည္ေတာ့ တံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႕ ကစားစရာ ေသနတ္ ကိုင္ထားတဲ့ ကင္မ္နဲ႕ တန္းတိုးခဲ့ၾက တာေလ။ အဲဒီအခ်ိန္က သူဟာ သံုးႏွစ္သားပဲ ရွိေသးၿပီး ကၽြန္မတို႔က သူ႕ကိုတစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးေသးတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ မိုက္ကယ္က ကင္မ့္ ေနာက္မွာ ေပၚလာကာ “သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာသစ္က ေလးပါ။ လူဆိုး ကေလးေပါ့”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ကင္မ္က ဘိနပ္စီး မပ်က္ဘဲ ကၽြန္မေယာက်္ားရဲ႕ ေခါင္းေပၚကို တက္ကာ ပခံုးထက္ကေန ေဇာက္ထိုးခိုၿပီး သူ႔ကို လႊဲေပးဖို႔ ပူဆာခဲ့တာေပါ့။ တကယ့္ကိုကေလး ပီသတဲ့ ကေလးလို႔ ဆိုရမွာေလ။

ကၽြန္မခင္ပြန္းအဖို႕ကေတာ့ အလက္ဇႏၵားနဲ႕ ပတ္သက္ရင္လည္း မွတ္မိသတိရစရာေတြက အမ်ားသားပါပဲ။ သူနဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ပါေမာကၡ မီဆာကီတို႔က အဂၤလိပ္ သတင္းစာေတြကို အလက္ဇႏၵား အတြက္ ဂ်ပန္ကာဘူတို ဦးထုပ္ေလး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တာမ်ိဳးေပါ့။ အစကေတာ့ စုက စာထဲမွာ ေရးခဲ့သလို ကင္မ့္ကို ခပ္ဆိုးဆိုးေလးဆိုၿပီး ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ ရွင္က ေျပာဖူးတာကေတာ့“အလက္ဇႏၵားက ကၽြန္မ အစ္ကိုနဲ႕ သြားတူ ေပမယ့္ ဒီအငယ္ေလး ကေတာ့ႀကီးလာရင္ လူေခ်ာေလး ျဖစ္မွာေနာ” လို႔ေပါ့။ ရွင္က ဆိုးေပေလးကိုမွ ခ်စ္ခဲ့တာကိုး။ တကယ္ေတာ့ ရွင္က သားႀကီးနဲ႕ပတ္သက္ရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ႀကီးမားလြန္းတာမို႔ စည္းကမ္း ေတြ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ထားၿပီး ထိန္းခဲ့ သေလာက္ အငယ္ေလးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘာမွ သိပ္ႀကီးႀကီးမားမား မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလို ကင္မ္ကေလး ဆိုးေပေနသမွ် ကို လည္း ရယ္ေမာေနခဲ့တယ္ေနာ္။

ရွင္တို႔ရဲ႕ ပါ့ခ္ေတာင္းအိမ္မွာ တုန္းက ဆူကီယာကီ လုပ္စားခဲ့ေတာ့ သံုးႏွစ္အရြယ္ ကင္မ္က မထင္မွတ္ဘဲ မီဆိုဟင္းခ်ိဳကို ထပ္ေတာင္းခဲ့တယ္ေလ။ သူက အဲဒီတုန္းကမွစ ၿပီး ဂ်ပန္စာကို စားဖူးတာပါ။ ရွင္လည္း အံ့ၾသေနခဲ့တာပါပဲ။ “ႏိုရီကိုေရ ဒီကေလးကေတာ့ ခုကတည္း က မီဆိုကိုႀကိဳက္ေနၿပီေနာ္”လို႔ ဆိုခဲ့ တယ္ေလ။  အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ အလက္ဇႏၵားေရာ ကင္မ္ပါ ဆူကီ ယာကီစားရင္ အသား တူတူပုန္းတမ္း ကစားေတာ့တာ ပဲေလ။

တစ္ခါတုန္းကေတာ့ ရွင္ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ “ႏိုရီကိုေရ ကင္မ္ကေလး အရမ္းငယ္ငယ္တုန္းက ညသန္းေခါင္ႀကီး အိပ္ရာထဲမွာ အန္ခ်ပါေလေရာ။ မိုက္ကယ္နဲ႕ ကၽြန္မလည္း သူ႕ကို ေဆးေၾကာသုတ္သင္ေပးၿပီး အဝတ္ေတြ ဘာေတြ လဲေပးကာ အိပ္ရာမွာ ေနရာျပန္ခ်ေပး ၾကတာေပါ့။ အဲဒီအခါ သူက ဒယ္ဒီ နဲ႕ မာမီ ေက်းဇူးပဲေနာ္ လို႔ ေျပာခဲ့ တယ္ေလ။ အဲဒီေလာက္ ငယ္တဲ့ကေလးက ေက်းဇူးလို႔ ဘယ္မွာေျပာလို႔လဲေနာ္” လို႔ေပါ့။ ကၽြန္မလည္း ကင္မ္ဟာ မိုက္ကယ့္ အတိုင္းပဲ လို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။

မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၉)

 ကင္မ္ဟာ တကယ္ေတာ့ ကစားစရာ ေသနတ္ကို အ႐ူးအမူး သေဘာက်သူေပါ့။ ကၽြန္မက သူ႔အေၾကာင္း ေတြး ရင္ ေသနတ္ပစ္ေနတဲ့ပံုကိုပဲ သြားျမင္ေနမိတယ္။ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ တုန္းက ရွင္နဲ႕ကင္မ္ ဂ်ပန္ကို လာေနခိုက္ ကၽြန္မရဲ႕ ဦးေလးက ရွင္တို႔ကို ဖိတ္တဲ့အေၾကာင္းေလး သတိရေနမိတယ္။ ဦးေလးက ဒုတိယ ကမၻာစစ္ တုန္းက ျမစ္ႀကီးနားက ရထားတပ္မွာ တာဝန္ထမ္းခဲ့ဖူးသူကိုး။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မကဂ်ပန္ဘာသာ ျပန္လုပ္ေပးခဲ့ရၿပီး ရွင္ကလည္း ရွင့္အေဖ အေၾကာင္းေရာ အရင္ေခတ္က စစ္သားေတြ အေၾကာင္းပါ သိပ္ကို သိခ်င္ေနခဲ့တာ ပဲေလ။ ကၽြန္မဦးေလးက ဟုိတယ္ဧည့္ခံ ေကာင္တာနား မွာ ကစားစရာ ေသနတ္တစ္လက္ကို ဝယ္ၿပီး ကင္မ့္ကို လက္ေဆာင္ေပး ခဲ့တယ္ေလ။ ကင္မ္က သိပ္ကို ေပ်ာ္သြားပံုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီညက ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္က သူ႕သူငယ္ခ်င္းဆီ စာတစ္ေစာင္ေရးၿပီး“မက္စ္ေရ၊ ငါ ေတာ့ ေသနတ္တစ္လက္ ထပ္ရျပန္ၿပီကြ။ ဒါပဲ။ ကင္မ္”လို႔ကို ႂကြားယူပါရဲ႕။ ကၽြန္မ မွတ္မိေနတာေတြေပါ့။

မိုက္ကယ္ဆံုးၿပီး ေလးႏွစ္အၾကာ ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႕က ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ သြားေနခိုက္ အလက္ဇႏၵားက လန္ဒန္မွာ ေနေန ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မခင္ပြန္းက သူတို႔အားလံုးကို ဆင့္ေခၚ လိုက္ပါရဲ႕။ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္က ရိပ္သာမွာရွိတဲ့ အန္တီမသန္းဧ၊ အလက္ဇႏၵားနဲ႕ ကင္မ္ရယ္၊ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရယ္ အားလံုး ငါးေယာက္သား က ေဝါလ္တန္လမ္းက ငါးဟင္း နာမည္ရတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ကို အတူသြားခဲ့ၾက တာေပါ့။ ကင္မ္က ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ ရွိတဲ့ စားေသာက္ ဆိုင္တခ်ိဳ႕ အေပၚမွာ ၾသဇာေညာင္းသူမို႔ ဒီဆိုင္အေပၚမွာ လည္း သူက ၾသဇာရွိပါတယ္။  ကၽြန္မလည္း သူ႔ရဲ႕ ေသနတ္အေၾကာင္း စာတစ္ေစာင္ကို သတိတရျပန္ ေျပာျပခဲ့မိေလရဲ႕။ သူတို႔က အေတာမသတ္ေအာင္ ရယ္ၾကတာေပါ့။ ကင္မ္ကေတာ့ ဘာမွမစဥ္းစားဘဲ “အဲဒီစာက ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ ေရးခဲ့တဲ့ တစ္ေစာင္ တည္းေသာ ေပးစာေလ” လို႔ ျပန္ေျပာ ေတာ့ ကၽြန္မမွာ ဘုရားတမိေအာင္ အံ့ၾသမိပါတယ္။ ရယ္ေမာမိ႐ံုက လြဲၿပီး ကၽြန္မက ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ ဦးမွာပါလဲ။ အဲဒါ ရွင့္ရဲ႕ခ်စ္စရာ ကင္မ္ေလ။

အလက္ဇႏၵားကေတာ့ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းနဲ႕ သူ႔ရဲ႕ သုေတသန အေၾကာင္း ေျပာရင္း နစ္ေမ်ာေနေလ ရဲ႕။ ကင္မ္က ကၽြန္မနားမွာ ကပ္ထိုင္ရင္း ကၽြန္မပန္းကန္ထဲက အစားအေသာက္ေတြကိုပါ လွမ္းႏႈိက္ ရင္းနဲ႕ ကေလးဆိုး တစ္ေယာက္လို ေနခဲ့ပါတယ္။  တကယ္ေတာ့ သူ႔ အတြက္ အေမတစ္ေယာက္လို ဆိုးႏြဲ႕ရမယ့္သူမ်ိဳး လိုအပ္ ေနရွာတာပါ။ ကင္မ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေမက ကၽြန္မကို တစ္ခါတုန္းက “ကၽြန္မက ကိုယ့္သားထက္ ေတာင္  ကင္မ့္အေပၚ ပိုၿပီး တြယ္တာမိတဲ့ အခိုက္အတန္႔မ်ိဳး ရွိခဲ့ျဖစ္ေသးတယ္”လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။

မိုက္ကယ္ ေစ်းဝယ္ထြက္ပံု

၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ ဒီပဲယင္း အေရးအခင္း ၿပီးေတာ့ ရွင္က ေဝဒနာတခ်ိဳ႕ ခံစားရၿပီး အဆင္မေျပမႈေတြ ႀကံဳလာရ ေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႕ လူထုအတြက္ပဲ စိတ္ေဇာ သန္ေနခဲ့တာ မဟုတ္လား။ မိုက္ကယ္ မကြယ္ လြန္မီက အေၾကာင္းအရာ တခ်ိဳ႕ကို ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ရွင္က ခ်ဳပ္႐ိုးေျဖၿပီးတာနဲ႕ ေဆး႐ံုက ဆင္းခဲ့ရတာမ်ိဳး ကိုယ့္က်န္းမာေရး ကို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး သတၲိရွိရွိ အခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္ေနာ္။ ရွင္  ကိုယ္တိုင္လည္း ရွင့္အတြက္ လိုအပ္မယ့္ေဆးကို အျပင္ထြက္ မဝယ္ႏိုင္ခဲ့ သလို ရွင္ အျပင္ထြက္ခြင့္ ရခဲ့ရင္ေတာင္ ေဆးက လြယ္လြယ္နဲ႕ ဝယ္လို႔ရေလမလား မသိဘူးေနာ္။

ခြဲစိတ္ကုသမႈၿပီးတဲ့ေနာက္ မွာေတာ့ ရွင့္ရဲ႕ ေဟာ္မုန္းေတြက မညီမမွ်ေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္ေနာ္။ အဲဒီအတြက္ ေဆးေတြ ရွင္ လိုလာၿပီေလ။ အဲဒီအတြက္ အဂၤလန္ ကေန ေဆးေတြ ပို႔ေပးဖို႔ လုပ္ၾကရေတာ့ တာေပါ့။ ကၽြန္မ ေတြးေနမိတာက မိုက္ကယ္ သာ အသက္ထင္ရွား ရွိ ေနေသးရင္ ရွင့္အတြက္ ေဆးကို သူကိုယ္တိုင္ ဝယ္ေပးမွာ လို႔ေလ။ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ေလာက္က မိုက္ကယ္ ဟာ ရွင္အဆင္မေျပမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး ေဆးစတိုးတစ္ခုမွာ မိန္းမသံုး ပစၥည္း အသံုးအေဆာင္ေတြ သြားဝယ္သတဲ့။ ရွင္ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ ေငြရွင္းဖို႔ မိန္းမပစၥည္း ေရာင္းတဲ့ေနရာက ေကာင္တာမွာ တန္းစီေနမယ့္ မိုက္ကယ့္ကိုေလ။

အဲဒီေန႔က ေကာင္တာေရွ႕ တန္းစီေနတဲ့အထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း အမ်ိဳးသားရယ္လို႕  ရွိေနတာကို သတိထားမိ သြားေတာ့ မိုက္ကယ္က “ႏိုရီကိုရာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ထိ ရွက္သြားလဲဆိုတာ ေျပာကို မေျပာျပတတ္ေအာင္ ပါပဲ” လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ “အဲဒီေန႔ကစၿပီး အဲဒီအလုပ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး”လို႔ မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးနဲ႕အုပ္ရင္း ဆက္ေျပာခဲ့ ပါတယ္။

မိုက္ကယ္က ခပ္တုန္တုန္ ခ်ည့္ခ်ည့္ ပံုေလ။ မီးကၽြမ္းသြားတဲ့ ဘတ္သီးလံုးကို လဲဖို႔အတြက္ ရွင္ နဲ႕သူက ျငင္းခုန္ ရန္ျဖစ္ေနက်ေလ ေနာ္။ ကၽြန္မခင္ပြန္းကလည္း မိုက္ကယ္ တစ္ေယာက္ လွ်ပ္စစ္စီးေၾကာင္းေတြ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ပံု ကို အံ့ၾသေနခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီမိုက္ကယ္က ရွင္ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ၿပီးေနာက္ မွာ ကားတစ္စီး ဝယ္လိုက္ေသးရဲ႕။ ကားက တစ္ပတ္ရစ္ အမိုးဖြင့္ကား မ်ိဳးေပါ့။ သူ႔အေၾကာင္း သိေနလို႔လား မသိ၊ သူ စီးတဲ့ကားကို လိုက္ဖို႔ ေၾကာက္ေနခဲ့ ပါေသးရဲ႕။

ကမၻာက ျမန္မာအေၾကာင္း ပိုသိလာေလ မိုက္ကယ္လည္း အျပင္မွာ ပိုၿပီး မ်က္ႏွာျပလာရေလေပါ့။ ဒီေတာ့ ခါတိုင္းလို ေျခလ်င္တစ္မ်ိဳး၊ ျပည္သူပိုင္ ယာဥ္ရထားတစ္ဖံုနဲ႕ သြားေနရတာ အလ်ဥ္မမီေတာ့ဘူးေပါ့။ လူအမ်ား ေရွ႕မွာ မိုက္ကယ့္ကို ပိုပို ျမင္ေတြ႕လာရၿပီေလ။ မိုက္ကယ့္မွာ တစ္ေန႕တစ္ေန႔ ေတြ႕စရာေတြသာ မက အိမ္အတြက္ ဝယ္ျခမ္းသယ္ ေဆာင္စရာေတြကလည္း အမ်ားသား မဟုတ္လား။ ဒီလိုနဲ႕ သူက ကားေမာင္း သမားေကာင္းေတာင္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေစ်းကို ဝယ္ခ်င္သေလာက္ ဝယ္လို႔ ရလာတာေပါ့။ ခက္တာ ကေတာ့ ကားပါကင္ ရွာရတာပါပဲ။ ကိုယ္ပိုင္ကားေတြက ၿမိဳ႕လယ္မွာ ေမာင္းခြင့္ မရွိတတ္ေတာ့ ၿမိဳ႔ျပင္လမ္း တခ်ိဳ႕ကို ရွာရျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆင္ေျခဖံုးမွာ ေစ်းဝယ္ရတာ ပိုအဆင္ေျပ ေလရဲ႕။

မိုက္ကယ္က ခဏခဏ ေစ်း ဝယ္သလို ကၽြန္မတို႔ကလည္း သူနဲ႕ပဲ အႀကံဳလိုက္တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မခင္ပြန္းကို မိုက္ကယ္က သူ႔ နားက ေရွ႕ခန္းခံုမွာ ေခၚထိုင္တတ္ ပါတယ္။ သူတို႕က စကား တေျပာေျပာနဲ႕ေပါ့။ “ဆာဒါ ယိုရွီေရ ေစ်းဝယ္ထြက္ ရတာကို ႀကိဳက္လား” “မုန္းတယ္ဗ်ာ”တဲ့။ မိုက္ကယ္က “ကၽြန္ေတာ္လည္း မုန္းတာပဲ။ အျပစ္ေပး ခံေနရသလို မထင္မိဘူးလားဗ်ာ”တဲ့။ အဲဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္မတို႔ ၾကားမွာ ေစ်းဝယ္ထြက္တာကို အျပစ္ေပးခံတာလို႔ စကားေျပာင္သံုး ျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဘာအတြက္ အျပစ္ေပးခံ တာလဲ ဆိုရင္ အစားႀကီးတဲ့ အတြက္လား ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရွင့္ကို လူကိုယ္တိုင္ အကူအညီ သိပ္မေပးႏိုင္ေတာ့တဲ့ အတြက္လား။ သူကိုယ္တိုင္ပဲ သိမွာပါ။

စုလို အက်ဥ္းသားမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ လူတိုင္းဟာ စား၊ ဝတ္၊ ေနေရးဆိုတဲ့ အေရးကိစၥေတြရဲ႕ အက်ဥ္းသား ေတာ့ ဟုတ္ေန တာပဲေလ။ ေစ်းဝယ္ထြက္တယ္ ဆိုတာ အာသာဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။ ေစ်းဝယ္ မထြက္ရင္ လူေတြ အသက္ရွင္မွာ မဟုတ္သလို ႏိုင္ငံ့စီးပြားေရးလည္း လည္ပတ္မွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒီလို ေတြးတာဟာ မိုက္ကယ့္စတိုင္လ္ပဲလို႔ ဆိုရ မွာေပါ့။ လက္ရွိလူမႈအဖြဲ႕အစည္းမွာ ေနတယ္ဆိုတာ ေသာကေတြ ကို ျပန္ခံစားမယ္၊ အျပစ္ေတြအားလံုးကို ပခံုးထမ္းမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။

မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၃ဝ)

 ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ကို ခြဲခြာျခင္း

ကြ်န္မတို႔က ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ကို မသြားခင္တိုင္းမွာ မိုက္ကယ့္ကို  ႀကိဳတင္ ဆက္သြယ္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါမွ မိုက္ကယ္က ကြ်န္မတို႔အခန္း ကို အေႏြးဓာတ္ရေနေအာင္ အပူေပးစက္ကို ႀကိဳတင္ဖြင့္ေပး ထားတတ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ မီးဖိုထဲက စားပြဲ ေပၚမွာ ပန္းျခင္းေလးတစ္ျခင္းနဲ႕ အတူ “ခင္မင္ရတဲ့ ႏိုရီကိုနဲ႕ ဆာဒါယိုရွီေရ၊ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္က ႀကိဳဆိုပါတယ္”လို႔ စာသားေလးလည္း ခ်န္ထားရစ္ တတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ရဲ႕ ကနဦး ေန႕တိုင္းကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ မိုက္ကယ့္ကို ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး မွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ဘဝကို ခြဲခြာရမယ့္ အခ်ိန္ က်ေရာက္လာပါၿပီ။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ေႏြဦးမွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ အခန္းကို ေရာင္းၿပီး အဂၤလန္ကေန ခြာဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အေၾကာင္းေတြက ေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့။ အဂၤလန္ဆိုတာ အေဝးႀကီးမွာေလ။ ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြ စိတ္ရွည္သလိုမ်ိဳး ကြ်န္မတို႔က ဆတူ စိတ္ရွည္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေပဘူးေလ။ ကြ်န္မတို႔ က စိတ္တိုတဲ့ ဂ်ပန္ေတြ မဟုတ္လား။ အဂၤလန္က အိမ္ေဟာင္း ေတြမွာ မိသားစုေတြ အမ်ားႀကီး အခန္းေတြ ကန္႔ကန္႔ၿပီး ေနၾကေတာ့ အသံေတြက ဆူလွသကိုး။ ကြ်န္မမွာ ကင္ဆာကလည္း ျဖစ္လာၿပီ ဆိုေတာ့ စိတ္ပင္ပန္းရင္ ကင္ဆာ ပိုပ်ံ႕မွာ စိုးတာနဲ႔ပဲ ေလေျပာင္း၊ ေျမ ေျပာင္း ေျပာင္းဖို႔ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္က ခြာဖို႔ ႀကံရတာပါပဲ။ အိမ္ျပန္ၾကမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္တယ္ဆိုပါေတာ့။

အဂၤလန္က က်န္းမာေရးစနစ္ ေၾကာင့္လည္း အဲဒီကေန ခြာခဲ့ျဖစ္တယ္ ဆိုရမွာပါ။ ကြ်န္မရဲ႕မိသားစု ဆရာဝန္က ကြ်န္မမွာ ကင္ဆာထပ္ ျဖစ္လာတယ္လို႔ ယူဆေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခ်ာခ်ီလ္ေဆး႐ံုကို လႊဲလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္မက ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ ရွိတဲ့ ကင္ဆာေဝဒနာရွင္ေတြနဲ႕ မိတ္ေဆြျဖစ္ေနၿပီး အခ်င္းခ်င္း ဗဟုသုတ ေတြ ဖလွယ္ၾကနဲ႕ ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ အဂၤလန္က က်န္းမာေရးစနစ္ အရ အမ်ိဳးသား က်န္းမာေရးဌာနရဲ႕ အစီအမံ အတိုင္းဆိုရင္ ကုန္က်စရိတ္က ဘာမွမရွိေပမယ့္ ေစာင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ သိပ္ၾကာတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ ဆရာဝန္နဲ႔ ျပမယ္ဆိုရင္ ႏွစ္ပတ္အတြင္း ခြဲစိတ္ကုသတာမ်ိဳး လုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ကုန္က်စရိတ္ က ေတာ့ ယန္းနဲ႕ဆို သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ပါပဲ။ အဲဒီလို စနစ္မ်ိဳးဆိုတာ သိလိုက္ေတာ့ အဂၤလန္မွာ ဆက္ေနဖို႔ တြန္႕ သြားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ  ကင္မ္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ဂီတ တီးဝိုင္းအဖြဲ႕ေလးတစ္ခု တည္ေထာင္ ထားၿပီး သဘာဝ သမားအျဖစ္ ရပ္တည္ေနၿပီ ျဖစ္သလို မိုက္ကယ္ကလည္း တိဘက္နဲ႔ ဟိမဝႏၱာ ေလ့လာေရးဌာန တည္ေထာင္ဖို႔ အိပ္မက္နဲ႕ ႐ႈပ္ေနၿပီေလ။ ကြ်န္မလည္း သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ကိုယ့္မ်က္စိနဲ႕ ျမင္ေနရမွ စိတ္ေအးႏိုင္တဲ့ စိတ္ေဇာ ေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ အခ်ိန္တန္ေနၿပီေလ။

ကြ်န္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္လံုးက သူတို႔သားအဖနဲ႕ ေဝးရာမွာ ေနဖို႔ သိပ္ခက္ခဲေပမယ့္ ဂ်ပန္ကို ျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔စာသင္တန္းေတြ ဧၿပီမွာ စမွာကိုမီေအာင္ ကြ်န္မခင္ပြန္းက အိမ္အေရာင္း ကိုယ္စားလွယ္ လက္ကို အပ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကိုယ္စားလွယ္က လႊတ္လိုက္သမွ် လူေပါင္း မ်ားစြာကို ကြ်န္မက ေတြ႕ရေတာ့တာေပါ့။ အိမ္ဝယ္ခ်င္တဲ့လူေတြက ကြ်န္မကို ေမးခြန္း ေပါင္းမ်ားစြာ ေမးပါေတာ့တယ္။

သူတို႔ကို ခဏခဏ မေတြ႕ႏိုင္ ေတာ့မွာလို႔ေတြးၿပီး အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မက ဆူရွီေတြကို အမ်ားႀကီး ျပင္ဆင္ထား တတ္ပါတယ္။  ကင္မ္က “ႏိုရီကို မရွိေတာ့ရင္ ဘယ္သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆူရွီလုပ္ေကြ်းမွာလဲ” လို႔ ေျပာတတ္ တာပါ။  ကြ်န္မလည္း သူ႔အတြက္ ရာသက္ပန္ ဆူရွီ လုပ္ေပးခ်င္စိတ္ပဲ ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ သူ႕ကို ဂ်ပန္ကိုလာၿပီး ဆူရွီလိပ္နည္း လာသင္ကာ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ ဆူရွီဆိုင္ ဖြင့္ပါလားလို႔ အႀကံေပးတဲ့အခါ “အင္း၊ ဒီအႀကံေကာင္းသားပဲ” လို႔ ျပန္ေျပာေလရဲ႕။ ကင္မ္က ခ်က္ျပဳတ္တာလည္း ဝါသနာပါတယ္ေလ။  ဒါေပမယ့္ ဆူရွီလိပ္တာကို သင္ဖို႔ဆိုရင္ ကင္မ့္မွာ ဇြဲေရာ၊ ဆံုး ျဖတ္ခ်က္ပါ ခိုင္ရမွာပါ။ လက္ေတြ႕ အလုပ္ လုပ္တာကမွ သူ႔အတြက္ စည္းကမ္းပိုင္းကို အေကာင္းဆံုး ေလ့လာရာေရာက္မွာကိုး။ ကြ်န္မတို႔က ဆူရွီပန္းကန္ေတြ လည္ပတ္ ေနတဲ့ ဆိုင္မ်ိဳးေလး လုပ္ေစခ်င္တာေလ။ ကြ်န္မတို႔ အရမ္း ေမွ်ာ္လင့္လြန္း ေနမိသလားဟင္။

ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ အထက္တန္းလႊာက ကင္မ့္သူငယ္ခ်င္းက ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ဆူရွီကို လာစားၿပီး အရမ္းသေဘာက် သြားခဲ့ပါတယ္။ သူက သိပ္မၾကာခင္ ကြန္းလမ္းဆံုမွာ ဆူရွီဆိုင္ ဖြင့္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔ သြားစားလိုက္ ပါေသးတယ္။ ဂ်ပန္ေတြကို အဲဒီဟာ ဆူရွီပါလို႕ေျပာရင္ စိတ္ပ်က္ၾကမွာ အမွန္ပါ။ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ ထမင္းလိပ္အဆင့္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဈးက သင့္ေတာ့ အလုပ္ေတာ့ ျဖစ္ပံုပါ။ ကင္မ္သာဆို သူ႔ ထက္ေတာ့ ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။

တစ္ခါတုန္းကလည္း ကြ်န္မ က ထမင္းနဲ႔ ဝက္သားၾကြပ္ေၾကာ္ ျဖစ္တဲ့ ကတ္ဆုဒြန္ကိုခ်က္ၿပီး မိုက္ကယ္နဲ႔ ကင္မ့္ကို ေခၚေကြ်းပါတယ္။ မိုက္ကယ္က အလြန္႔ အလြန္ကို သေဘာက်ၿပီး “ႏိုရီကို ခင္ဗ်ား ဒီဟာကို ဆိုင္ခန္းတစ္ခန္း ငွားၿပီးဖြင့္ပါလားဗ်။ ဆိုင္ဖြင့္ႏိုင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ အားလံုး ကူညီမယ္ေလ”လို႔ အားေပး ေလရဲ႕။ “ရွင္က ေန႔တိုင္း လာမွာလား”ဆိုေတာ့ “လာမွာေပါ့” တဲ့။ “အင္း ဒါဆိုရင္ ကြ်န္မေတာ့ သံုးရက္ အတြင္းမွာ အရင္းျပဳတ္မွာ ေသခ်ာေနၿပီ။ ကင္မ္ ကလည္း ေန႔တိုင္း လာမွာေလ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတြလည္း ပါဦးမွာ။ ရွင္တို႔ အားလံုးဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းဖို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ရွင္ရယ္၊ ကင္မ္နဲ႕ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရယ္ပဲ ေဖာက္သည္ ရွိရင္လည္း ခက္ဦးမယ္”လို႔ ကြ်န္မ ကအရႊန္းေဖာက္ ခဲ့ျဖစ္ပါေသးတယ္။

စုေရ ရွင့္မိသားစုအေၾကာင္း မွတ္မိသမွ်ေတြ ေရးတဲ့အခါ အစားအေသာက္ အေၾကာင္းေတြခ်ည္း မ်ားေနတာ ကိုေတာ့ ေဆာရီးေနာ္။ ကြ်န္မအေနနဲ႕ သူတို႔ကို တျခားအ ေၾကာင္းေတြ ေမးဖို႔လည္း စိုးရြံ႕မိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကင္မ္ေပါ့။ သူ႔စိတ္ကို မွန္းရေအာင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပၚရယ္၊ အစားအစာ အေပၚရယ္ သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ ကိုပဲ ေမးထားျဖစ္ခဲ့ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကို အဲဒီဟာေတြနဲ႕ပဲ သတိရျဖစ္ေနတာေလ။ တစ္ခါကေတာ့ ကင္မ္က  ေကာက္ခါငင္ခါ “ဆယ္ႏွစ္ႀကီး မ်ား ေတာင္ ရွိၿပီေနာ္”လို႔ ေျပာခ်လိုက္ပါ တယ္။ ကြ်န္မလည္း အရမ္းကို ခံစားေပါက္ကြဲသြားမိပါတယ္။ ကင္မ္က ဘာကိုမဆို ထူးမျခားနား လို တံု႔ျပန္ေနထိုင္ ေနတာဟာ သူ႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို မေဖာ္ျပခ်င္လို႔ သိုဝွက္ထားရေအာင္ ေနေနတာ လို႔ ကြ်န္မက နားလည္ထားတာ ကိုး။ ကြ်န္မတို႔လိုပဲ ကင္မ့္ကို သိ နားလည္ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြက ေတာ့ သူ႕ကို ဝိုင္းၿပီး ခ်စ္ၾကပါ တယ္။ စိတၲေဗဒပညာ သင္တုန္းက ေတာ့ အခ်စ္ငတ္ေနတဲ့ကေလးေတြ က အစားပိုစားတယ္လို႔ သင္ခဲ့ရ ဖူးတယ္ေလ။ စုေရ ရွင့္မိသားစုဝင္ အမ်ိဳးသားအားလံုးက ရွင့္ကို လြမ္း ေနခဲ့တာပါ။ မိုက္ကယ့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ ရွင့္ကို ခ်စ္ေနေအာင္ ပံ့ပိုးေပးခဲ့တာက တစ္ ေန႔ေန႔မွာေတာ့ သူရယ္၊ အလက္ ဇႏၵားရယ္၊ ကင္မ္ရယ္ သံုးေယာက္သား ရွင့္ကို လူကိုယ္တိုင္ေပြ႕ဖက္ ထားႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရး ရမွာပဲဆို တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပါပဲ။

ခုေတာ့ ကြ်န္မတို႔အခန္းေလး ကို ခြဲရပါေတာ့မယ္။ ရွင္တို႔အခန္း က လခကေတာ့ အလက္ဇႏၵားနဲ႕ ကင္မ္ပဲ မွ်ယူမွာေပါ့။ ရွင့္စာအုပ္ေတြ၊ အဝတ္အစားေတြ၊ အပ္ခ်ဳပ္ စက္ေဟာင္းေလး၊ အဲဒီပစၥည္းေတြ က ေခါင္မိုးထပ္မွာ ရွိေနေသးတယ္ေလ။ မိုက္ကယ္ ဆံုးသြားတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ေနာ္ဟမ္ဥယ်ာဥ္အိမ္က ရွင္တို႔ အခန္းေလး လည္း ေရာင္းရဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အလက္ဇႏၵား ကေတာ့ အဲဒီအခန္းကို မိုက္ကယ့္ ကိုယ္စား မေရာင္းခ်င္ခဲ့ပံုပါ။

မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)

 

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (ပဥၥမပိုင္း)

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၁)

မိုက္ကယ့္ အလြမ္းေျပ အစီအစဥ္ အတြက္ သူ႔မိသားစုနဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြက စုလိုက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီညက ဂ်ပန္စာနဲ႕က်င္းပ ၾကတာေပါ့။ အဲဒီပြဲမွာလည္း အလက္ဇႏၵားက ဘာမွ မလႈပ္ရွားဘဲ ကင္မ္ကပဲ ပြဲကို ဦးေဆာင္ ပါတယ္။ “ဒီေန႔ ဒီမွာရွိၾကတာ အားလံုးက မိသားစုေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ အန္တီႏိုရီကိုက ေသြးသား မေတာ္စပ္ေပ မယ့္ မိသားစုဝင္ တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေန သူပါ” လို႕ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မအေနနဲ႕လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စုနဲ႕မိုက္ကယ္တို႔ရဲ႕ ကံၾကမၼာ အလိုက္ မိတ္ေဆြဆိုတာ ထက္ ေသြးသားေတာ္စပ္သူလို ထင္ေနမိပါတယ္။ စုရဲ႕အားေပးမႈနဲ႕ ေမတၲာလိႈင္း ကို ေက်းဇူး တင္စြာနဲ႕ပဲ ကင္ဆာကေန သက္သာခြင့္ရမယ္ လို႔ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ မိုက္ကယ္ ဆံုးတဲ့ ေန႔မွာပဲ ကြ်န္မက ဒီအေၾကာင္းေတြ ေတြးေနမိတာကေတာ့ ရယ္စရာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာပါ။

ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ စုေရ ရွင့္ကိုေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာဖို႔ ေနာက္က်ေနခဲ့တာကို ခြင့္လႊတ္ေနာ္။ ရွင့္အားေပးမႈအတြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္ လို႔လည္း ထပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္မခင္ပြန္းနဲ႕ ကြ်န္မတို႔ကေတာ့ မီးဖိုထဲက ထမင္း စားပြဲမွာ မၾကာခဏပဲ ရွင္တို႔ အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကၿပီး ထမင္းဆက္ မစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မခံစားႏိုင္ေတာ့တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ သူက “မိုက္ကယ္ေရ ထြက္ခဲ့စမ္းပါကြာ”လို႔ ေအာ္လိုက္ၿပီး ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ထမင္းဝိုင္း ကို အဆံုးသတ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာ့ သီတာမင္းသမီး စု စုက ၅ ႏွစ္နဲ႕ ၂လအၾကာမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေနအိမ္အက်ယ္ ခ်ဳပ္က လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၂ဝ မွာေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က စစ္ဘက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴး ႀကီး သန္းေရႊ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေမာင္ေအးနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႕တို႔နဲ႕ စုတို႔ ေတြ႕ဆံုခဲ့ေၾကာင္းလည္း ဂ်ပန္တီဗီမွာ ၾကည့္လိုက္ရ ပါတယ္။

 ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ က မိုက္ကယ့္အိမ္ကို ေရာက္ခဲ့တုန္း ကတည္းက ဒီပံုေတြကို ေတြ႕ခဲ့ၿပီးသားပါ။ အဲဒီပံုေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စုက ပန္းေရာင္ ေတာက္ေတာက္ ျမန္မာဝတ္စံုနဲ႕ ျဖစ္ေနပါတယ္။ စု မႀကိဳက္တတ္တဲ့ အေရာင္ ျဖစ္ေနတာ မို႔ အံ့ဩမိပါရဲ႕။ မိုက္ကယ္ကေတာ့ “ကြ်န္ေတာ္ပဲ သူ႔ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အေငြ႕ အသက္ေလး ရေအာင္ ပန္းေရာင္ေလး ဝတ္စမ္းပါလို႔ ေျပာခဲ့တာပါ” လို႔ ဆိုပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ က အိမ္ထဲမွာ ၅ ႏွစ္ေလာက္ ေနလိုက္တဲ့အခါ စုဟာ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ဆိုးေဆးအေရာင္ေတြနဲ႕ ပိုယဥ္ပါးလာသလို ပါပဲ။ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ကို ေက်းဇူးတင္ရမလားပဲ၊ စုက အေနာက္တိုင္းဆန္တဲ့ အေရာင္ေတြကို သေဘာ ေတြ႕ခဲ့ရာက အခုေတာ့ ျမန္မာ့သဘာဝ အေရာင္ေတြကိုပါ ႀကိဳက္တတ္လာေနပါၿပီ။ စစ္အစိုးရ ရဲ႕ရည္ရြယ္ရင္း ကို ဆန္႔က်င္လိုက္သလား ပါပဲ။ စုရဲ႕ အေနာက္တိုင္းဆန္စြာ အရသာေတြ႕တတ္တဲ့ အရာေတြ တစ္စစ ကြယ္ေပ်ာက္ ၿပီး ျမန္မာ့ စိတ္ရင္း စိတ္မွန္ေတြျပန္ လည္ေပၚ ထြက္လာတာ ဒီေနအိမ္အက်ယ္ ခ်ဳပ္ေၾကာင့္ပဲေလ။

ေနအိမ္ျခံဝင္းေရွ႕တြင္ ျပည္သူလူထုကို ေတြ႔ဆံုစကားေျပာၾကားခဲ့သည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္

စုကို ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၁ဝ ရက္မွာ ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္အေရးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ကမၻာသူ ကမၻာသားေတြ သက္ျပင္းခ် လိုက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စုၿခံရဲ႕ ဂိတ္ေပါက္ဝမွာေတာ့ စစ္သားတစ္ေယာက္က ထိုင္ေစာင့္ကာ လာသမွ် ဧည့္သည္ေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ေနေသးတာပါပဲ။ စုကို ဘယ္ေတာ့လႊတ္မယ္ဆိုတာ တရားဝင္ မေၾကညာခဲ့ေပမယ့္ လူထုကေတာ့ ေကာလာဟလနဲ႕တင္ ၿခံေရွ႕ မွာ အံုနဲ႕က်င္းနဲ႕ ေစာင့္လို႔ ေနပါတယ္။

စုက ၿခံဝမွာပဲ လူထုကို လြတ္လြတ္ခ်င္း စကားေျပာခဲ့ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္မွာ စုဟာ အလြန္႔ကို လွပေနတာ ပါ။ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ မက်ခင္ကထက္ကို လွေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကာလ ကြ်န္မနဲ႕ သိခဲ့တဲ့ ကာလေတြမွာ စုဆီက အဲဒီေလာက္ ေတာက္ပတဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳးကို ေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္လို႕ ကြ်န္မ မမွတ္မိပါဘူး။ ဒီလို ေတာက္ပတဲ့ အၿပံဳးက ကြ်န္မေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ စုရဲ႕အၿပံဳးပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ စု ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ၿပီလို႔ သိရခ်ိန္မွာ ကြ်န္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက ေမာ္စကို ေရာက္ေနခဲ့ ပါတယ္။ ဒီသတင္းကို ၾကားတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ကြ်န္မသိပ္ စိတ္မထိခိုက္ခဲ့ပါဘူး။

တစ္နည္းအားျဖင့္ စုအတြက္ ေသြးရင္းျမန္မာ စစ္စစ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သက္ေသျပဖို႔ အခြင့္အေရးတစ္ခု ရတာေပါ့လို႔ ေတြးျဖစ္လို႔ ပါပဲ။ ဒီ အေၾကာင္းကို မိုက္ကယ့္ကိုေတာင္ မေျပာျပျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ သမီး ျဖစ္ေပမယ့္ စုဟာ ျမန္မာျပည္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ၿပီး ျမန္မာေတြ အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ကူညီေပးခ်င္တယ္ ဆိုတာကို သက္ေသျပခြင့္ မရခဲ့တဲ့အတြက္ သူ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့တယ္၊ အျပစ္ရွိသလို ခံစား ခဲ့ရတယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားမႈေတြကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔ အတြက္ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္က အခြင့္အလမ္းေပးရာ က်ခဲ့ပါ တယ္။  ရွင္တို႔သာ စုနဲ႕အတူ ေနခြင့္ရခဲ့မယ္ ဆိုရင္ စုရဲ႕ အဲဒီစိတ္ဓာတ္ကို နားလည္ႏိုင္မွာပါ။ အဲဒီ စိတ္ေၾကာင့္ စုဟာ မိသားစုနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနႏိုင္ရက္သားနဲ႕ကို အရယ္အၿပံဳး နည္းၿပီး ရင္ထဲမွာ ႐ႈပ္ေထြးစြာ ေနထိုင္ခဲ့ တယ္ ဆိုတာ သိမွာပါ။

ခုေတာ့ စုရဲ႕ အိမ္မက္ထဲကအတိုင္း ျမန္မာျပည္မွာ သူ႕ဘဝကို ျမႇဳပ္ႏွံဖို႔ အခြင့္အေရးက ထြက္မေျပးႏိုင္ ေတာ့ပါ ဘူး။ အဲဒီအခြင့္အေရးက ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ေပါ့။ စုက အခက္အခဲေတြကိုလည္း ေက်ာ္လႊားႏိုင္မွာပါ။ ေနရခက္လွ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ စစ္သားေတြက အိမ္ထဲအထိ ဝင္ေစာင့္ေနေလေတာ့ လုပ္ႀကံခံရဖို႔ လည္း မပူရဘူးေလ။ စုက လြတ္ေျမာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြကို ျပန္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္မက စစ္အစိုးရအေနနဲ႕ စုကို ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ထားတာ ဒီတစ္ႀကိမ္ပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ ေလွ်ာ့တြက္ မိခဲ့ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ စုရဲ႕ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ျဖစ္စဥ္ကို အေကာင္းျမင္ရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ ့နာမည္ေက်ာ္ ရာမယဏ ဇာတ္ထဲက သီတာ မင္းသမီး အေၾကာင္းကို ေတြးမိလို႔ပါ။  သိၾကတဲ့အတိုင္း ရာဝဏက သီတာကို ခိုးေျပးသြားတာကို ရာမက ျပန္ရေအာင္ ႀကိဳးစားတာ ၁၄ ႏွစ္ ၾကာခဲ့ေလေတာ့ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ သီတာ့ အေနနဲ႕ သူဟာ ရာမအေပၚ သစၥာမပ်က္ခဲ့ေၾကာင္း သက္ေသျပဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ မီးပံုထဲကို ခုန္ဆင္းၿပီး အနာတရမဲ့ ျပန္ထြက္လာႏိုင္မွ သူ႔သစၥာကို တည္ရာက်မွာပါ။ နတ္ေဒဝါေတြနဲ႕ လူထုရဲ႕ေမတၲာေတြေၾကာင့္ပဲ သီတာမင္းသမီးဟာ သူ႔ရဲ႕အျပစ္ကင္းမႈကို သက္ေသျပ ႏိုင္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ စုရဲ႕ အျဖစ္က အဲဒီလိုမ်ိဳးလို႔ ေတြးေနမိတာပါ။

စု လြတ္လာတဲ့အခါမွပဲ ကြ်န္မ ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ စုရဲ႕ လိႈက္လွဲၿပီး ရင္ထဲကလာတဲ့ အၿပံဳးကို ေတြ႕လိုက္ ရပါတယ္။ သူဟာ သူ႕ကိုယ္သူ အျပစ္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြကေန လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့ၿပီ ဆိုတာ ကြ်န္မ သိလိုက္ပါတယ္။ သူဟာ လူထုရဲ႕ ဒုကၡသုကၡေတြကို မွ်ေဝခံစားခဲ့တာ မရွိဘူးလို႔ ေဝဖန္ ျပစ္တင္မႈေတြကို ထပ္ခံရစရာ မရွိေတာ့ ဘူးေလ။ ျမန္မာ့ သီတာမင္းသမီး စုဟာ သူ႔ရဲ႕ ေျခာက္ႏွစ္တာ အက်ဥ္းက်မႈ၊ ခံစားရမႈ ေတြနဲ႕ သူဟာ ျမန္မာပါပဲလို႔ သက္ေသထူခဲ့ပါၿပီေလ။ ဘယ္သူကမွ သူ႔ကို သစၥာေဖာက္လို႕ မဆိုႏိုင္သလို ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို နားမလည္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးလို႔ ဆိုႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။ စုရဲ႕ လြတ္ေျမာက္မႈမွာ အနက္ ႏွစ္မ်ိဳး ေဆာင္ေနပါတယ္။ တစ္မ်ိဳးကေတာ့ အဓိပၸါယ္မဲ့ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈကေန လြတ္ေျမာက္ျခင္းေပါ့။

 ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ေတာ့ သူဟာ ျမန္မာျပည္ အတြက္ ျမႇဳပ္ႏွံထားသူပါ လို႔ သက္ေသျပရမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္အစြဲကေန လြတ္ေျမာက္မႈ ပါပဲ။ တစ္ခ်ိန္တည္း မွာပဲ  စုရဲ႕လြတ္ေျမာက္မႈဟာ ကြ်န္မရဲ႕လြတ္ေျမာက္မႈလိုပါပဲ။ ကြ်န္မဟာ အစကတည္းက ျမန္မာ လူထုအေနနဲ႕ စုကို အိမ္ရွင္မဘဝကေန ထြက္ လာၿပီး ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ ပါဝင္လာတဲ့အေပၚ သူတို႔အတြက္ အလုပ္အေကြ်းျပဳသူ တစ္ေယာက္ တိုးလာသလို လက္ခံေစခ်င္ခဲ့တဲ့ အစြဲ ရွိခဲ့တာကိုး။ အခုလို စုကို ျမင္ရတဲ့အခါ အေၾကြးေၾကၿပီလို႔ ေတြးကာ ဘာမွဆက္ခံစားစရာ မလိုေတာ့ဘူး လို႔ေတြးမိေတာ့ နဂိုအစြဲကေန ကြ်န္မလည္း လြတ္သြားတာပဲေပါ့။
ဆက္ပါဦးမည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၂)

မိုက္ကယ္ ဂ်ပန္လာလည္

၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ဧၿပီလမွာေတာ့ ကြ်န္မက ရင္သားကင္ဆာအတြက္ ခြဲစိတ္ကုသမႈ ခံယူခဲ့ပါတယ္။ ဩဂုတ္လ မွာေတာ့ ကြ်န္မက “ကြ်န္မစိတ္ထဲက ေအာင္ဆန္းစုၾကည္” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဆး႐ံုကို ႏွစ္ပတ္ တစ္ခါ သြားျပေန ခဲ့ရၿပီး ကင္ဆာ ပ်ံ႕လာမလားရယ္လို႔လည္း ပူပန္ေနခဲ့မိပါတယ္။ ကြ်န္မသာ ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္ကို သြားလည္ျဖစ္ခဲ့ ရင္ ျပန္ၿပီး လန္းဆန္းခ်င္ လန္းဆန္းလာမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ စု မရွိေတာ့တဲ့ ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္ဟာ ကြ်န္မအတြက္ ေဝးလြန္းတဲ့ ေနရာပါပဲ။

ကြ်န္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံလည္း အခုေနခါ ငရဲတြင္းထဲ ေရာက္သလို ခံစားေနရမယ့္ မိုက္ကယ့္ကို ေတြးပူမိသလို သူ႔အတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာ သြားေစမယ့္ အခ်ိန္ေလးတစ္ခု ဖန္တီးေပးခ်င္မိၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ မိုက္ကယ့္ကို ဂ်ပန္ကို ဖိတ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး စတင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကပါေတာ့တယ္။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ကြ်န္မခင္ပြန္းရဲ႕ မိတ္ေဆြ ျဖစ္တဲ့ ယူမီယူရီ သတင္းဌာနက စာေရးဆရာ ယဆူအိုစူဇူကီးကလည္း မိုက္ကယ္ လာလို႔ရေအာင္ ကူညီမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ မစၥတာ စူဇူကီးက အဂၤလိပ္လိုေရာ ႐ုရွားလိုပါ ကြ်မ္းက်င္သူမို႕ ဝါရွင္တန္ မွာတုန္းက ႏိုဘယ္ဆုရသူေတြကို အင္တာဗ်ဴး ဆိုရင္ သူပဲလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူက မိုက္ကယ့္ကို အင္တာဗ်ဴး လုပ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္သလို ယူမီယူရီကလည္း မိုက္ကယ့္ အတြက္ ေလယာဥ္ခ ကို ကုန္က်ခံေပးခဲ့ ပါတယ္။

စုဟာ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ေနစဥ္တုန္းက ဆုေတြ အမ်ားႀကီးကို တစ္ခုၿပီး တစ္ခုရခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေအာက္ တိုဘာ ၁၂ ရက္မွာ ေနာ္ေဝးကေပးတဲ့   လူ႔အခြင့္ အေရးဆု၊ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၁ဝ ရက္မွာ  ဆု၊ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ေအာက္ တိုဘာ ၁၄ ရက္က ေၾကညာတဲ့ ႏိုဘယ္လ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု ေတြေပါ့။ စုအတြက္ မိန္႔ခြန္း ေတြကို မိုက္ကယ္က ျပင္ဆင္ ရေလတိုင္း၊ ဆုေပးပြဲေတြကို တက္တိုင္း ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚသြားတတ္ပါ တယ္။ မိုက္ကယ့္ ဘဝကလည္း ပညာရွင္အျဖစ္ကေနကမၻာ့မီဒီယာ ရဲ႕ မီးေရာင္ေအာက္ကိုေရာက္သြား ျပန္ခဲ့ပါၿပီ။

၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာေတာ့ မိုက္ကယ္က ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္ရဲ႕ စိန္႔အန္ ေထာ္နီေကာလိပ္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕ဝင္ တစ္ဦးျဖစ္ေနပါၿပီ။ အလက္ဇႏၵားကေတာ့ ဝါရွင္တန္ မွာရွိတဲ့ ေဂ်ာ့ရွ္ေတာင္း တကၠသိုလ္မွာ တက္ေနၿပီး ကင္မ္တစ္ေယာက္ ပဲ မိုက္ကယ္နဲ႕အတူ ပါ့ခ္ေတာင္း အိမ္မွာေနပါတယ္။ သူတို႔ အိမ္ရဲ႕ ပထမထပ္နဲ႕ ဒုတိယထပ္ မွာေတာ့ အိမ္ငွားေတြ ထားထားပါတယ္။ ကင္မ္က ေခါင္မိုးထပ္မွာ ေနၿပီး ဒယ္ဒီ မိုက္ကယ္ အလုပ္ကေတာ့ မနက္တိုင္း ကင့္မ္ကို ႏိႈးရတာပါပဲ။ အစပိုင္း တုန္းကေတာ့ မိုက္ကယ္က အေပၚတက္လိုက္ ဆင္းလိုက္ လုပ္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက အင္တာကြန္းပဲ တပ္ၿပီး ႏိႈးပါေတာ့ တယ္။ ကင္မ္ကေတာ့ ဘယ္လိုႏိႈးႏိႈး တယ္မႏိုး တတ္ပါဘူး။

ကင္မ္ရဲ႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ ရာသီျဖစ္တဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီထဲမွာ မိုက္ ကယ္က ဂ်ပန္ကို အလည္လာခဲ့ပါတယ္။ မိုက္ကယ္က ကြ်န္မတို႔ အိမ္ထဲကို ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး “ဆာဒါယိုရွီေရ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ ကေလးမရွိတာ ကံေကာင္းတာပဲ”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူက ကြ်န္မခင္ပြန္းထက္ ၈ ႏွစ္ ငယ္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ပင္ပန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရတာ ကြ်န္မခင္ပြန္းထက္ေတာင္ အသက္ႀကီးေနသလား ထင္ရပါရဲ႕။

“ဒီအိမ္ကေတာ့ လံုးဝကို ဘာဆို ဘာမွ မေျပာင္းဘူးေနာ္။ အားလံုးက အရင္အတိုင္းပါပဲလား။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ေအးခ်မ္း လိုက္တာ။ ႏိုရီကိုေရ အားက်တယ္ဗ်ာ”လို႔ မိုက္ကယ္က ေျပာပါတယ္။ “ဘာလို႔လဲ မိုက္ကယ္ရဲ႕။ ရွင့္အိမ္လည္း စနစ္တက်ပဲေလ” လို႔ဆိုေတာ့ “အခုေတာ့ မတူေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကင္မ္က ပစၥည္းေတြကို ျပန္႔ က်ဲထားၿပီး ျပန္လည္း မစီဘူး။ သူ႔အခန္းဆို ေတာအုပ္က်ေနတာပဲ။ ပစၥည္းေတြက ၾကမ္းေပၚမွာ ပံုထားတာ ဒူးေခါင္းေလာက္ အျမင့္ေတာင္ ရွိေနၿပီ။ ခင္ဗ်ား ေျခေထာက္တစ္ ေခ်ာင္းခ်င္းစီ မၿပီး လမ္းေလွ်ာက္မွ ရတာ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ သူ႔အခန္းထဲ ေျခတစ္လွမ္းေတာင္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ အခန္းကို ရွင္းေပးေတာ့လည္း သူက စိတ္ဆိုးျပန္ေရာ”လို႔ မိုက္ကယ္က စိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး ေျပာျပေနပါတယ္။ မိုက္ကယ္က သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနတတ္ၿပီး ကြ်န္မက အသန္႔အျပန္႔ ႀကိဳက္တာကိုး။ ကင္မ္ကေတာ့ “ဒယ္ဒီတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ကြ်န္ေတာ့ကို ဒုကၡေပးမွာေတြပဲ”လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနဖို႔ အဆင္ေျပပံု မရပါဘူး။

၁၉၉၆ ခုႏွစ္တြင္ မိုက္ကယ္ႏွင့္ ကင္မ္ကို ေနအိမ္တြင္ ေတြ႔ရစဥ္

အဲဒီအခ်ိန္က ကြ်န္မခင္ပြန္းဟာ ႐ူကိုကူ တကၠသိုလ္မွာ စာသင္ေနဆဲပါ။ သူ႔ရဲ႕ တကၠသိုလ္က ေက်ာင္း အုပ္ႀကီးနဲ႕ နီရွီဟြန္ဂန္ဂ်ီေစတီတို႕ကလည္း  မိုက္ကယ့္ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႀကိဳဆိုပါတယ္။ အိုတာနီ စူးစမ္း ေလ့လာေရး ပါတီမွာေတာ့ အလယ္အာရွက တိဘက္ဘာသာ ေပစာတခ်ိဳ႕ ကို မိုက္ကယ္ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဘာသာမျပန္ရေသးတဲ့ စာမူေတြမို႔ မိုက္ကယ္က “အို ဒီအခန္းထဲမွာ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ထိုင္ၿပီး ဒီစာမူေတြကို ေလ့လာရရင္ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ ဖို႔ ေကာင္းမွာပါလိမ့္”လို႔ တသသ ေျပာေလရဲ႕။ တကၠသိုလ္က တာဝန္ရွိသူ ေတြကလည္း သူ႕ကို လုပ္ေပး ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥက သိပ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။

တကယ္ေတာ့ သူ႔ဘဝမွာ မုန္တိုင္းေတြ ထန္ေနတဲ့အခ်ိန္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာပဲ မိုက္ကယ္ဟာ သူ႔႕ဘဝမွာအေရး ပါတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေရးသားၿပီးစီးခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္က “ရာဘင္ကေရာင္း၊ ဘူတန္ရွိ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံ၏ မူလအစ”လို႔ နာမည္ေပးထားပါ တယ္။ အဲဒီစာအုပ္အေၾကာင္း သူက ရူကိုကူတကၠသိုလ္မွာ လက္ခ်ာ တစ္ခု ပို႔ခ်ေဟာေျပာ ေပးခဲ့ပါတယ္။ တိဘက္ပညာရွင္တခ်ိဳ႕၊ မႏုႆေဗဒ ပညာရွင္ေတြ၊ ဗုဒၶဘာသာ ေလ့လာေနသူ ေတြနဲ႕ တျခားပညာရွင္ေတြ အမ်ားႀကီး သူ႔လက္ခ်ာကို လာတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ စုကို ဂ်ပန္ ဘာသာ စကား သင္ေပးတဲ့ မီခ်ီကို တီရာအိ၊ ပါေမာကၡ နီရွီအိုကာ၊ ယာတာ႐ိုဆန္နဲ႕ ယူမီယူရီ သတင္းဌာနက မစၥတာ စူဇူကီးတို႕လည္း လာတက္ၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ ခဏေလး ေပမယ့္ ပညာရွင္မိုက္ကယ့္ အတြက္ေတာ့ အေမာေတြ ေျပမယ့္ အခိုက္အတန္႔ေလး ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ကြ်န္မတို႕က ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါတယ္။

ယူမီယူရီက မိုက္ကယ္ ဂ်ပန္မွာ ေရာက္ေနေၾကာင္း သတင္းမလုပ္ခဲ့တာကိုလည္း ကြ်န္မတို႔က ေက်းဇူး တင္ခဲ့ပါတယ္။ မိုက္ကယ္ဟာ မီဒီယာေတြရဲ႕ မ်က္စိေအာက္မွာ ကေလးေတြနဲ႕ အလုပ္႐ႈပ္ေနတာ အေဖ အျဖစ္ေရာ၊ အိမ္ရွင္မ အျဖစ္ေရာ၊ ပညာရွင္ အျဖစ္ပါဆိုေတာ့ ေမာရွာပါတယ္။ ဂ်ပန္ေရာက္ခိုက္မွာေတာ့ နိစၥဓူဝကိစၥေတြကေန ခဏေလး ေဝးေနရၿပီး အေမာေျဖႏိုင္မယ္ လို႔ေမွ်ာ္လင့္မိတာေပါ့။ ဂ်ပန္မွာ လည္း အဲဒီအခ်ိန္က ကိုေဘးငလ်င္ႀကီး ၿပီးခါစေလး ရွိေသးခ်ိန္ေပါ့။

မိုက္ကယ့္အိမ္ကို နတ္သမီးႏွစ္ပါး ေရာက္လာျခင္း

မိုက္ကယ္ ျပန္သြားၿပီးေႏြရာသီ မွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔က ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ကို သြားလည္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာေတာ့ မိုက္ကယ္က သြက္လက္ေနၿပီး ျပန္ငယ္သြားသလိုလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေျခာက္လေလာက္ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ဘာေတြ ျဖစ္သြားခဲ့လဲလို႔ ကြ်န္မေတြးမိေတာ့ တာေပါ့။
ကြ်န္မတို႕က မိုက္ကယ့္စာ ၾကည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္လိုက္ရင္ပဲ ေအာက္ထပ္ မီးဖိုခန္းထဲကေန အမ်ိဳးသမီး အသံေတြနဲ႕အတူ မိုက္ကယ့္ အသံဩကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အိမ္ဝင္းထဲက ပန္းၿခံေလးထဲမွာေတာ့ စားပြဲတစ္လံုးနဲ႕ ကုလားထိုင္ေတြ ရွိေနၿပီး မိုက္ကယ္က စားပြဲကို ျပင္ဆင္ေနတာမို႔ ပန္းၿခံထဲမွာ ပါတီ လုပ္မယ္လို႔ သေဘာေပါက္ သြားပါတယ္။ ဒီအိမ္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနပါလိမ့္။

မသီတာ-စမ္းေခ်ာင္း                       

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၃)

ကက္သလစ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ႏွစ္ပါးက စားပြဲေဘးမွာ ေနရာယူ လိုက္ၾကပါတယ္။ တစ္ပါးက ဩစေၾတးလ်က ျဖစ္ၿပီး တစ္ပါးက ျမန္မာျပည္ကပါ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ျမန္မာကက္သလစ္ သီလရွင္ႏွစ္ ေယာက္က ဝတ္စံုျပာေတြ ဝတ္ထားကာ ဟင္းပန္းကန္ေတြ ကိုင္ၿပီး စားပြဲဆီကို ေလွ်ာက္လာၾကပါတယ္။ အထီးက်န္လွတဲ့ ဒီအိမ္ထဲမွာ ခ်စ္စရာ ပန္းေလးႏွစ္ပြင့္ ပြင့္ေနသလို ျမင္လိုက္ရတာပါ။ ဒီေတာ့မွပဲ မိုက္ကယ္ ဘာလို႔ ျပန္လန္း ဆန္းလာတာလဲဆို တဲ့ပေဟဠိကို ကြ်န္မ အေျဖညႇိလိုက္ ႏိုင္ပါတယ္။

ျမန္မာ့စားစရာ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲက သိပ္ကို အရသာ ရွိတာပါပဲ။ အခ်ိဳပြဲအျဖစ္ ေကြ်းတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေတြ ကိုလည္း မိုက္ကယ္နဲ႕ ကက္သလစ္ဘုန္းႀကီး၊ သီလရွင္ေတြ က ေျမထဲပင္လယ္ေခတ္ ဘုရားရွိခိုး ေက်ာင္းဝင္း ထဲကေန ဆြတ္ခူးခဲ့ပါသတဲ့။ မိုက္ကယ္က အဲဒီလို စေတာ္ဘယ္ရီ ခူးရတာကို သေဘာေတြက်ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွား ေနသေလာက္ သားျဖစ္တဲ့ ကင္မ္ကေတာ့  ေအးစက္ တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႕ပဲ သူ႔အေဖကိုေငးၾကည့္ေနပါတယ္။ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရတာကိုက စိတ္ဝင္စားစရာပါပဲ။

မိုက္ကယ္က ေျပာျပတာကေတာ့ ျမန္မာျပည္က ကက္သလစ္ သီလရွင္ႏွစ္ေယာက္ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ကို ေရာက္လာေၾကာင္း သူ စတင္ ၾကားခဲ့ပါသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ သီလရွင္ ေတြေနတဲ့ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ကို အဲဒီသီလရွင္ႏွစ္ေယာက္ နဲ႔ေတြ႕ေမးႏိုင္ဖို႔ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ သီလရွင္ႏွစ္ေယာက္ ကို မနက္တိုင္း ကြန္ဗင့္ကို လႊတ္လိုက္ၿပီး သီလရွင္ေတြရဲ႕ တာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ ခြင့္ျပဳမွာျဖစ္ကာ အဂၤလိပ္ စာသင္ေက်ာင္းကိုလည္း သူကပဲ အကုန္အက်ခံ ထားေပးမယ္လို႔ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ အတြက္ ေတာင္းဆိုခ်က္ကေတာ့ အဲဒီသီလရွင္ ႏွစ္ေယာက္ကို ကြန္ဗင့္မွာ မေနေစဘဲ သူ႔အိမ္မွာ ေနခြင့္ ရေအာင္ပါ။ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းကလည္း မိုက္ကယ့္ေတာင္းဆိုမႈကိုလက္ခံပါတယ္။ မိုက္ကယ္တို႔အိမ္မွာ အဲဒီ အခ်ိန္က ဒုတိယထပ္က အိမ္ငွားေတြလည္း မရွိခ်ိန္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။

၁၉၈၆ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းက တိုက်ဳိတြင္ ေတြ႔ရသည့္ အလက္ဇႏၵားႏွင့္ ကင္မ္

မိုက္ကယ္က သီလရွင္ေတြကို အိမ္ခန္းခ မေတာင္းခဲ့ေပမယ့္ အေရးအႀကီးဆံုး ေတာင္းဆိုမႈတစ္ခုကိုေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့ ေတာင္းခဲ့ပါတယ္။အဲဒါကေတာ့ တစ္ေန႔မွာ တစ္နပ္စာကို ပူပူေႏြးေႏြး ခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ေပးဖို႔ပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါမွ သူ႔အႀကိဳက္ ျမန္မာစာကို ညတိုင္းေလြးႏိုင္မွာကိုး။ ကြ်န္မတို႔လည္း မိုက္ကယ့္ေလာက္ ျမန္မာစာကို ႀကိဳက္တတ္တဲ့ အဂၤလိပ္ကို မေတြ႕ဖူးဘူးလို႔ ဆိုရမလားပါပဲ။
ညစာစားၿပီးေတာ့ အိမ္က တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ပါတယ္။ မိုက္ကယ္က ကြ်န္မကို သူ႔ေနာက္ကိုတိတ္တဆိတ္ လိုက္ခဲ့ဖို႔ လက္ဟန္ျပပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔လည္း ေျမညီထပ္ ဧည့္ခန္းကေန ေျမေအာက္ထပ္ မီးဖိုေခ်ာင္ဆီ ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ကင္မ္ဟာ တစ္ခါက ေက်ာင္းကေန စုယူလာခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ သစ္သားစားပြဲေဘးမွာ တိတ္တဆိတ္ပဲ စာဖတ္ေနပါ တယ္။ ကက္သလစ္ သီလရွင္ ညီအစ္မကေတာ့ ပန္းကန္ေတြကို တိတ္တဆိတ္ ေဆးေနေလရဲ႕။

အဲဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးက သာမန္ျမင္ကြင္းမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ကင္မ္က သီလရွင္ညီအစ္မကို သိပ္အားကိုးေနပါၿပီ။ သူစာဖတ္တဲ့ ေနရာက နည္းနည္းေမွာင္ ေနေပမယ့္ သူကေနရာ မေရြ႕ေသးပါဘူး။ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြလည္း စိုစြတ္ေနသလားပဲ။ ကြ်န္မတို႔လည္း ဧည့္ခန္းကို ျပန္တက္လာ ခဲ့ၾကပါတယ္။ “ႏိုရီကိုေရ ကင္မ္က သိပ္ကို တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ဒီလိုေနတာ စုမရွိေတာ့ထဲက ဆိုရင္ေတာ့ ဒီတစ္ႀကိမ္ပဲ ရွိေသးတာ” လို႔ မိုက္ကယ္ ကဆိုပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကင္မ္ေရာ၊ မိုက္ကယ္ပါ စုကို သိပ္လြမ္းေနၾကလွပါၿပီ။ သူတို႔ဘဝက အထီး က်န္ဆန္လွပါတယ္။

ေနာက္ႏွစ္ ေႏြဦးျဖစ္တဲ့ ၁၉၉၆ မတ္လမွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ တိုက္ခန္းတစ္ ခန္းဝယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မိုက္ကယ္ကေတာ့ အဲဒီအဆံုးအျဖတ္ ကို သေဘာေတြက်ကာ ေအးဂ်င့္နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးသလို သူ႕ကားနဲ႕လည္း အိမ္ခန္းေတြကို လိုက္ျပေပးပါတယ္။ ၾကည့္သမွ် တိုက္ခန္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို သူကမႀကိဳက္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မိုက္ကယ့္အိမ္နဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ ရတဲ့ေနရာက တိုက္ခန္းတစ္ခန္းကိုေတာ့ သေဘာက်သြားပါတယ္။ သံုးထပ္တိုက္ တစ္တိုက္ရဲ႕ ပထမထပ္မွာရွိတဲ့ တိုက္ ခန္းပါ။ မိုက္ကယ္က အဲဒီအိမ္ရဲ႕ ေျမညီထပ္မွာ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ႀကီးကိုသိၿပီး သူ႔ဆီလည္း သြားလည္ ဖူးပါတယ္။ မိုက္ကယ္ကေတာ့ ဝိတိုရိယေခတ္ ဗိသုကာလက္ရာဟန္ အိမ္မ်ိဳးဝယ္ဖို႔ အႀကံေပးပါတယ္။ ေနာက္ ဆံုးေတာ့ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ေရာက္ၿပီး သံုးရက္အတြက္ အႀကီးဆံုး ေဈးဝယ္ျခင္းအမႈကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ႏိုင္ပါေတာ့ တယ္။

ေႏြရာသီပိတ္ရက္ ျဖစ္တဲ့ ဇူလိုင္၊ ဩဂုတ္မွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔ဟာ တိုက္ခန္းေလးကို သက္ေသာင့္သက္သာ ေနႏိုင္မယ့္ အိမ္ေလးျဖစ္ေအာင္ ျပင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကုတင္နဲ႕လွ်ပ္စစ္ ပစၥည္းေတြက ဝယ္ၿပီးတာနဲ႕ ေရာက္ လာတာ ျမန္ေပမယ့္ ပရိေဘာဂေတြ ကေတာ့ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အိမ္ခန္းအလယ္ေကာင္ မွာ အိပ္ရာခင္းကို ခ်ခင္းကာ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ဒုကၡသည္ စတိုင္လ္ဘဝကို စ တင္လိုက္ၾကပါတယ္။ သီလရွင္ ညီအစ္မ ကေတာ့ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕အဲဒီ စတိုင္လ္ကို သေဘာက်ၾကပါသတဲ့။ သူတို႕က စာအုပ္ပံု စားပြဲတုေပၚမွာ လက္ဖက္ ရည္ဗန္းကို တင္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရတာ ကို ေပ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ျမန္မာျပည္မွာ ေနခဲ့ပံုေတြနဲ႕ တူတာမို႔ ဒီလိုေနရတာ ကို သေဘာက်ေနၾကတာပါ။

သူတို႔ညီအစ္မက ၿမိဳ႕ျပင္ကို ကားေမာင္းပို႔ေပးၿပီး ေဈးဝယ္ထြက္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ တာနဲ႕ ညီအစ္မကထမင္း အိုးဖံုးကိုဖြင့္ကာ ထမင္းေတြစားၾက ေတာ့တာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့မွ စိတ္ခ်မ္းသာသြား သလိုနဲ႕ “အခုေတာ့ လူသစ္ တစ္ေယာက္လိုေတာင္ ခံစားေနရ ၿပီ”လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကားေမာင္းတဲ့ ျမန္မာ ေကာင္မေလးက ကားထဲမွာ သီခ်င္းကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဖြင့္ထားၿပီး အရွိန္ကိုလည္း ျမႇင့္ၿပီးေမာင္းပါတယ္။ လမ္းမွာလည္း ေတြ႕သမွ် ခပ္ေႏွးေႏွး ကားေတြကို ေက်ာ္တက္သလို ျမန္ျမန္ ေမာင္းစမ္းပါ လို႔လည္း ေအာ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ကားေနာက္ခန္းက သီလရွင္ ညီအစ္မကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုး ရယ္ေနၾကကာ ဒါမွ ျမန္မာမိန္းကေလး စစ္စစ္လို႔ ေျပာေနၾကပါတယ္။ ကြ်န္မလည္း ျမန္မာ မိန္းကေလးေတြဟာ သိပ္ျပင္းထန္သလို အေၾကာက္အလန္႔လည္း မရွိဘူးလို႔ ေတြးမိကာ စုကိုလည္း သတိရသြားမိပါတယ္။

ကားေမာင္းပို႔ေပးသူက ကားကို ဝယ္ထားတာ မၾကာေသးသလို ကိုယ္တိုင္ ေမာင္းတာလည္း မၾကာေသးပါဘူး။ ဒီေတာ့ သီလရွင္ ညီအစ္မထဲက အစ္မျဖစ္သူက ေၾကာက္ေနသလို ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္လံုးေတာ့ ၿပံဳးေနခဲ့ ပါတယ္။ ကြ်န္မကလည္း ဒီအေၾကာင္းကို ေစာေစာကသာ သိခဲ့ရင္ ကားေရွ႕ခန္းမွာ ထိုင္ျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ထမင္းစားလိုက္ၿပီးမွပဲ သူတို႔ပူပန္ေနခဲ့တာေတြ သက္သာသြားသလိုပါ။  ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ တိတ္ဆိတ္ ေအးခ်မ္း သြားၾကပံုကို ျမင္ရေတာ့ အာရွသား အာရွသူေတြအတြက္ ထမင္းဟာ ဗိုက္အဆာ သက္သာေစ႐ံုမက စိတ္အဆာလည္း ေျပေစတာကို သတိထား လိုက္မိပါတယ္။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သံ႐ံုးကား တစ္စီးကို မိုက္ကယ္တို႔ အိမ္ေရွ႕နား မွာရပ္ထားတာ ေတြ႕ၾကရပါတယ္။ ညီအစ္မ ေတြက ကားနားကပ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ကားက ေမာင္းေျပးသြားေလရဲ႕။ အဲဒီကားက ျမန္မာသံ႐ံုးက ကားပါပဲ။

မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)                      

 ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၄)

  ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကို ျမန္မာသံ႐ံုးက ဆင့္ေခၚခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကြ်န္မတို႔လည္း လန္ဒန္ကို သြားစရာ ရွိတာေၾကာင့္ သူတို႔နဲ႕အတူပဲ ဘတ္စ္စီးကာ လန္ဒန္ကို ထြက္ခဲ့ျဖစ္ပါတယ္။ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒီေလာက္ မွန္းရခက္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး မွာေတာင္ ရယ္ရယ္ေမာေမာပါပဲ။

ကြ်န္မကေတာ့ သူတို႔ အခက္အခဲ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ အဆိုးဆံုးကို ျပင္ဆင္ထားရဲ႕လားလို႔ ေတြးပူေနမိတာပါ။ သူတို႔ၾကည့္ရတာေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လား႐ိႈးက ကြန္ဗင့္ေက်ာင္း ကို ျပန္မယ္လို႔ စိတ္ဆံုး ျဖတ္ထားပံုေပါ့။ လမ္းမွာ သူတို႔က လား႐ိႈးမွာ ရွိတဲ့ သူတို႕ေက်ာင္းကို နယ္က ခရစ္ယာန္သီလရွင္နဲ႕ ဘုန္းႀကီးေတြ အလည္လာတတ္ ၾကေၾကာင္းနဲ႔ ညနက္သန္းေခါင္မွ ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြအတြက္ မီးေမႊးၿပီး ထမင္း ခ်က္ေကြ်းရ ေၾကာင္းေတြ ေျပာျပ ၾကပါတယ္။ ကြ်န္မလည္း သူတို႔ဆီမွာ မိုက္ခ႐ို ေဝ့ဗ္မီးဖို မသံုးႏိုင္တာကို သတိထားမိၿပီး သူတို႕ကိုကူညီခ်င္ မိပါတယ္ ။ ေနာက္တစ္ခုက ဒီခရီးၿပီး သြားလို႔ သူတို႔နဲ႕ျမန္မာသံ႐ံုးေတြ႕ဆံု ျခင္းဟာ သူတို႔ အတြက္ ဒီမွာေနရ တာ ေနာက္ဆံုးဆိုရင္ ကြ်န္မအေနနဲ႕ လည္း သူတို႕ကို ေနာက္ထပ္ ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးမိျပန္တာပါ။ ဒါနဲ႕ပဲ သူတို႔ကို မိုက္ခရို ေဝ့ဗ္ မီးဖိုတစ္ခုကို လန္ဒန္ကေန ဝယ္သြားဖို႔ဆိုၿပီး အလွဴေငြ ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္မက သူတို႔ညီအစ္မကို ျမန္မာသံ႐ံုးက ဘယ္လိုဆက္ဆံမယ္ ဆိုတာ မသိႏိုင္ေတာ့ စိတ္ပူၿပီး သူတို႔ကို မိုက္ကယ့္အိမ္မွာ ဘာလို႔ ေနေနတာလဲလို႔ ေမးတဲ့အခါ ေျဖဖို႔ သင္ေပးေနမိပါတယ္။ ကြ်န္မက စိတ္ပူေတာ့ ေျပာမိေျပာရာေတြ ေျပာေနတာမို႔ သူတို႔က ရယ္ေနၿပီး ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကြ်န္မ သူတို႔ညီအစ္မနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာသံ႐ံုးက ဘာေျပာလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူတို႔က ရယ္ၿပီး ျပန္ေျပာျပ တာကေတာ့ အိမ္ကို ျမန္ျမန္ျပန္ ဖို႔ ေျပာေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းျပခ်က္က အဂၤလန္မွာ ၾကာၾကာေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြက ျပည့္တန္ဆာ ျဖစ္သြားတတ္ေၾကာင္းေတြ ေျပာပါသတဲ့။ သူတို႔ညီအစ္မက တဟားဟား ရယ္ခဲ့ၾက ပါတယ္။ ခရစ္ယာန္ သီလရွင္ေတြက အဂၤလန္မွာ ၾကာၾကာေနရင္ ျပည့္တန္ဆာ ျဖစ္မယ္ လို႔ ဆိုတယ္ေလ။ ျမန္မာေတြ ကေတာ့ ဘယ္လို အခက္အခဲကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရယ္ပစ္လိုက္တာပဲကိုး။ သူတို႔ ညီအစ္မ က ကရင္ေတြပါ။ သူတို႔က ပိုလို႔ေတာင္ မမႈသူေတြနဲ႔ တူပါရဲ႕။ စစ္အစိုးရလက္ေအာက္မွာ စိတ္ဆင္းရဲ ခံရတာ က်င့္သားရ ေနၾကလို႔လား မသိပါဘူး။ ျမန္မာေတြ ကေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ရယ္ပစ္လိုက္ၿပီး အေဝးကို ေမာင္းႏွင္ပစ္ လိုက္ၾကတာ ပါပဲ။

သူတို႔ညီအစ္မလည္း ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ကာ အိမ္ျပန္ လက္ေဆာင္ေတြ လိုက္ဝယ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔က နယ္က အရာရွိႀကီးအတြက္ လက္ေဆာင္ ဝယ္မယ္ဆိုေတာ့ မိုက္ကယ္က လာဘ္ေပးတာ မေကာင္း ဘူးလို႔ ေျပာေလ ရဲ႕။ အစ္မျဖစ္ သူက လက္မခံပါဘူး။ သူက ကြ်န္မကို တိုင္တည္ၿပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “ႏိုရီကိုရယ္ အန္ကယ္ မိုက္ကယ္က ဘာမွ နားမလည္ဘူးေနာ္။ ကြ်န္မတို႔သာ လာဘ္မထိုးရင္ အဲဒီလူက ကြ်န္မ တို႔ရဲ႕ ကြန္ဗင့္ ကိုပိတ္ပစ္မွာ။ သူတို႔မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိရွိ၊ မရွိရွိ သူတို႔ကကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ေျမကိုေရာ ေက်ာင္းကိုပါ ေရာင္းပစ္ လိုက္လို႔ရေနတယ္။ အဲဒီလိုသာ လုပ္ရင္ ကြ်န္မတို႔ သီလရွင္ေတြေရာ မိဘမဲ့ကေလးေတြ ပါ ေနစရာ ေပ်ာက္ၿပီး လမ္းေပၚ ေရာက္သြားမွာေလ။ အဲဒီလို အျဖစ္ခံလို႔မွ မျဖစ္တာ” လို႔ သူက အရွည္ႀကီး ရွင္းျပေနပါ တယ္။

သီလရွင္ဝတ္စံုနဲ႕ လက္ဝါးကပ္တိုင္သာ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းရယ္လို႔ ရွိတဲ့ သီလရွင္ေတြဆီက လာဘ္လာဘကို ေမွ်ာ္ကိုးတဲ့ အရာရွိဆိုတာ ဘယ္လို ပုပ္သိုးေနတဲ့ လူမ်ိဳးပါလိမ့္လို႔ ကြ်န္မက စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ ပေပ်ာက္ေအာင္ ကြ်န္မတို႔ ဘယ္လို လုပ္ေပးႏိုင္မွာပါလိမ့္။ အာရွႏိုင္ငံ ေတြမွာ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူစနစ္ ပေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ခက္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေပမယ့္ ဒီျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ စုနဲ႕ သူ႔ပါတီက လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ ပေပ်ာက္ေအာင္ ႀကိဳး စားႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မိုက္ကယ္တို႔ အိမ္ေဟာင္းကေန တိုက္ခန္းသို႔ ေျပာင္းျခင္း သီလရွင္ညီအစ္မ ျမန္မာျပည္ ျပန္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ မိုက္ကယ္က စုနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္ရစရာေတြ မ်ားတဲ့ ပတ္ခ္ေတာင္း အိမ္ကို ေရာင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္က သံုးထပ္သာ ဆိုတယ္ ေခါင္မိုးထပ္နဲ႕ ေျမေအာက္ပါ ပါေတာ့ ငါးထပ္ျဖစ္ေနကာ အေပၚ တက္ဆင္းရတာကို ၿငီးေငြ႕ေနၿပီမို႔ ေရာင္းခ်င္တာလို႔ မိုက္ကယ္က ရွင္းျပပါတယ္။ တကယ္လည္း ကင္မ္နဲ႕ မိုက္ကယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းအတြက္ ငါးထပ္ပါတဲ့အိမ္ ဟာ သိပ္ႀကီးေနတာ အမွန္ပါ ပဲ။

မိုက္ကယ္က ေျမညီထပ္ မွာ ေနၿပီး ကင္မ္က ေခါင္မိုးထပ္မွာမို႔ တစ္အိမ္တည္း ေနၿပီးေတာ့ေတာင္ ေလကို တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ ႐ႈေနရတာ မဟုတ္ လား။ ဘဝ အေျပာင္း အလဲကလည္း သိပ္တန္ဖိုးႀကီးတယ္ေလ။ မိုက္ကယ္ဟာ တစ္ေန႔လံုးလိုလို စာသင္ရ၊ စာဖတ္ရ ၊ ကေလးေတြ ကို ေစာင့္ေရွာက္ ရနဲ႕ ေမာခဲ့ရွာတာပါ။ ခုေတာ့ အလက္ဇႏၵားက အေမရိကကို ေက်ာင္းသြားတက္ၿပီ မို႔ ကင္မ္ တစ္ေယာက္ပဲ သူ႔နားမွာ က်န္တယ္ေလ။ ကင္မ္က သူ႔ကို ကူလုပ္ေပးေနက်ပါပဲ။ “လွီးတာ ခြ်တ္တာ ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္ပါ”လို႔ ကင္မ္က မီးဖိုထဲမွာေျပာေနက်ပါ။ သူလည္း မၾကာခင္ ေကာလိပ္ သြားေတာ့မွာကိုး။ မိုက္ကယ့္အေနနဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း အလြမ္းေတြနဲ႕အတူ ဒီအမွတ္ရစရာေတြ မ်ားတဲ့ အိမ္မွာမေနခ်င္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ မိုက္ကယ္ လြမ္းႏိုင္ေသးတဲ့ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ သီလရွင္ ညီအစ္မရဲ႕ ရယ္သံေတြပါပဲ။ သူတို႔နဲ႕ အတူေနခဲ့တဲ့ ကာ လေတြမွာ မိုက္ကယ္ဟာ မိသားစုဘဝကို သတိရေနခဲ့ပံုပါ။ သူတို႕က ခဏေလး လာေနသြားေပမယ့္ မိုက္ကယ္တို႕ သားအဖက သိပ္ကို စိတ္ခ်မ္းသာခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေၾကာင့္လို႔ ဆိုႏိုင္မယ့္ အေၾကာင္း ေၾကာင့္ပဲ ဒီညီအစ္မကို ကူညီရာ မေရာက္ဘဲ ျဖစ္သြားရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကလည္း သူ႔ အတြက္ စိတ္မခ်မ္းသာ စရာ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက သီလရွင္ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ အငယ္မေလးဟာ အသက္သာ ၂ဝ ဆိုေပမယ့္ တကယ့္ သူေတာ္စင္ေလးလို ျဖဴစင္ရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကရင္ေတြကို စစ္တပ္က အႏိုင္က်င့္ေလ့ ရွိတာမို႔ သူ႔ေနရင္း လည္း ျပန္ေရာက္သြားေရာ သူ လည္း စစ္သားမိန္းမ ျဖစ္သြားေရာလို႔ ၾကားၾကရေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ အႀကီးမေလး ကေတာ့ လား႐ိႈးက ကြန္ဗင့္မွာပဲ ဆက္ေနခြင့္ရရွာပါသ တဲ့။

တကယ္ေတာ့ အငယ္မေလး ကို ကင္မ္ဟာ အစ္မအရင္း တစ္ေယာက္လို သံေယာဇဥ္ရွိခဲ့သလို သူတို႔ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ ကလည္း မိုက္ကယ့္ကိုပါ အေဖတစ္ေယာက္လို ျပဳစုကူညီခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔က “အန္ကယ္ မိုက္ကယ္သာ တကယ္ ေန မေကာင္းျဖစ္ရင္ နယ္စပ္ကိုျဖတ္ၿပီးေတာ့ကို လာျပဳစုပါ့မယ္” လို႔ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾက ဖူးပါတယ္။ သူတို႔အတြက္ နယ္စပ္ ကို ျဖတ္ေက်ာ္တာဟာ အဆန္း မဟုတ္ဘူးေလ။ စုရဲ႕ မိန္႔ခြန္းကို နားေထာင္ ခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး သူတို႔ ေတာေက်ာ္ ေတာင္ေက်ာ္ နဲ႕ ေက်ာ္ခဲ့ဖူးပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ မိုက္ကယ့္ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြမွာ သူတို႔ အေရာက္မလာႏိုင္ခဲ့ၾကေတာ့ပါဘူး။

 မိုက္ကယ္က အထီးက်န္ရတာကို မခံစားႏိုင္ခ်ိန္ေလ။ ကြ်န္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကေတာင္ ဒီညီအစ္မရဲ႕ ရယ္သံ ေတြ ေပ်ာက္ သြားတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ကို မခံစားႏိုင္တာပဲကိုး။ ဒီလိုေၾကာင့္ပဲ မိုက္ကယ္ဟာ အိမ္ေျပာင္းဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပံု ရပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မိုက္ကယ္ရဲ႕ တိုက္ခန္းအသစ္က ကြ်န္မတို႔တိုက္ခန္းနဲ႕ အေဆာက္အဦ ငါးခုစာပဲ ျခားတာေၾကာင့္ ဝမ္းသာခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)

 

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၅)

ကင္မ္ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔က သူနဲ႕ သူ႔ေကာင္မေလးကို သတိထားမိသြားေၾကာင္း မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနပံု ပါပဲ။ သူက ေနဖင္ထိုးမွထၿပီး စာမက်က္၊ အလုပ္မလုပ္နဲ႕ လည္ရာျပန္စားေရးပဲ လုပ္ေနေပမယ့္ ေကာင္မေလး ေတြက သူ႔ကို သေဘာက်ၾကတယ္ေလ။ ဒယ္ဒီ မိုက္ကယ္ကလည္း သူ႕ကုိ မဆူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေတာ့ အန္ကယ္ အို႔စုနဲ႕ အန္တီႏိုရီကိုဟာ သူ႕ကို သိပ္မရႊင္မပ်နဲ႕ ၾကည့္ၾကည့္ ေနတယ္လို႔ သတိထားမိပံုပါ။ ဒီႏွစ္ေယာက္က သူ႔မိဘေတြနဲ႕ ေသြး မေတာ္ သားမစပ္ေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ လူမွန္းမသိတတ္ေသးခင္က တည္းက သူ႔ကိုေရာ မိသားစုကိုပါ သိေနခဲ့ျပန္ေရာ။ တကယ္ေတာ့ စည္းနဲ႕ကမ္းနဲ႕ တင္းက်ပ္မယ့္ မိခင္ရယ္ လို႔ မရွိခဲ့တဲ့အတြက္ ကင္မ့္အတြက္က နတ္ျပည္မွာလိုလို ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ့္ အေနအထားမွာေတာ့ ငရဲလို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ။

အဲဒီညက ဧည့္ခံပြဲမွာေတာ့ မိုက္ကယ္က လူေတြအားလံုးရဲ႕လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ အားေပးမႈကို ရခဲ့တာ အမွန္ပါ။ နိစၥဓူဝ ဘဝကေန ထြက္ ေျပးခြင့္ရသလိုလည္း ျဖစ္ေနတာမို႔ မိုက္ကယ္က ပန္းခ်ီကား ေပးအပ္ပြဲႀကီးမွာ တည္ခင္း ဧည့္ခံတဲ့ ျမန္မာ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲကို သူ သိပ္သေဘာက်ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာ မိန္းကေလးေတြက ျမန္မာ့ အကနဲ႕လည္း စေဖ်ာ္ေျဖေရာ မိုက္ကယ္ဟာ ကၽြန္မတို႔ေရွ႕က ျမက္ခင္းအလယ္မွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးေတာ့ ကို ၾကည့္ေတာ့တာ ပါပဲ။ မိန္းကေလးေတြ ကတဲ့အခါ ကိုယ္ခႏၶာကို ယိမ္းရင္ သူကပါ လက္ေတြ ဘာေတြ ေကြးဆန္႔ၿပီး လိုက္ယိမ္းေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ အတြက္ကေတာ့ အဲဒီညက ျပႆနာပါ။ ဓာတ္ပံုလည္း ႐ိုက္ရ အဆင္မေျပေပါ့။ ႐ိုက္လိုက္တိုင္း မိုက္ကယ့္ေနာက္က ေခါင္းေျပာင္ေျပာင္က ကြယ္ကြယ္ေနတာကိုး။ ကၽြန္မ တို႔က မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး ဓာတ္ပံု ရိုက္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ရသေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အေနာက္က ထိုင္ေနသူ ေတြကို အားနာတာနဲ႕ပဲ မိုက္ကယ့္ ေနာက္ေစ့ပါတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြခ်ည္းပဲ ကၽြန္မတို႔ ႐ိုက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။ သူ႔ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မတို႔ဟာ အႏုပညာေျမာက္ ဓာတ္ပံုေတြ ဘာေတြေတာင္ ႐ိုက္ခ်င္႐ိုက္ႏိုင္ ခဲ့မွာပါ။ အကမွာပါတဲ့ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြက အဂၤလန္မွာ အေျခခ်ေန ေနသူေတြျဖစ္ၿပီး သူတို႔ ဝတ္ထားတဲ့ ပိုးခ်ိတ္ေတြကေတာ့ ျမန္မာျပည္ကေနကို လွမ္းမွာထားတာေတြပါ။ သူတို႔က စုနဲ႕ မိုက္ကယ့္အတြက္လို႔ ရည္ရြယ္ကာ သူတို႔စုထားသမွ်ေလး ေတြကို ဒီပြဲအတြက္ အကုန္ခံခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ေရာင္စံု႐ိုးရာ ဝတ္စံုေတြနဲ႕ ခါးေတြ ယိမ္းႏြဲ႕ကာ သူတို႔ကပံုက လွလြန္း က်က္သေရ ရွိလြန္းေတာ့ “အိုး ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေရွ႕ တိုင္းသူေတြရဲ႕ အလွကို သိပ္သေဘာက်တယ္ဗ်ာ”လို႔ မိုက္ကယ္က တဖြဖြ ဆိုေလရဲ႕။ အဲဒီေန႔က စုရဲ႕ လူသားအရြယ္ ပန္းခ်ီကားႀကီးကို မိုက္ကယ္က ရသြားေတာ့ အားလံုး လိုလိုက ဒီပန္းခ်ီဟာျဖင့္ စုတို႔အိမ္ရဲ႕ ဧည့္ခန္းမႀကီးထဲမွာ ခ်ိတ္ဆြဲျပသ ထားမွာပဲလို႔ ေတြးထင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိုက္ကယ္ကေတာ့ သူ႔အိပ္ခန္းထဲကို ယူခ်သြားခဲ့တာပါ။ သူ႔ ကုတင္ေခါင္းရင္းက နံရံမွာခ်ိတ္ၿပီး သူက အဲဒီပန္းခ်ီကား ေအာက္ တည့္တည့္မွာ အိပ္တာကိုး။ ဒီေတာ့ ဒီပန္းခ်ီကားႀကီးဟာ ဧည့္ခံပြဲေန႕ မွာပဲ လူအမ်ားအတြက္ ၾကည့္ခြင့္ ရခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ေန႔က စၿပီး မိုက္ကယ္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းပိုင္ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း သူ မကြယ္လြန္ခင္ အခ်ိန္ထိ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ကာလမွာ မိုက္ကယ္ဟာ စုပံုတူရဲ႕ မ်က္ေမွာက္ေအာက္မွာ အိပ္သြားခဲ့ ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီေနရာေလးဟာ တကယ္ေတာ့ စုနဲ႕ မိုက္ကယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားက လွ်ိဳ႕ဝွက္ေနရာေလး အျဖစ္ မိုက္ကယ္ မကြယ္လြန္မခ်င္း တည္ရွိသြားခဲ့တယ္လို႔ဆိုရမွာပါ။

စု မရွိေတာ့တဲ့ မိုက္ကယ့္ဘဝ (ေနာ္ဟမ္ဥယ်ာဥ္အိမ္)
 
စု၊
ရွင္က မိုက္ကယ္နဲ႕ ကင္မ္ တို႔ရဲ႕ ေနာ္ဟမ္ဥယ်ာဥ္အိမ္က ဘဝ အေၾကာင္းကို မသိဘူးမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ နိစၥဓူဝ ဘဝ အေၾကာင္းကို ကၽြန္မေျပာျပပါရေစ။
မိုက္ကယ့္ တိုက္တြန္းမႈေၾကာင့္ သူ ဝယ္ထားတဲ့ အိမ္နဲ႕ ငါးအိမ္ေလာက္ပဲ ေဝးတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္မတို႔ အခန္းေလး ဝယ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၿပီး ၿပီ ေနာ္။ ကၽြန္မတို႔ လမ္းထိပ္ ဓားလြယ္ခုတ္ မွာ ရွိတာက စိန္႔မာဂရက္ေကာ လိပ္ေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ေတြ ရယ္စရာ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အခန္းမွာ အလံခ်ိတ္ထားတာ အျဖဴ က “အေၾကာ္စံု” လို႔ အနက္ရၿပီး အနီက “ဆူရွီ” လို႔ အနက္ရေၾကာင္းေပါ့။ အဲဒီကာလေတြတုန္းက ရွင္နဲ႕ မိုက္ကယ္ က ဖုန္းနဲ႕ေတာ့ အဆက္အသြယ္ ရွိေနခဲ့တယ္ေလ။ မနက္တိုင္း ကၽြန္မတို႔ က မိုက္ကယ့္ဆီ သြားလည္တတ္ၿပီး မိုက္ကယ္ကလည္း ရွင္နဲ႕ ဖုန္းေျပာေနက်ပါပဲ။ သူက အမူအရာနဲ႕ သူနဲ႕ စကားေျပာေနတာ ရွင္လို႔ ေျပာျပေန ၾကပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ မိုက္ကယ့္အတြက္ အိမ္သန္႔ရွင္းေရး လာလုပ္ေပးေနတဲ့ ေကာင္မေလးကလည္း ရွင္နဲ႕ ဖုန္းေျပာေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေကာင္မေလးက ဖုန္းကိုခ်လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာ နီျမန္းျမန္းနဲ႕ “အန္တီစုက ကၽြန္မကို ေျပာတယ္။ အန္ကယ္ မိုက္ကယ္ကို အစားေတြ အမ်ားႀကီး မခ်က္ေကၽြးေနနဲ႕တဲ့”လို႔ ဆိုပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေကာင္မေလးက မိုက္ကယ္နဲ႕ ကင္မ္တို႔အတြက္ အစားအစာေတြ အမ်ားႀကီး ယူလာေနက်ပါပဲ။ ရွင္က အဲဒီေလာက္ အေဝးႀကီးကေနေတာင္ မိုက္ကယ္နဲ႕ ကင္မ့္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားခဲ့ တာပဲေနာ္။
မိုက္ကယ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကင္မ့္အေနနဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္း စာေမးပြဲကို အဆင့္ေအ မရမွာ ပူေနခဲ့တာပါ။ ကင္မ္ေရာ မိုက္ကယ္က စိတ္ပူပန္မႈေတြကို ထုတ္မျပခဲ့ေပမယ့္ စပ္စု ပူပန္စိတ္ႀကီးတဲ့ ကၽြန္မႏိုရီကို ကေတာ့ သူတို႔စိတ္ေတြ ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္ေအာင္ဆိုကာ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္ေတြနဲ႕ ဂ႐ုစိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရွင္က သူတို႔ကို အစာေတြ အမ်ားႀကီး မစားေစခ်င္တာ သိေပမယ့္ ရွင့္ဆီက နည္းနည္းေတာ့ အမုန္းခံမွ ျဖစ္မွာပါ။ ရွင္ကိုယ္တိုင္ ျပင္ေကၽြးရမယ့္ အစားအေသာက္ ပမာဏေလာက္ေတာ့ ကၽြန္မက အပိုေလးျပင္ေပးတာ သဘာဝက်ရဲ႕ မဟုတ္လားေလ။

ကင္မ္က ကၽြန္မကို ေမးေနက် ရွိပါတယ္။ “အန္တီႏိုရီကိုက ဘာလို႔ အမ်ားႀကီးမစားရတာလဲ” တဲ့။ “ခ်က္ ျပဳတ္ျပင္ ဆင္ရင္း ျမည္းစား စားရတာကို စားပြဲမွာ ထိုင္စား ရတာထက္ ႀကိဳက္လို႔ေပါ့”လို႔ ကၽြန္မက ျပန္ေျဖခဲ့ ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မက သူတို႔သားအဖကို ဖုန္းဆက္ၿပီး “ညလယ္စာ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီေနာ္” လို႔ ေျပာတဲ့ အခါ ကင္မ္က သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ ကိုေတာင္ ေခၚလာတတ္ပါတယ္။ “အန္တီ ႏိုရီကိုက ျမည္းေနရတာနဲ႕ မစားႏိုင္ဘူး ကြ။ ဒီေတာ့ မင္းတို႔ စိတ္ႀကိဳက္သာ စားၾက”လို႔ ေျပာေလ ရဲ႕။ ကင္မ္ကေတာ့ ကေလးဘဝက ေန ခုထိ ဘာဆို ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူးေနာ္။ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္။ မိုက္ကယ္ အိမ္မွာ မရွိခ်ိန္ဆို ကင္မ္နဲ႕ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက လာစားၿပီး ေက်းဇူးတင္တယ္ ဆိုကာ ပန္းကန္ေတြ ကူေဆးၿပီး လစ္ေျပးၾကေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ ေလးၾကာတဲ့ အခါကင္မ္က တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္ လာၿပီး “ဒယ္ဒီ့ဖို႔ ထုပ္ေပးလိုက္ဦးေနာ္”လို႔ လာေျပာေတာ့ တာပါပဲ။ စုရယ္ ရွင္ စိတ္ပူမေနပါနဲ႕။ ကၽြန္မက ကိုယ့္ေဝစုကိုေတာ့ မေပးလိုက္တတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မက ကင္မ္နဲ႕ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေကၽြးေမြးရတာ စိတ္ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ဝလာလိုက္ တာ ခုဆို အရင္ကထက္ ႏွစ္ဆျဖစ္ ေနၿပီေလ။

႐ုပ္ေခ်ာတဲ့ ကင္မ္

ကင္မ့္ကို ဒါရ္ဟမ္တကၠသိုလ္က ဝင္ခြင့္လက္ခံတယ္ ဆိုတာ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာ္ဟမ္ ဥယ်ာဥ္ အိမ္မွာ သက္ျပင္းေတြ ခ်လိုက္ႏိုင္ပါၿပီ။ မိုက္ကယ္က ရွင့္ဆီကို ကင္မ္က ဒါရ္ဟမ္မွာ လူမႈေရးဘာသာနဲ႕ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ရ တယ္လို႔ ဖုန္းနဲ႕ လွမ္းေျပာေတာ့ ရွင္က သိသားပဲလို႔ ေျဖသတဲ့။ အဲဒါကို မိုက္ကယ္က ရွင္ ဘယ္လို သိေနတာပါလိမ့္လို႔ အံ့ၾသေနတာပါ။ “အဲဒါ မိခင္စိတ္ေပါ့”လို႔ ကၽြန္မက ေျဖျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မိုက္ကယ္ က ေငြကို စိစိစစ္စစ္ သံုးေနရေပမယ့္ ကင္မ့္ကို ပုဂလိက ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမွာ တစ္လ ေပါင္တစ္ေထာင္ အကုန္ခံၿပီး ေက်ာင္းထားခဲ့တာ ျဖစ္ ပါတယ္။ သူ႔အားထုတ္မႈရဲ႕ အသီးအပြင့္ကို ခုလိုေတြ႕ရေလေတာ့ မိုက္ ကယ္က “ဒီရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈကတကယ္ ေကာင္းသြားတာပဲ”လို႔ ဆိုပါတယ္။
မသီတာ-စမ္းေခ်ာင္း