ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၆)
ကြ်န္မအထင္ေတာ့ ကင္မ္က ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲမွာ အေတာ္ေလး ႀကိဳးစားခဲ့ပံုပါ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး ကေတာင္မွ သူ႔ကို “မင္းဘယ္လို မ်က္လွည့္ျပ လိုက္တာလဲ” လို႔ ေမးယူရတဲ့ အထိပါပဲ။ အဆင့္ေအ သံုးလံုးသာ ရခဲ့ရင္ ေအာက္စ ဖို႔ဒ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ကိန္းဘရစ္ခ်္ ျဖစ္ျဖစ္ကို သြားႏိုင္မွာ ပါ။ ခုေတာ့ ကင္မ္က ေအေအရၿပီး ဒါရ္ဟမ္ကို သြားရမွာကိုး။ ကင္မ္က စာကို အသည္းအသန္ မက်က္ခ်င္သူေလ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မမွတ္မိ ေနတာကေတာ့ စိန္႔အက္ဒ္မြန္ ေက်ာင္းရဲ႕ေၾကာ္ျငာ တစ္ခုမွာ ကင္မ္က ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ထဲက ခံုတစ္ ခံုမွာထိုင္ၿပီး စာအုပ္ တစ္အုပ္ကို ဖြင့္လ်က္သား လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ကို ေခါင္းထဲထိုးထည့္ကာ စာအသည္း အသန္ဖတ္ေနတဲ့ပံု သ႐ုပ္ေဆာင္ ေပးခဲ့ရေသးတာပါ။ အဲဒီပံုေလးကို သေဘာက်လို႔ ကြ်န္မေတာင္တစ္ခု ေတာင္းယူထားမိပါေသး တယ္။ ကင္မ္က ရွင္မွန္းထားခဲ့သလိုပဲ ႐ုပ္ ေခ်ာေခ်ာေလးျဖစ္ လာသလို ရွင္နဲ႕လည္း တူလာတယ္ေနာ္။ ကြ်န္မတို႔ လင္မယားလည္း ကင္မ္ဟာ ဂ်ပန္က နာမည္ႀကီးအဆိုေတာ္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ကင္မူတာကူ႔ ထက္ကို ပိုေခ်ာတယ္လို႔ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္း ကင္မ့္ဓာတ္ပံုကို အိုဆာကာမွာ
ရွိတဲ့ ျမန္မာမိတ္ေဆြကို ျပေတာ့ ကင္မ့္မ်က္ႏွာက ျမန္မာသိပ္ဆန္တယ္ လို႔ ေျပာ
ပါတယ္။ ျမန္မာ အမ်ိဳးသားေတြ အားလံုးက သူ႕လို ႐ုပ္ရည္ေခ်ာရဲ႕လား။
ရွင္ေျပာခဲ့ဖူးတာက “အငယ္ေလးသာ ျမန္မာမိန္းမ ရခဲ့ရင္ သူတို႔ကေလးက
ရာႏႈန္းျပည့္ ျမန္မာေလး ျဖစ္မွာေနာ္” လို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရွင္အဲဒီလို
ေျပာတိုင္း ကြ်န္မကေတာ့ ရွင္ဟာ ကိုယ့္စကားလံုးကို ကိုယ္ဘယ္လို
ေျပာမိေၾကာင္း သိရဲ႕လားလို႔ ေတြးဖူးပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ကင္မ့္မ်ိဳးဆက္
တစ္ေလွ်ာက္ ျမန္မာမိန္းမကို ဘယ္ေလာက္ထိ ယူၾကမွာတဲ့ လဲ။ သူတို႔ကိုလည္း
ဘယ္ေတာ့မွ ရာႏႈန္းျပည့္ ျမန္မာ လို႔ ေခၚႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ရွင္ဟာ
ဒီကေလးအတြက္ ျမန္မာ့ အနာဂတ္ ဆိုတာမ်ိဳးကို ခပ္ပါးပါးေလး ေမွ်ာ္ေန
မိေလလားဟင္။
ကင္မ့္ အခ်စ္
မီဒိုးဆိပ္ကမ္း ပြဲေတာ္ဆိုတာ
အဂၤလန္မွာေတာ့ လူငယ္ေတြ ညလံုး ေပါက္ ေပ်ာ္ၾကကဲၾကတဲ့ပြဲေတာ္ေပါ့။ ကင္မ္လည္း
ပြဲေတာ္သြားလိုက္တာ မိုးလင္းမွ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ မနက္က ကြ်န္မတို႔
မိုက္ကယ့္ဆီ ေရာက္ေတာ့ သူက သူ႔ေနာက္ ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လိုက္ခဲ့ဖို႔
ေျခဟန္ လက္ဟန္နဲ႕ေျပာလာေလရဲ႕။ မိုက္ ကယ့္ကုတင္ေပၚမွာ အသက္မဲ့သလို အိပ္ေမာ
က်ေနတဲ့ ကင္မ့္ကိုျပရင္း မိုက္ကယ္က “ညက တစ္ညလံုး မီဒိုးပြဲေတာ္မွာ
ေပ်ာ္ေနခဲ့တာေလ။ ခု ေတာ့ ေခါင္မိုးထပ္ထိ တက္ဖို႔ေတာင္ ခြန္အား မရွိေတာ့ဘဲ
ကြ်န္ေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ လာအိပ္ေနေလရဲ႕” လို႔ ဆိုပါတယ္။ မိုက္ကယ့္ ၾကည့္ရတာ
သူ႕ကုတင္မွာ လာအိပ္ေနတဲ့ သား ငယ္ ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး ပီတိေတြ ျဖာေနတဲ့
ဖခင္တစ္ေယာက္အသြင္ ပါ။ ရွင္ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ ကင္မ္က သူ႔အနားမွာ အၿမဲလို
ရွိေနခဲ့တဲ့ အတြက္ မိုက္ကယ္ဟာ ကင္မ့္ကို ခ်စ္ပံု ရပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္ ေႏြရာသီကုန္ခါနီး တစ္မနက္မွာေတာ့
မိုက္ကယ့္အိမ္ကို ကြ်န္မတို႔ ဝင္လည္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဟန္ေဂရီ က ျပန္ေရာက္
ခါစမို႔ လက္ေဆာင္ ဝင္ေပးဖို႔ေပါ့။ သူတို႔ဧည့္ခန္းနဲ႕ထမင္းစားခန္း
အလယ္ေကာင္မွာေတာ့ အျပာေရာင္ ေသတၲာႀကီး တစ္လံုးကို ေတြ႕ရကာ အထဲမွာ
အက်ႌအဝတ္အစားေတြ၊ မီးဖိုေခ်ာင္သံုး ပစၥည္း ေတြနဲ႕ တျခားတိုလီမုတ္စေတြ
ရွိေနပါတယ္။ အားလံုးက အသစ္စက္စက္ ေတြပါ။ ကင္မ့္ရဲ႕ ဂစ္တာေလး ကလည္း
အဲဒီပစၥည္းပံုနား မွီလို႔ေပါ့။ ကြ်န္မတို႔လည္း ကင္မ္ ဒါရ္ဟမ္ေကာလိပ္ကို
မနက္ျဖန္မွာ ထြက္သြားေတာ့ မယ္မွန္း မသိတတ္ခဲ့ဘူးေလ။
ကြ်န္မတို႔ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ဟန္ေဂ
ရီေခ်ာကလက္နဲ႕ ဆလာမီ ေတြကို ထုပ္ပိုးၿပီး အဲဒီပစၥည္း ေသတၲာထဲ ထည့္ရင္း
“ကင္မ္ထြက္ သြားၿပီးရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ပဲ အထီးက်န္ေတာ့မွာပါ” လို႔
မိုက္ကယ္က ဆိုပါတယ္။ ကင္မ္က ေနာက္ေက်ာ ခိုင္းထားတာမို႔ မိုက္ကယ္ ေျပာတာေတြ
မၾကားပါေစနဲ႕လို႔ ဆုေတာင္းရင္း ကြ်န္မလည္း ေခါင္း အသာ ညိတ္ျပကာ
ႏႈတ္ဆိတ္ခဲ့မိပါ တယ္။
ေနာက္ဆယ္ရက္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့
မိုက္ကယ္တစ္ေယာက္ အရမ္းကို အထီးက်န္ေနၿပီလို႔ ေတြးကာ ဖုန္းလွမ္း
ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္မ အံ့ဩသြားရတာက ဖုန္းကိုင္ သူဟာ ကင္မ္ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
“ကင္မ္ ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္မွာရွိေနတာလဲ” “ဟမ္…ဒယ္ဒီနဲ႕အတူ ဒါရ္ဟမ္
ကိုသြားခဲ့တယ္မဟုတ္လား” “ဟုတ္” “ဒါဆို အခု ဘာလို႔ အိမ္မွာရွိေနရတာ လဲ၊ ဘာလဲ
ဒါရ္ဟမ္က ပ်င္းစရာ ေကာင္းလို႔လား” “ဟမ္….” အဲဒီလို ဘာမွေမးစမ္းမရတဲ့
အေျဖေတြ ေၾကာင့္ ကြ်န္မလည္း ဘာမွဆက္မ ေမးေတာ့ဘဲ ခဏေနရင္ ညလယ္စာ လာစားဖို႔
ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေန႕ကစၿပီး ကြ်န္မတို႔လည္း
သူတို႔တိုက္ခန္းေလးမွာ ကင့္မ္ ေကာင္မေလးကို မၾကာခဏေတြ႕ ၾကရေတာ့ တာပါပဲ။
သူတို႔က မီဒိုးပြဲေတာ္မွာ ေတြ႕ခဲ့ၾကတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ ေကာင္မေလးက
လန္ဒန္စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ က ဥပေဒပညာနဲ႕ ဘြဲ႕ရသူပါ။ ေရွ႕ေန
႐ံုးခန္းတစ္ခုမွာလည္း အမႈလိုက္ေရွ႕ေနရဲ႕ လက္ေထာက္ အျဖစ္ ႀကိဳးစားေနသူေပါ့။
သူက ကင္မ့္ထက္ ၈ ႏွစ္ႀကီးကာ ပညာေတာ့ ေတာ္သူေပါ့။ ကင္မ့္ ၾကည့္ရတာ
ေကာင္မေလးကို အေတာ္ႀကီး ခ်စ္ေနပံုပါပဲ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကို ေတြ႕လိုက္ရင္
စာအုပ္ တစ္အုပ္အုပ္ကို အတူဖတ္ ေနတတ္ပါတယ္။ ဟိုေန႔ကေတာ့ “အာနက္စတို
ေခ်ေဂြဗားရား” ကို ဖတ္ေနၾကတာပါ။ ကင္မ္က အဲဒီစာအုပ္ကို ဘာေၾကာင့္ သေဘာက်လဲ
ဆိုတာေတာ့ ကြ်န္မ မသိပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ က်ဴးဘား ေတာ္လွန္ ေရးမ်ိဳး
ျဖစ္ေစခ်င္ေနလို႔လား။
ကြ်န္မခင္ပြန္းကေတာ့ ကင္မ့္ဘက္က
ေကာင္မေလးကို အသက္လည္း ႀကီးေလေတာ့ မိခင္တစ္ေယာက္ လိုပါ တြယ္တာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုး
တာမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္တယ္ လို႔ ေတြးႏိုင္ေပ မယ့္ ေကာင္မေလးဘက္ကၾကည့္ရင္
ကင္မ့္ကို ဘာေၾကာင့္ ခ်စ္တာလဲဆိုတာ ေတြးရခက္တယ္လို႔ ဆိုပါ တယ္။ ကင္မ့္မွာ
လမ္းေပ်ာက္သလို ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ တခ်ိဳ႕လူ ေတြ ကေတာ့
ႏိုဘယ္ဆုရွင္ျဖစ္တဲ့ ရွင့္ရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားမႈေၾကာင့္လို႔ ေျပာ တတ္ၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္ သူကမွ အေျဖမွန္ကို တပ္အပ္ မသိ ႏိုင္ၾကပါဘူးေလ။ ကြ်န္မတို႔က
အျပင္လူေတြပဲဟာ။
ေကာင္မေလးက မိုက္ကယ္တို႔ တိုက္ခန္းေလးကို
ေျပာင္းလာၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ အေျခအေနက တည္ၿငိမ္ သြားသလို ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္
ရွင့္အေနနဲ႕ ထမင္းစား စားပြဲေပၚမွာ အရသာရွိမယ့္ စားစရာေတြေရာက္ လာလိမ့္မယ္
ဒါမွမဟုတ္ အခန္းေလး သန္႔ရွင္းသြားလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မေမွ်ာ္ေလနဲ႕ေနာ္။
ဒါေပမယ့္ ဖုန္းထဲမွာ ေကာင္မေလးနဲ႔ စကားေျပာရင္ သူ႔ရဲ႕ အဂၤလိပ္စကားက
ေကာင္းလြန္းလို႔ သေဘာေတြက်ေနမိပါတယ္။ သူက တကယ့္ကို ပညာ တတ္ေလးပါ။
တစ္ေန႔ေတာ့ မိုက္ကယ္က ကြ်န္မကို “ႏိုရီကိုေရ ေကာင္မေလးကို ဘယ္လိုထင္လဲ”လို႔
ေမးလာ ပါတယ္။ ကြ်န္မလည္း ဘာ ျပန္ေျဖရမွန္း မသိဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေန မိတာပါ။
ကြ်န္မက စုဟာ ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္ကို လိုခ်င္တာလို႔ ေျပာခ်င္ေပမယ့္
မိုက္ကယ္က အခုေကာင္မေလးကို လက္ခံလိုပံုပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ က ဘာမွျပန္မေျပာ
ျဖစ္တာ ကိုေတာ့ ကြ်န္မေနာင္တ ရမိပါတယ္။
ေနာက္ႏွစ္ေႏြမွာ မိုက္ကယ့္ဆီ
သြားလည္ၾကေတာ့ သူက တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ မိုက္ကယ္က ကြ်န္မတို႔
ဓာတ္ေလွကားက ထြက္အလာကို တံခါးဖြင့္ ၿပီး ႀကိဳေနပါတယ္။ မိုက္ကယ့္
အမူအရာၾကည့္ရတာ ကင္မ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ေပးမွ သင့္ေတာ္မယ္လို႔
ေတြးေနပံုပါ။ အေဖ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ သူကပဲ တာ ဝန္ယူေပးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ့္ အေနအထား
ကိုလည္း သေဘာေပါက္ေနပံုပါပဲ။
မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၇)
ဒီလိုနဲ႔ မိုက္ကယ္က ေကာင္လီ ခ႐ိုင္ဘက္မွာ
အိမ္တစ္လံုး ဝယ္လိုက္ပါတယ္။ စက္႐ံုတစ္ခုနားက အိမ္ေပါ့။ သူ႔သေဘာ ကေတာ့
ကင္မ္တို႔ အေနနဲ႕ အိမ္ငွားတင္ထားၿပီး အိမ္ေၾကြး ဆပ္ရင္း စားစရိတ္ရရင္း
ေနႏိုင္ေအာင္ လို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္ မေလးက ေရွ႕ေန႐ံုးမွာ ကူေနတဲ့
အလုပ္ကိုလည္း ဆက္မလုပ္ေတာ့ သလိုပါပဲ။ အိမ္အကူ တ႐ုတ္ အမ်ိဳးသမီး ကေတာ့
ေကာင္မေလး ကို သိပ္အျမင္မၾကည္ပါဘူး။ ကင္မ့္မွာက ဝင္ေငြလည္း မရွိဘူး ေလ။
မိုက္ကယ္ကပဲ ကုန္က်စရိတ္ အားလံုးကို တာဝန္ယူထား ပံုရတာမို႕ ဒီလို နည္းနဲ႕
ကေလးေတြကို ဖ်က္ဆီးတာ ကိုေတာ့ ကြ်န္မက မစဥ္းစား တတ္ေအာင္ ပါ။
ဒါေပမယ့္ မိုက္ကယ့္ ၾကည့္ရတာ ေကာင္မေလးကို
စိတ္ခ်ယံု ၾကည္စြာ အားထားရရင္ေတာင္ ကုန္က်စရိတ္ ကို ေပးလိုက္ျခင္း
အားျဖင့္ သူ႕အိမ္မွာပဲ ေနေနၾကလို႕ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး လို ေတြ႕ျမင္ေနရမွာထက္
အဆင္ေျပသလို ခံစားေနရပံုပါပဲ။ အဲဒီကာလေတြမွာ မိုက္ကယ့္ကို ၾကည့္ရတာ
ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနၿပီး နည္းနည္းလည္း စိတ္တိုေနပံုပါပဲ။ ကြ်န္မက
ကင္ဆာျဖစ္ခဲ့ဖူးသူမို႕ ကိုယ္ခႏၶာ ပင္ပန္းတဲ့အခါ စိတ္ႏြမ္းၿပီး အရာရာကေန
ထြက္ေျပးခ်င္တာမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ အခု မိုက္ကယ္ျဖစ္ေနပံုက
လူေနမေကာင္းလို႔ စိတ္ႏြမ္း ေနပံုမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။
အခုေန အတိတ္ကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ မိုက္ကယ္ဟာ
ကင္မ့္ကိုဖ်က္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာခ်င္စရာပါ။ စုေရာ မိုက္ကယ္ ကပါ ပညာေရးကို
အျမင့္ဆံုး မွန္းတတ္ၾကၿပီး အလက္ဇႏၵားဆို အခုအခ်ိန္မွာ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕
ဖေလာ္ဆိုဖီ ဘာသာရပ္ေတြမွာ ပါရဂူဘြဲ႕ သင္တန္း တက္ေရာက္ေနခ်ိန္ပါ။ မိုက္ကယ့္
အေနနဲ႕ ကင္မ့္ကို ဒါရ္ဟမ္ ေကာလိပ္ ဆီ ျပန္ပို႕တာျဖစ္ျဖစ္၊ တျခား သက္ေမြးပညာ
တစ္ခုခု သင္ခိုင္းတာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ခဲ့ခိုင္းသင့္တာေပါ့။ (ကင္မ္က
ေနာက္ပိုင္းမွာ ပရိေဘာဂ ဖန္တီးတာ ကိုေတာ့ သင္ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။)
ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္မွာေတြ႕ ရတာကေတာ့
ကင္မ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကလြဲရင္ က်န္သူငယ္ခ်င္း အားလံုး ကလည္း
တကၠသိုလ္ကို မေရာက္ဘဲ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ၾက တာပါ။ ကြ်န္မက သူ႕ကစားေဖာ္ ေတြနာမည္
မွတ္မိ သမွ်ကို ေခၚၿပီး ေမးေလ တိုင္း ကင္မ္ ျပန္ေျဖတာကေတာ့ “ေက်ာင္း
ထြက္လိုက္တယ္” ဆိုတာပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ပါ တယ္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးဟာ
ပညာေရး ေနာက္ခံ လူလတ္တန္းစား မိသားစုေတြ ကေန ေမြးဖြားလာ သူ ေတြ ခ်ည္း
ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ရဲ႕ ပညာေရးအေပၚ အေလးထားမႈ ေတြဟာ ေခတ္မမီေတာ့
တာပဲလားေတာ့ မသိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ေတြက တန္ဖိုး အေဟာင္းေတြ ကို ဆန္႕က်င္မယ့္
မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ပဲလားေတာ့ မသိဘူးေလ။ သူတို႔ ဘယ္ကိုဦးတည္ ေနၾကပါလိမ့္။
တကယ္ေတာ့ ကင္မ္ ဆိုတာ မိန္းကေလး နာမည္ပါ။ စုနဲ႕ မိုက္ကယ္ က စာေရးဆရာ
႐ုဒ္ယာ့ဒ္ ကစ္ပလင္းရဲ႕ အေကာင္းဆံုးလက္ရာ ျဖစ္တဲ့ “ကင္မ္”ကို သေဘာ အလြန္က်
ၾကတာမို႔ အဲဒီသူရဲေကာင္းလိုပဲ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ သူျဖစ္ေအာင္ သူတို႔ ရဲ႕
သားငယ္ေလးကို ဒီနာမည္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကင္မ့္အေနနဲ႕ အခုျဖစ္ရပ္ေတြ မွာ
တာဝန္အရွိဆံုးလို႔ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကလည္း အဲဒီမိန္းကေလးဟာ ကင္မ့္ရဲ႕
အလားအလာေတြ အားလံုးကို ခိုးယူသြားတယ္ လို႔ ေျပာေနတာေတြ ရွိပါတယ္။ တကယ္လည္း
သူဟာ ရွင္က မိုက္ကယ့္အတြက္ ပညာေရးကိစၥမွာ ပံ့ပိုးခဲ့သလိုမ်ိဳး ကင္မ့္ရဲ႕
အနာဂတ္အတြက္ ပံ့ပိုးခဲ့သင့္ တာေပါ့ေနာ္။ ျမန္မာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကေတာ့
သူ႔ ခင္ပြန္းကို ကမၻာမွာ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ပံ့ပိုးႏိုင္ခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီလို
ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ိဳးေတြ အဂၤလန္မွာ ရွိတာကိုလည္း ကြ်န္မသိပါရဲ႕။
တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ ကင္မ္ဟာ အမိမဲ့ရတဲ့ အထီးက်န္ဘဝအတြက္ အဆိုးဆံုးထီကို
ေရြးမိတယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ သူေရြးတာမို႔ သူခံစား သင့္တယ္ လို႔
ေျပာခ်င္ေျပာ ၾကပါလိမ့္မယ္။ စုရယ္ ရွင္ခ်စ္လွတဲ့ သားငယ္ အေၾကာင္း အခုလို
ေျပာရတာ ေၾကကြဲစရာ ေပမယ့္ ဒါေတြက အမွန္တရား ပဲေလ။ (တကယ္ေတာ့ ရွင္
ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္သြားၿပီး ကတည္း က ကင္မ့္ကို ကြ်န္မက ေစာင့္ၾကည့္
ခဲ့ရတာမို႔ ရွင္သူ႔ကိုခ်စ္သေလာက္ ကြ်န္မလည္း သူ႕ကိုခ်စ္တာ ပါပဲေလ။)
ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႕ သူက ခုေတာ့
လြတ္လပ္ေနပါၿပီ။ ရွင္ ေနာက္ဆံုးအေခါက္ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္က မလြတ္ေျမာက္ခင္
သံုးလအလိုမွာ ကင္မ္နဲ႕ ကြ်န္မ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူ႕အိမ္အေၾကြး ေတြကို
ဆပ္ၿပီးၿပီ လို႔ ေျပာျပ ပါတယ္။ သူ စာခ်ဳပ္ေတြအားလံုး ၿပီးျပတ္ေအာင္
ရွင္းၿပီးၿပီလို႔လည္း သိရပါတယ္။ သူကခုေတာ့ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္သမား
တစ္ေယာက္လို ေလွအိမ္အေဟာင္းေလး တစ္လံုးမွာ ေနေနပါ တယ္။ သူက ယဥ္ေက်းမႈ
ေက်ာင္း မွာ ေန႔အခ်ိန္ မီးဘယ္လိုဖိုရမယ္ဆို တာမ်ိဳး သြားသင္ခဲ့ တဲ့ေန႔က
ကြ်န္မ တို႔ဆီကို စက္ဘီးစီးၿပီး လာေတြ႕ေတာ့ သူ႔ကိုယ္မွာ မီးခိုးမိႈင္းေတြ
ေပေနသလို ေမာပန္းတႀကီးလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ စုေရ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ သံုးဆယ္ေလာက္က
ဝို႔လ္ဖ္ဆန္ ေကာလိပ္ မွာ ကြ်န္မခင္ပြန္းက ရွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္
ေျပးလႊား ေနတာကို အဝတ္လွန္းတဲ့တုတ္ နဲ႕ ထိန္းဖို႔ ႀကံခ်ိန္မွာ ရွင္ကေတာ့
ကေလးေတြ ကို ဂ႐ုမထားဘဲ ကြ်န္မ ခင္ပြန္းနဲ႕ ျငင္းစရာေတြ မျပတ္ မခ်င္း
ျငင္းၿမဲျငင္းေန ခဲ့တာေလ။
မိသားစုအတြက္လား၊ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္လား
မိုက္ကယ္က တစ္ခါတစ္ခါ ေမးတတ္ပါတယ္။
“ႏိုရီကိုေရ၊ သိပ္ စြမ္းအားႀကီးတဲ့ မိန္းကေလးမ်ား မသိဘူးလား။ ကင္မ့္ အတြက္
စုလိုမ်ိဳး အရာရာကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ စြမ္းလြန္းတဲ့ မိန္းကေလး
လိုေနတယ္ဗ်ာ” လို႔ေပါ့။ စုေရ ရွင္ မရွိလိုက္တာ မိုက္ကယ့္ကို လြမ္းေစတာ
သာမကဘဲ ကင္မ့္အတြက္ လည္း ဂရိပံုျပင္ထဲက သနားစရာ မင္းသားေလး အျဖစ္မ်ိဳးကို
တြန္းပို႔ေစခဲ့ပါတယ္။ အလက္ဇႏၵားလည္း အခိုက္အတန္႔ေတာ့ စိတ္ဒဏ္ရာ
ရလိုက္ေသးတာပဲကိုး။ ရွင့္အတြက္ ကေတာ့ ရွင့္ႏိုင္ငံအတြက္ တာဝန္ဟာ
ရွင့္ပခံုးေပၚမွာဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ရွင့္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္
ရွင့္ရဲ႕ျမင့္ျမတ္လွတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျပည့္ဝေအာင္ ရွင့္မိသားစု က ရွင့္ကို
ေစာင့္ရမွာေပါ့။ ရွင့္အေနနဲ႕ မိသားစု ရဲ႕တာဝန္ကိုလည္း ၁၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္း
ေလာက္ထိေတာင္ ေက်ပြန္ ခဲ့ဖူးၿပီေလ။ ရွင့္မိသားစုကို ခြဲထားရစ္ခဲ့တဲ့
အတြက္ေတာ့ ရွင္ေနာင္တမရပါနဲ႕။ စိတ္မေကာင္းလည္းမျဖစ္ပါနဲ႕။ ရွင့္ မိသားစုနဲ႕
ရွင္ေဝးကြာေနရေပမယ့္ ရွင့္မိသားစုဟာ ရွင့္ မိသားစုပါပဲ ေလ။
ကြ်န္မေျပာခဲ့သလိုပါပဲ၊ မိသားစု ဆိုတာ အသက္၊ လူမ်ိဳးေတြ ဘယ္လိုပဲ ကြဲကြဲ၊
အခ်ိန္နဲ႕ ေနရာေတြ ဘယ္လိုပဲေဝးေဝး၊ စိတ္သက္သာရာ ရေစမယ့္ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးကို
ဆိုလိုတာပဲ မဟုတ္လား။
ဒါေပမယ့္ အခုလို နားလည္ ေပးမႈမ်ိဳးကို
မိုက္ကယ့္ဆီကလိုမ်ိဳး ရလိမ့္မယ္လို႔ ကေလးေတြဆီကေန ေမွ်ာ္လင့္ တာကေတာ့
သိပ္ရက္စက္ရာ က်ပါတယ္။ ရွင့္ကေလးေတြဟာ မိခင္ရဲ႕ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈကို
၁၂၀% ေလာက္ အထိရၿပီး အသားက်ေန ခဲ့ၿပီးကာမွ ရွင္က ႐ုတ္တရက္
ခြဲထြက္သြားေလေတာ့ ဝမ္းနည္းေၾက ကြဲရမႈေတြထဲကို ၁၂၀%ေလာက္ က်ေရာက္သြား
ခဲ့ရရွာတာေလ။ တကယ္ေတာ့ အဲရစ္သံုးေယာက္စလံုး က ရွင့္အေပၚမွာ အျပည့္အဝ
မွီခိုခဲ့တာေလ။ အလက္ဇႏၵားက အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ၁၆ ႏွစ္မို႔ သူ႔ကိုယ္သူ
သိတတ္ေနၿပီေလ။ ဒီအရြယ္ ဆိုတာ မိဘက တစ္ပူပူ တစ္ဆူဆူ လုပ္တာ ကို
စိတ္ပ်က္တတ္ၾကေပမယ့္ မိဘ ရဲ႕တိုက္တြန္း အားေပးမႈေတြ ကိုေတာ့ အလြန္အမင္းကို
လိုအပ္ တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို စိတ္အေျခအေနမ်ိဳး မွာ အလက္ဇႏၵားက ရွင့္ကို
႐ုတ္တရက္ႀကီး ဆံုး႐ံႈးလိုက္ရတာကိုး။ ဘရိတ္ေပါက္သြားတဲ့ ကားတစ္စီးလို
ျဖစ္သြားရတဲ့ သူ႔အတြက္လည္း က်န္မိသားစုေတြက စိတ္မေကာင္းခဲ့ ရဘူးေလ။
ရွင္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်သြားေတာ့
ကေလးေတြအတြက္ လူ႔ ဘဝကို လွစ္ဟမယ္ဆိုရင္ မေမွ်ာ္လင့္ထား တာေတြ တသီႀကီး ျဖစ္
လာမယ္လို႔ ေတြးႏိုင္သလို အခ်ိန္ တန္ရင္ လူဆိုတာ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္
ေလွ်ာက္ရတာ လို႔လည္း ေတြးႏိုင္ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္
ေလွ်ာက္မယ့္ အစဆံုးေျခလွမ္းအတြက္ ေတာ့ မိခင္ဆိုတာ လိုတာပဲေလ။
မသီတာ-စမ္းေခ်ာင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၈)
မိုက္ကယ္ ကေတာ့ သူဟာ ရွင့္အတြက္
စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ အားေပးခဲ့႐ံု မကပါဘူး။ ရွင့္အတြက္ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းေတြ
ေပၚလာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ မီဒီယာေတြမွာ အဲဒီ သတင္းေတြပါလာၿပီး ရွင့္ကို ဆက္လက္
အႏၲရာယ္ မျပဳႏိုင္ေအာင္လို႔ ရည္ရြယ္ကာ ရွင့္ရဲ႕ လူထုဆက္ဆံေရး
အရာရွိတစ္ေယာက္လို အေဝးကေန လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာပါ။ သူ႔အခ်စ္
ေမတၱာေတြကို ျပန္လည္ ေပးဆပ္ဖို႔ အတြက္လည္း သူ႔ကို ျပန္ လွည့္ၾကည့္စရာ
မလိုဘဲ ရွင့္ႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ ေရွ႕ဆက္လုပ္ပါ လို႔
အားေပးခဲ့ေသးတာပဲေလ။
တကယ္ေတာ့ မိုက္ကယ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုး
ထြက္သက္ အခ်ိန္အထိ ရွင့္ကိုအားေပးခဲ့ပါတယ္။ မိုက္ကယ္ဟာ ၿဗိတိသွ်ကေန
ျမန္မာအေပၚမွာ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အမွားေတြ ေက်ေအာင္ အေကာင္းဆံုး ပခံုးထမ္း
လုပ္ေဆာင္ သြားတဲ့ အဂၤလိပ္ တစ္ေယာက္လို႔ ဆိုရမလားဘဲ။
အလက္ဇႏၵားရဲ႕ ဆူကီယာကီ
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အလက္ဇႏၵားက
ေျမာက္အီလီႏိြဳက္တကၠသိုလ္မွာ သခၤ်ာ အဓိကနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနတာမို႔ ခ်ီကာဂို
မွာ ေနေနပါတယ္။ သူက အဂၤလန္ကို ျပန္လာေလ့ ရွိေပမယ့္ လန္ဒန္မွာရွိတဲ့
သူ႔အဘိုးအဘြား (မိုက္ ကယ့္မိဘ)ေတြနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္၊ ေလဒီပက္ထရစ္ရွာ ေဂါရ္ဘုသ္
တို႕ဆီမွာျဖစ္ျဖစ္ ေနေလ့ ရွိကာ ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္ကို ျပန္ လာခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကလည္း ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္အိမ္ကို ေႏြဦး နဲ႕ ေႏြရာသီ
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွ ပဲ သြားလည္ၾကတာမို႔ သူနဲ႕မၾကာခဏ မဆံုျဖစ္ ခဲ့ၾကပါဘူး။
တစ္ေန႔ေတာ့ အလက္ဇႏၵားက ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ကို
ေရာက္လာသလို ကၽြန္မတို႔ရဲ႕တိုက္ခန္းကိုလည္း အလည္လာ ခဲ့ပါတယ္။ အလက္ဇႏၵားလို႔
ဆိုလိုက္တာနဲ႕ သူႀကိဳက္ တတ္တဲ့ “ဆူကီယာကီ”ကိုပဲ သတိရမိေတာ့တာေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ တကယ့္ကို ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႕ ဆူကီယာကီ လုပ္ ၾကပါေတာ့တယ္။
အဲဒီေန႔ ညစာစားပြဲ ေလး ကေတာ့ စုက လြဲၿပီး မိုက္ကယ္၊ အလက္ဇႏၵား၊ ကင္မ္နဲ႕
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အားလံုး စံုစံုညီညီ ရွိတာမို႔ ႏွစ္ေတြ
အမ်ားႀကီးၾကာခဲ့ၿပီးမွ ျပန္ဆံုဆည္းရတဲ့ ညစာပါပဲ။
ရွင္ မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား။
အလက္ဇႏၵားနဲ႕ ကင္မ္ က ဆူကီယာကီထဲက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြေအာက္မွာ အသားဖတ္ကို
ရွာၿပီး လုစားေနက် ျဖစ္ကာ အလက္ဇႏၵား ကလည္း “ဒီနားမွာ အသားဖတ္ ရွိေနတာ
ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္ေနာ္”လို႔ ေျပာေနက်ေလ။ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းက အသားဖတ္
တူတူပုန္းတမ္း အေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္း ေျပာေန ခိုက္မွာ အလက္ဇႏၵားက ႐ုတ္တရက္
“ဒီဆူကီယာကီ ထဲမွာ ဆာေကးပါလား”လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ ငယ္ငယ္ေလး
တုန္းကပဲ ဆူကီယာကီကို လုပ္ေကၽြးျဖစ္ခဲ့တာမို႔ ဒီလိုႀကီးမွ လုပ္ေကၽြးျဖစ္တာ
ဒီအႀကိမ္ ပထမဆံုးပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ကလည္း ဆူကီယာကီကို လုပ္မစားတာ
ၾကာလွၿပီမို႔ ဆာေကး ထည့္ဖို႔ ေမ့သြား ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟင္းခ်က္တဲ့အခါ
သံုးတဲ့ ခပ္ခ်ိဳခ်ိဳဆာေကး အမ်ဳိးအစားျဖစ္တဲ့ မီရင္ကိုပဲ လက္ထဲရွိတာမို႔
လြယ္လြယ္ သံုးခဲ့ျဖစ္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔ ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္
ေကာင္းပံုကို တအံ့တၾသ ျဖစ္မိခဲ့ၾကရပါတယ္။ အလက္ဇႏၵားရဲ႕ စူးစမ္း ေလ့လာမႈ
အစြမ္းကလည္း အံ့မခန္း မဟုတ္လား။ ဒီကေလးကေတာ့ ငယ္ငယ္ေလး ထဲက ဘယ္ေတာ့မွ
မေျပာင္းလဲပါဘူး။
မိုက္ကယ့္ကို အဲဒီအခ်ိန္က အေမရိကန္
သမၼတကလင္တန္က ဖိတ္ၾကားၿပီး မိန္႔ခြန္းတစ္ခု ေျပာဖို႔ ရွိတဲ့အခါ အလက္ဇႏၵားက
ခ်ီကာဂိုကို ဝင္လာခဲ့ဖို႔ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေခၚခဲ့ပါတယ္။ ဒယ္ဒီ့ကို
လူတစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ ေပးခ်င္လို႔ပါတဲ့။ မိုက္ကယ္က ဒါထူးျခားတယ္လို႔
ေတြးမိၿပီး သူ႔ကို သြားေတြ႕ခ်င္ေနခဲ့တာပါ။ အလက္ဇႏၵား မိတ္ဆက္ေပး ခဲ့တာက
ျမန္မာ မေလး တစ္ေယာက္ပါပဲ။ မိုက္ကယ္ မွတ္မိထားတာက အလက္ ဇႏၵားမွာ ကရင္
ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုတာပါ။ ကင္မ့္လို ျပႆနာမ်ိဳး
ျဖစ္လာမွာကို မိုက္ ကယ္က စိတ္ပူခဲ့ဖူးတာမို႔ အခုေတာ့ မိုက္ကယ္က
စိတ္ေအးသြားသလိုပါပဲ။ သူတို႔ဓာတ္ပံုေတြ ၾကည့္ရတာ ၿပံဳးေပ်ာ္ရယ္ရႊင္လို႔
ခ်ည္းေနပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အလက္ဇႏၵားက ကၽြန္မတို႔ဆီကို သူ
ပီအိပ္ခ်္ဒီပါရဂူ ဘြဲ႕ကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ဖေလာ္ေဆာ္ဖီ ဘာသာ တြဲေတြနဲ႕
ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ရေၾကာင္း စာနဲ႕အတူ ဟာဝိုင္ယီကၽြန္းကို အလည္သြားထားတဲ့
ဓာတ္ပံုေတြ ပို႔လာပါတယ္။ အခုေတာ့လည္း သူက သူ႔အိမ္ေလးမွာပဲ စာေတြ
ေရးေနေလရဲ႕။ သူ႔ရဲ႕ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္တဲ့ ဘဝေလး ၾကာရွည္ခံေနပါေစလို႔
ဆုေတာင္းျဖစ္ပါတယ္။
စုေရ အလက္ဇႏၵားကေတာ့
ရွင့္အတြက္သားေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ သူက ျမန္မာ လို
ေကာင္းေကာင္း မေျပာတတ္ဘူး ဆိုေပမယ့္ ရွင့္အတြက္နဲ႕ ျမန္မာျပည္ အတြက္ ဆိုကာ
ျမန္မာ စကားနဲ႕ စာကို ႀကိဳးစားပမ္းစား သင္ယူခဲ့ပါတယ္။ သူက ငယ္ငယ္တုန္း
ကေတာ့ ျမန္မာစာကို စိတ္မဝင္စားခဲ့ဘူး မဟုတ္လား။
အလက္ဇႏၷား
ကင္မ့္အေၾကာင္းပဲ ထပ္ေျပာမယ္
ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ကင္မ့္အေၾကာင္းပဲ
ထပ္ေျပာမယ္ေနာ္။ မိုက္ကယ္က လူပ်ိဳေဖာ္ဝင္စမို႔ အလက္ဇႏၵား တစ္ခုခု
ျဖစ္သြားမွာကို ပူပန္ေနေပမယ့္ အလက္ဇႏၵားက ေတာ္ၿပီး လိမၼာတဲ့ ကေလးပါ။
ကင္မ္ကေတာ့ အၿမဲလိုလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနသလို လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ကလည္း အင္မတန္
ေနႏိုင္သူေပါ့။
၁၉၈ဝ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္မွာ ကၽြန္မ တို႔
ေမာ္စကိုကေန ျပန္လာေတာ့ ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္မွာ ၂ လ ေနျဖစ္ခဲ့ပါ တယ္။
စုတို႔အိမ္ကို သြားလည္ေတာ့ တံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႕ ကစားစရာ ေသနတ္ ကိုင္ထားတဲ့
ကင္မ္နဲ႕ တန္းတိုးခဲ့ၾက တာေလ။ အဲဒီအခ်ိန္က သူဟာ သံုးႏွစ္သားပဲ ရွိေသးၿပီး
ကၽြန္မတို႔က သူ႕ကိုတစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးေသးတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ မိုက္ကယ္က ကင္မ့္
ေနာက္မွာ ေပၚလာကာ “သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာသစ္က ေလးပါ။
လူဆိုး ကေလးေပါ့”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ကင္မ္က ဘိနပ္စီး မပ်က္ဘဲ
ကၽြန္မေယာက်္ားရဲ႕ ေခါင္းေပၚကို တက္ကာ ပခံုးထက္ကေန ေဇာက္ထိုးခိုၿပီး သူ႔ကို
လႊဲေပးဖို႔ ပူဆာခဲ့တာေပါ့။ တကယ့္ကိုကေလး ပီသတဲ့ ကေလးလို႔ ဆိုရမွာေလ။
ကၽြန္မခင္ပြန္းအဖို႕ကေတာ့ အလက္ဇႏၵားနဲ႕
ပတ္သက္ရင္လည္း မွတ္မိသတိရစရာေတြက အမ်ားသားပါပဲ။ သူနဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္
ပါေမာကၡ မီဆာကီတို႔က အဂၤလိပ္ သတင္းစာေတြကို အလက္ဇႏၵား အတြက္ ဂ်ပန္ကာဘူတို
ဦးထုပ္ေလး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တာမ်ိဳးေပါ့။ အစကေတာ့ စုက စာထဲမွာ
ေရးခဲ့သလို ကင္မ့္ကို ခပ္ဆိုးဆိုးေလးဆိုၿပီး ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ ရွင္က
ေျပာဖူးတာကေတာ့“အလက္ဇႏၵားက ကၽြန္မ အစ္ကိုနဲ႕ သြားတူ ေပမယ့္ ဒီအငယ္ေလး
ကေတာ့ႀကီးလာရင္ လူေခ်ာေလး ျဖစ္မွာေနာ” လို႔ေပါ့။ ရွင္က ဆိုးေပေလးကိုမွ
ခ်စ္ခဲ့တာကိုး။ တကယ္ေတာ့ ရွင္က သားႀကီးနဲ႕ပတ္သက္ရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
ႀကီးမားလြန္းတာမို႔ စည္းကမ္း ေတြ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ထားၿပီး ထိန္းခဲ့ သေလာက္
အငယ္ေလးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘာမွ သိပ္ႀကီးႀကီးမားမား မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလို
ကင္မ္ကေလး ဆိုးေပေနသမွ် ကို လည္း ရယ္ေမာေနခဲ့တယ္ေနာ္။
ရွင္တို႔ရဲ႕ ပါ့ခ္ေတာင္းအိမ္မွာ တုန္းက
ဆူကီယာကီ လုပ္စားခဲ့ေတာ့ သံုးႏွစ္အရြယ္ ကင္မ္က မထင္မွတ္ဘဲ မီဆိုဟင္းခ်ိဳကို
ထပ္ေတာင္းခဲ့တယ္ေလ။ သူက အဲဒီတုန္းကမွစ ၿပီး ဂ်ပန္စာကို စားဖူးတာပါ။
ရွင္လည္း အံ့ၾသေနခဲ့တာပါပဲ။ “ႏိုရီကိုေရ ဒီကေလးကေတာ့ ခုကတည္း က
မီဆိုကိုႀကိဳက္ေနၿပီေနာ္”လို႔ ဆိုခဲ့ တယ္ေလ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့
အလက္ဇႏၵားေရာ ကင္မ္ပါ ဆူကီ ယာကီစားရင္ အသား တူတူပုန္းတမ္း ကစားေတာ့တာ ပဲေလ။
တစ္ခါတုန္းကေတာ့ ရွင္ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။
“ႏိုရီကိုေရ ကင္မ္ကေလး အရမ္းငယ္ငယ္တုန္းက ညသန္းေခါင္ႀကီး အိပ္ရာထဲမွာ
အန္ခ်ပါေလေရာ။ မိုက္ကယ္နဲ႕ ကၽြန္မလည္း သူ႕ကို ေဆးေၾကာသုတ္သင္ေပးၿပီး
အဝတ္ေတြ ဘာေတြ လဲေပးကာ အိပ္ရာမွာ ေနရာျပန္ခ်ေပး ၾကတာေပါ့။ အဲဒီအခါ သူက
ဒယ္ဒီ နဲ႕ မာမီ ေက်းဇူးပဲေနာ္ လို႔ ေျပာခဲ့ တယ္ေလ။ အဲဒီေလာက္ ငယ္တဲ့ကေလးက
ေက်းဇူးလို႔ ဘယ္မွာေျပာလို႔လဲေနာ္” လို႔ေပါ့။ ကၽြန္မလည္း ကင္မ္ဟာ မိုက္ကယ့္
အတိုင္းပဲ လို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၉)
ကင္မ္ဟာ တကယ္ေတာ့ ကစားစရာ ေသနတ္ကို
အ႐ူးအမူး သေဘာက်သူေပါ့။ ကၽြန္မက သူ႔အေၾကာင္း ေတြး ရင္
ေသနတ္ပစ္ေနတဲ့ပံုကိုပဲ သြားျမင္ေနမိတယ္။ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ တုန္းက ရွင္နဲ႕ကင္မ္
ဂ်ပန္ကို လာေနခိုက္ ကၽြန္မရဲ႕ ဦးေလးက ရွင္တို႔ကို ဖိတ္တဲ့အေၾကာင္းေလး
သတိရေနမိတယ္။ ဦးေလးက ဒုတိယ ကမၻာစစ္ တုန္းက ျမစ္ႀကီးနားက ရထားတပ္မွာ
တာဝန္ထမ္းခဲ့ဖူးသူကိုး။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မကဂ်ပန္ဘာသာ ျပန္လုပ္ေပးခဲ့ရၿပီး
ရွင္ကလည္း ရွင့္အေဖ အေၾကာင္းေရာ အရင္ေခတ္က စစ္သားေတြ အေၾကာင္းပါ သိပ္ကို
သိခ်င္ေနခဲ့တာ ပဲေလ။ ကၽြန္မဦးေလးက ဟုိတယ္ဧည့္ခံ ေကာင္တာနား မွာ ကစားစရာ
ေသနတ္တစ္လက္ကို ဝယ္ၿပီး ကင္မ့္ကို လက္ေဆာင္ေပး ခဲ့တယ္ေလ။ ကင္မ္က သိပ္ကို
ေပ်ာ္သြားပံုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီညက ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္က သူ႕သူငယ္ခ်င္းဆီ
စာတစ္ေစာင္ေရးၿပီး“မက္စ္ေရ၊ ငါ ေတာ့ ေသနတ္တစ္လက္ ထပ္ရျပန္ၿပီကြ။ ဒါပဲ။
ကင္မ္”လို႔ကို ႂကြားယူပါရဲ႕။ ကၽြန္မ မွတ္မိေနတာေတြေပါ့။
မိုက္ကယ္ဆံုးၿပီး ေလးႏွစ္အၾကာ ၂ဝဝ၃
ခုႏွစ္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႕က ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ သြားေနခိုက္ အလက္ဇႏၵားက
လန္ဒန္မွာ ေနေန ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မခင္ပြန္းက သူတို႔အားလံုးကို
ဆင့္ေခၚ လိုက္ပါရဲ႕။ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္က ရိပ္သာမွာရွိတဲ့ အန္တီမသန္းဧ၊
အလက္ဇႏၵားနဲ႕ ကင္မ္ရယ္၊ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရယ္ အားလံုး ငါးေယာက္သား က
ေဝါလ္တန္လမ္းက ငါးဟင္း နာမည္ရတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ကို အတူသြားခဲ့ၾက တာေပါ့။
ကင္မ္က ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ ရွိတဲ့ စားေသာက္ ဆိုင္တခ်ိဳ႕ အေပၚမွာ
ၾသဇာေညာင္းသူမို႔ ဒီဆိုင္အေပၚမွာ လည္း သူက ၾသဇာရွိပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း
သူ႔ရဲ႕ ေသနတ္အေၾကာင္း စာတစ္ေစာင္ကို သတိတရျပန္ ေျပာျပခဲ့မိေလရဲ႕။ သူတို႔က
အေတာမသတ္ေအာင္ ရယ္ၾကတာေပါ့။ ကင္မ္ကေတာ့ ဘာမွမစဥ္းစားဘဲ “အဲဒီစာက
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ ေရးခဲ့တဲ့ တစ္ေစာင္ တည္းေသာ ေပးစာေလ” လို႔ ျပန္ေျပာ ေတာ့
ကၽြန္မမွာ ဘုရားတမိေအာင္ အံ့ၾသမိပါတယ္။ ရယ္ေမာမိ႐ံုက လြဲၿပီး ကၽြန္မက
ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ ဦးမွာပါလဲ။ အဲဒါ ရွင့္ရဲ႕ခ်စ္စရာ ကင္မ္ေလ။
အလက္ဇႏၵားကေတာ့ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းနဲ႕ သူ႔ရဲ႕
သုေတသန အေၾကာင္း ေျပာရင္း နစ္ေမ်ာေနေလ ရဲ႕။ ကင္မ္က ကၽြန္မနားမွာ
ကပ္ထိုင္ရင္း ကၽြန္မပန္းကန္ထဲက အစားအေသာက္ေတြကိုပါ လွမ္းႏႈိက္ ရင္းနဲ႕
ကေလးဆိုး တစ္ေယာက္လို ေနခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ အတြက္ အေမတစ္ေယာက္လို
ဆိုးႏြဲ႕ရမယ့္သူမ်ိဳး လိုအပ္ ေနရွာတာပါ။ ကင္မ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေမက
ကၽြန္မကို တစ္ခါတုန္းက “ကၽြန္မက ကိုယ့္သားထက္ ေတာင္ ကင္မ့္အေပၚ ပိုၿပီး
တြယ္တာမိတဲ့ အခိုက္အတန္႔မ်ိဳး ရွိခဲ့ျဖစ္ေသးတယ္”လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။
မိုက္ကယ္ ေစ်းဝယ္ထြက္ပံု
၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ ဒီပဲယင္း အေရးအခင္း ၿပီးေတာ့
ရွင္က ေဝဒနာတခ်ိဳ႕ ခံစားရၿပီး အဆင္မေျပမႈေတြ ႀကံဳလာရ ေပမယ့္
ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႕ လူထုအတြက္ပဲ စိတ္ေဇာ သန္ေနခဲ့တာ မဟုတ္လား။ မိုက္ကယ္ မကြယ္
လြန္မီက အေၾကာင္းအရာ တခ်ိဳ႕ကို ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ရွင္က
ခ်ဳပ္႐ိုးေျဖၿပီးတာနဲ႕ ေဆး႐ံုက ဆင္းခဲ့ရတာမ်ိဳး ကိုယ့္က်န္းမာေရး ကို
လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး သတၲိရွိရွိ အခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္ေနာ္။ ရွင္
ကိုယ္တိုင္လည္း ရွင့္အတြက္ လိုအပ္မယ့္ေဆးကို အျပင္ထြက္ မဝယ္ႏိုင္ခဲ့ သလို
ရွင္ အျပင္ထြက္ခြင့္ ရခဲ့ရင္ေတာင္ ေဆးက လြယ္လြယ္နဲ႕ ဝယ္လို႔ရေလမလား
မသိဘူးေနာ္။
ခြဲစိတ္ကုသမႈၿပီးတဲ့ေနာက္ မွာေတာ့ ရွင့္ရဲ႕
ေဟာ္မုန္းေတြက မညီမမွ်ေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္ေနာ္။ အဲဒီအတြက္ ေဆးေတြ ရွင္
လိုလာၿပီေလ။ အဲဒီအတြက္ အဂၤလန္ ကေန ေဆးေတြ ပို႔ေပးဖို႔ လုပ္ၾကရေတာ့ တာေပါ့။
ကၽြန္မ ေတြးေနမိတာက မိုက္ကယ္ သာ အသက္ထင္ရွား ရွိ ေနေသးရင္ ရွင့္အတြက္
ေဆးကို သူကိုယ္တိုင္ ဝယ္ေပးမွာ လို႔ေလ။ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ေလာက္က မိုက္ကယ္ ဟာ
ရွင္အဆင္မေျပမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး ေဆးစတိုးတစ္ခုမွာ မိန္းမသံုး ပစၥည္း
အသံုးအေဆာင္ေတြ သြားဝယ္သတဲ့။ ရွင္ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ ေငြရွင္းဖို႔
မိန္းမပစၥည္း ေရာင္းတဲ့ေနရာက ေကာင္တာမွာ တန္းစီေနမယ့္ မိုက္ကယ့္ကိုေလ။
အဲဒီေန႔က ေကာင္တာေရွ႕ တန္းစီေနတဲ့အထဲမွာ
သူတစ္ေယာက္တည္း အမ်ိဳးသားရယ္လို႕ ရွိေနတာကို သတိထားမိ သြားေတာ့ မိုက္ကယ္က
“ႏိုရီကိုရာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ထိ ရွက္သြားလဲဆိုတာ ေျပာကို မေျပာျပတတ္ေအာင္
ပါပဲ” လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ “အဲဒီေန႔ကစၿပီး အဲဒီအလုပ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္
မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး”လို႔ မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးနဲ႕အုပ္ရင္း ဆက္ေျပာခဲ့ ပါတယ္။
မိုက္ကယ္က ခပ္တုန္တုန္ ခ်ည့္ခ်ည့္ ပံုေလ။
မီးကၽြမ္းသြားတဲ့ ဘတ္သီးလံုးကို လဲဖို႔အတြက္ ရွင္ နဲ႕သူက ျငင္းခုန္
ရန္ျဖစ္ေနက်ေလ ေနာ္။ ကၽြန္မခင္ပြန္းကလည္း မိုက္ကယ္ တစ္ေယာက္
လွ်ပ္စစ္စီးေၾကာင္းေတြ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ပံု ကို
အံ့ၾသေနခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီမိုက္ကယ္က ရွင္ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ၿပီးေနာက္ မွာ
ကားတစ္စီး ဝယ္လိုက္ေသးရဲ႕။ ကားက တစ္ပတ္ရစ္ အမိုးဖြင့္ကား မ်ိဳးေပါ့။
သူ႔အေၾကာင္း သိေနလို႔လား မသိ၊ သူ စီးတဲ့ကားကို လိုက္ဖို႔ ေၾကာက္ေနခဲ့
ပါေသးရဲ႕။
ကမၻာက ျမန္မာအေၾကာင္း ပိုသိလာေလ
မိုက္ကယ္လည္း အျပင္မွာ ပိုၿပီး မ်က္ႏွာျပလာရေလေပါ့။ ဒီေတာ့ ခါတိုင္းလို
ေျခလ်င္တစ္မ်ိဳး၊ ျပည္သူပိုင္ ယာဥ္ရထားတစ္ဖံုနဲ႕ သြားေနရတာ
အလ်ဥ္မမီေတာ့ဘူးေပါ့။ လူအမ်ား ေရွ႕မွာ မိုက္ကယ့္ကို ပိုပို
ျမင္ေတြ႕လာရၿပီေလ။ မိုက္ကယ့္မွာ တစ္ေန႕တစ္ေန႔ ေတြ႕စရာေတြသာ မက အိမ္အတြက္
ဝယ္ျခမ္းသယ္ ေဆာင္စရာေတြကလည္း အမ်ားသား မဟုတ္လား။ ဒီလိုနဲ႕ သူက ကားေမာင္း
သမားေကာင္းေတာင္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေစ်းကို
ဝယ္ခ်င္သေလာက္ ဝယ္လို႔ ရလာတာေပါ့။ ခက္တာ ကေတာ့ ကားပါကင္ ရွာရတာပါပဲ။
ကိုယ္ပိုင္ကားေတြက ၿမိဳ႕လယ္မွာ ေမာင္းခြင့္ မရွိတတ္ေတာ့ ၿမိဳ႔ျပင္လမ္း
တခ်ိဳ႕ကို ရွာရျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆင္ေျခဖံုးမွာ ေစ်းဝယ္ရတာ ပိုအဆင္ေျပ
ေလရဲ႕။
မိုက္ကယ္က ခဏခဏ ေစ်း ဝယ္သလို
ကၽြန္မတို႔ကလည္း သူနဲ႕ပဲ အႀကံဳလိုက္တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မခင္ပြန္းကို မိုက္ကယ္က
သူ႔ နားက ေရွ႕ခန္းခံုမွာ ေခၚထိုင္တတ္ ပါတယ္။ သူတို႕က စကား
တေျပာေျပာနဲ႕ေပါ့။ “ဆာဒါ ယိုရွီေရ ေစ်းဝယ္ထြက္ ရတာကို ႀကိဳက္လား”
“မုန္းတယ္ဗ်ာ”တဲ့။ မိုက္ကယ္က “ကၽြန္ေတာ္လည္း မုန္းတာပဲ။ အျပစ္ေပး ခံေနရသလို
မထင္မိဘူးလားဗ်ာ”တဲ့။ အဲဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္မတို႔ ၾကားမွာ ေစ်းဝယ္ထြက္တာကို
အျပစ္ေပးခံတာလို႔ စကားေျပာင္သံုး ျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဘာအတြက္ အျပစ္ေပးခံ
တာလဲ ဆိုရင္ အစားႀကီးတဲ့ အတြက္လား ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရွင့္ကို လူကိုယ္တိုင္
အကူအညီ သိပ္မေပးႏိုင္ေတာ့တဲ့ အတြက္လား။ သူကိုယ္တိုင္ပဲ သိမွာပါ။
စုလို အက်ဥ္းသားမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္
လူတိုင္းဟာ စား၊ ဝတ္၊ ေနေရးဆိုတဲ့ အေရးကိစၥေတြရဲ႕ အက်ဥ္းသား ေတာ့ ဟုတ္ေန
တာပဲေလ။ ေစ်းဝယ္ထြက္တယ္ ဆိုတာ အာသာဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။
ေစ်းဝယ္ မထြက္ရင္ လူေတြ အသက္ရွင္မွာ မဟုတ္သလို ႏိုင္ငံ့စီးပြားေရးလည္း
လည္ပတ္မွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒီလို ေတြးတာဟာ မိုက္ကယ့္စတိုင္လ္ပဲလို႔ ဆိုရ
မွာေပါ့။ လက္ရွိလူမႈအဖြဲ႕အစည္းမွာ ေနတယ္ဆိုတာ ေသာကေတြ ကို ျပန္ခံစားမယ္၊
အျပစ္ေတြအားလံုးကို ပခံုးထမ္းမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။
မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၃ဝ)
ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ကို ခြဲခြာျခင္း
ကြ်န္မတို႔က ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ကို
မသြားခင္တိုင္းမွာ မိုက္ကယ့္ကို ႀကိဳတင္ ဆက္သြယ္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါမွ
မိုက္ကယ္က ကြ်န္မတို႔အခန္း ကို အေႏြးဓာတ္ရေနေအာင္ အပူေပးစက္ကို
ႀကိဳတင္ဖြင့္ေပး ထားတတ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ မီးဖိုထဲက စားပြဲ ေပၚမွာ
ပန္းျခင္းေလးတစ္ျခင္းနဲ႕ အတူ “ခင္မင္ရတဲ့ ႏိုရီကိုနဲ႕ ဆာဒါယိုရွီေရ၊
ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္က ႀကိဳဆိုပါတယ္”လို႔ စာသားေလးလည္း ခ်န္ထားရစ္ တတ္ပါတယ္။
ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ရဲ႕ ကနဦး ေန႕တိုင္းကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္
လုပ္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ မိုက္ကယ့္ကို ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး မွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕
ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ဘဝကို ခြဲခြာရမယ့္ အခ်ိန္ က်ေရာက္လာပါၿပီ။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္
ေႏြဦးမွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ အခန္းကို ေရာင္းၿပီး အဂၤလန္ကေန ခြာဖို႔
ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အေၾကာင္းေတြက ေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့။ အဂၤလန္ဆိုတာ
အေဝးႀကီးမွာေလ။ ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြ စိတ္ရွည္သလိုမ်ိဳး ကြ်န္မတို႔က ဆတူ
စိတ္ရွည္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေပဘူးေလ။ ကြ်န္မတို႔ က စိတ္တိုတဲ့ ဂ်ပန္ေတြ
မဟုတ္လား။ အဂၤလန္က အိမ္ေဟာင္း ေတြမွာ မိသားစုေတြ အမ်ားႀကီး အခန္းေတြ
ကန္႔ကန္႔ၿပီး ေနၾကေတာ့ အသံေတြက ဆူလွသကိုး။ ကြ်န္မမွာ ကင္ဆာကလည္း ျဖစ္လာၿပီ
ဆိုေတာ့ စိတ္ပင္ပန္းရင္ ကင္ဆာ ပိုပ်ံ႕မွာ စိုးတာနဲ႔ပဲ ေလေျပာင္း၊ ေျမ
ေျပာင္း ေျပာင္းဖို႔ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္က ခြာဖို႔ ႀကံရတာပါပဲ။ အိမ္ျပန္ၾကမယ္လို႔
ဆံုးျဖတ္တယ္ဆိုပါေတာ့။
အဂၤလန္က က်န္းမာေရးစနစ္ ေၾကာင့္လည္း
အဲဒီကေန ခြာခဲ့ျဖစ္တယ္ ဆိုရမွာပါ။ ကြ်န္မရဲ႕မိသားစု ဆရာဝန္က ကြ်န္မမွာ
ကင္ဆာထပ္ ျဖစ္လာတယ္လို႔ ယူဆေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခ်ာခ်ီလ္ေဆး႐ံုကို
လႊဲလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္မက ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ ရွိတဲ့ ကင္ဆာေဝဒနာရွင္ေတြနဲ႕
မိတ္ေဆြျဖစ္ေနၿပီး အခ်င္းခ်င္း ဗဟုသုတ ေတြ ဖလွယ္ၾကနဲ႕ ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။
အဂၤလန္က က်န္းမာေရးစနစ္ အရ အမ်ိဳးသား က်န္းမာေရးဌာနရဲ႕ အစီအမံ
အတိုင္းဆိုရင္ ကုန္က်စရိတ္က ဘာမွမရွိေပမယ့္ ေစာင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့
သိပ္ၾကာတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ ဆရာဝန္နဲ႔ ျပမယ္ဆိုရင္ ႏွစ္ပတ္အတြင္း
ခြဲစိတ္ကုသတာမ်ိဳး လုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ကုန္က်စရိတ္ က ေတာ့ ယန္းနဲ႕ဆို
သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ပါပဲ။ အဲဒီလို စနစ္မ်ိဳးဆိုတာ သိလိုက္ေတာ့ အဂၤလန္မွာ
ဆက္ေနဖို႔ တြန္႕ သြားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကင္မ္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕
ဂီတ တီးဝိုင္းအဖြဲ႕ေလးတစ္ခု တည္ေထာင္ ထားၿပီး သဘာဝ သမားအျဖစ္ ရပ္တည္ေနၿပီ
ျဖစ္သလို မိုက္ကယ္ကလည္း တိဘက္နဲ႔ ဟိမဝႏၱာ ေလ့လာေရးဌာန တည္ေထာင္ဖို႔
အိပ္မက္နဲ႕ ႐ႈပ္ေနၿပီေလ။ ကြ်န္မလည္း သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ကိုယ့္မ်က္စိနဲ႕
ျမင္ေနရမွ စိတ္ေအးႏိုင္တဲ့ စိတ္ေဇာ ေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ အခ်ိန္တန္ေနၿပီေလ။
ကြ်န္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္လံုးက
သူတို႔သားအဖနဲ႕ ေဝးရာမွာ ေနဖို႔ သိပ္ခက္ခဲေပမယ့္ ဂ်ပန္ကို ျပန္ဖို႔
ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔စာသင္တန္းေတြ ဧၿပီမွာ စမွာကိုမီေအာင္
ကြ်န္မခင္ပြန္းက အိမ္အေရာင္း ကိုယ္စားလွယ္ လက္ကို အပ္လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကိုယ္စားလွယ္က လႊတ္လိုက္သမွ် လူေပါင္း မ်ားစြာကို ကြ်န္မက
ေတြ႕ရေတာ့တာေပါ့။ အိမ္ဝယ္ခ်င္တဲ့လူေတြက ကြ်န္မကို ေမးခြန္း ေပါင္းမ်ားစြာ
ေမးပါေတာ့တယ္။
သူတို႔ကို ခဏခဏ မေတြ႕ႏိုင္
ေတာ့မွာလို႔ေတြးၿပီး အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မက ဆူရွီေတြကို အမ်ားႀကီး
ျပင္ဆင္ထား တတ္ပါတယ္။ ကင္မ္က “ႏိုရီကို မရွိေတာ့ရင္ ဘယ္သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို
ဆူရွီလုပ္ေကြ်းမွာလဲ” လို႔ ေျပာတတ္ တာပါ။ ကြ်န္မလည္း သူ႔အတြက္ ရာသက္ပန္
ဆူရွီ လုပ္ေပးခ်င္စိတ္ပဲ ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ သူ႕ကို ဂ်ပန္ကိုလာၿပီး
ဆူရွီလိပ္နည္း လာသင္ကာ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ ဆူရွီဆိုင္ ဖြင့္ပါလားလို႔
အႀကံေပးတဲ့အခါ “အင္း၊ ဒီအႀကံေကာင္းသားပဲ” လို႔ ျပန္ေျပာေလရဲ႕။ ကင္မ္က
ခ်က္ျပဳတ္တာလည္း ဝါသနာပါတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဆူရွီလိပ္တာကို သင္ဖို႔ဆိုရင္
ကင္မ့္မွာ ဇြဲေရာ၊ ဆံုး ျဖတ္ခ်က္ပါ ခိုင္ရမွာပါ။ လက္ေတြ႕ အလုပ္ လုပ္တာကမွ
သူ႔အတြက္ စည္းကမ္းပိုင္းကို အေကာင္းဆံုး ေလ့လာရာေရာက္မွာကိုး။ ကြ်န္မတို႔က
ဆူရွီပန္းကန္ေတြ လည္ပတ္ ေနတဲ့ ဆိုင္မ်ိဳးေလး လုပ္ေစခ်င္တာေလ။ ကြ်န္မတို႔
အရမ္း ေမွ်ာ္လင့္လြန္း ေနမိသလားဟင္။
ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ အထက္တန္းလႊာက
ကင္မ့္သူငယ္ခ်င္းက ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ဆူရွီကို လာစားၿပီး အရမ္းသေဘာက်
သြားခဲ့ပါတယ္။ သူက သိပ္မၾကာခင္ ကြန္းလမ္းဆံုမွာ ဆူရွီဆိုင္ ဖြင့္ေတာ့
ကြ်န္မတို႔ သြားစားလိုက္ ပါေသးတယ္။ ဂ်ပန္ေတြကို အဲဒီဟာ ဆူရွီပါလို႕ေျပာရင္
စိတ္ပ်က္ၾကမွာ အမွန္ပါ။ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ ထမင္းလိပ္အဆင့္ပဲ ရွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေဈးက သင့္ေတာ့ အလုပ္ေတာ့ ျဖစ္ပံုပါ။ ကင္မ္သာဆို သူ႔ ထက္ေတာ့
ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။
တစ္ခါတုန္းကလည္း ကြ်န္မ က ထမင္းနဲ႔
ဝက္သားၾကြပ္ေၾကာ္ ျဖစ္တဲ့ ကတ္ဆုဒြန္ကိုခ်က္ၿပီး မိုက္ကယ္နဲ႔ ကင္မ့္ကို
ေခၚေကြ်းပါတယ္။ မိုက္ကယ္က အလြန္႔ အလြန္ကို သေဘာက်ၿပီး “ႏိုရီကို ခင္ဗ်ား
ဒီဟာကို ဆိုင္ခန္းတစ္ခန္း ငွားၿပီးဖြင့္ပါလားဗ်။ ဆိုင္ဖြင့္ႏိုင္ေအာင္
ကြ်န္ေတာ္ အားလံုး ကူညီမယ္ေလ”လို႔ အားေပး ေလရဲ႕။ “ရွင္က ေန႔တိုင္း
လာမွာလား”ဆိုေတာ့ “လာမွာေပါ့” တဲ့။ “အင္း ဒါဆိုရင္ ကြ်န္မေတာ့ သံုးရက္
အတြင္းမွာ အရင္းျပဳတ္မွာ ေသခ်ာေနၿပီ။ ကင္မ္ ကလည္း ေန႔တိုင္း လာမွာေလ။
သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတြလည္း ပါဦးမွာ။ ရွင္တို႔ အားလံုးဆီက
ပိုက္ဆံေတာင္းဖို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ရွင္ရယ္၊ ကင္မ္နဲ႕ သူ႕
သူငယ္ခ်င္းေတြ ရယ္ပဲ ေဖာက္သည္ ရွိရင္လည္း ခက္ဦးမယ္”လို႔ ကြ်န္မ
ကအရႊန္းေဖာက္ ခဲ့ျဖစ္ပါေသးတယ္။
စုေရ ရွင့္မိသားစုအေၾကာင္း မွတ္မိသမွ်ေတြ
ေရးတဲ့အခါ အစားအေသာက္ အေၾကာင္းေတြခ်ည္း မ်ားေနတာ ကိုေတာ့ ေဆာရီးေနာ္။
ကြ်န္မအေနနဲ႕ သူတို႔ကို တျခားအ ေၾကာင္းေတြ ေမးဖို႔လည္း စိုးရြံ႕မိပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ ကင္မ္ေပါ့။ သူ႔စိတ္ကို မွန္းရေအာင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပၚရယ္၊
အစားအစာ အေပၚရယ္ သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ ကိုပဲ ေမးထားျဖစ္ခဲ့ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကို
အဲဒီဟာေတြနဲ႕ပဲ သတိရျဖစ္ေနတာေလ။ တစ္ခါကေတာ့ ကင္မ္က ေကာက္ခါငင္ခါ
“ဆယ္ႏွစ္ႀကီး မ်ား ေတာင္ ရွိၿပီေနာ္”လို႔ ေျပာခ်လိုက္ပါ တယ္။ ကြ်န္မလည္း
အရမ္းကို ခံစားေပါက္ကြဲသြားမိပါတယ္။ ကင္မ္က ဘာကိုမဆို ထူးမျခားနား လို
တံု႔ျပန္ေနထိုင္ ေနတာဟာ သူ႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို မေဖာ္ျပခ်င္လို႔
သိုဝွက္ထားရေအာင္ ေနေနတာ လို႔ ကြ်န္မက နားလည္ထားတာ ကိုး။ ကြ်န္မတို႔လိုပဲ
ကင္မ့္ကို သိ နားလည္ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြက ေတာ့ သူ႕ကို ဝိုင္းၿပီး ခ်စ္ၾကပါ
တယ္။ စိတၲေဗဒပညာ သင္တုန္းက ေတာ့ အခ်စ္ငတ္ေနတဲ့ကေလးေတြ က အစားပိုစားတယ္လို႔
သင္ခဲ့ရ ဖူးတယ္ေလ။ စုေရ ရွင့္မိသားစုဝင္ အမ်ိဳးသားအားလံုးက ရွင့္ကို လြမ္း
ေနခဲ့တာပါ။ မိုက္ကယ့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ ရွင့္ကို ခ်စ္ေနေအာင္
ပံ့ပိုးေပးခဲ့တာက တစ္ ေန႔ေန႔မွာေတာ့ သူရယ္၊ အလက္ ဇႏၵားရယ္၊ ကင္မ္ရယ္
သံုးေယာက္သား ရွင့္ကို လူကိုယ္တိုင္ေပြ႕ဖက္ ထားႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရး
ရမွာပဲဆို တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပါပဲ။
ခုေတာ့ ကြ်န္မတို႔အခန္းေလး ကို
ခြဲရပါေတာ့မယ္။ ရွင္တို႔အခန္း က လခကေတာ့ အလက္ဇႏၵားနဲ႕ ကင္မ္ပဲ
မွ်ယူမွာေပါ့။ ရွင့္စာအုပ္ေတြ၊ အဝတ္အစားေတြ၊ အပ္ခ်ဳပ္ စက္ေဟာင္းေလး၊
အဲဒီပစၥည္းေတြ က ေခါင္မိုးထပ္မွာ ရွိေနေသးတယ္ေလ။ မိုက္ကယ္ ဆံုးသြားတဲ့
ေနာက္မွာေတာ့ ေနာ္ဟမ္ဥယ်ာဥ္အိမ္က ရွင္တို႔ အခန္းေလး လည္း ေရာင္းရဖို႔
ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အလက္ဇႏၵား ကေတာ့ အဲဒီအခန္းကို မိုက္ကယ့္ ကိုယ္စား
မေရာင္းခ်င္ခဲ့ပံုပါ။
မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)
No comments:
Post a Comment