ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၁)
ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ စုေရ ရွင့္ကိုေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာဖို႔ ေနာက္က်ေနခဲ့တာကို ခြင့္လႊတ္ေနာ္။ ရွင့္အားေပးမႈအတြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္ လို႔လည္း ထပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္မခင္ပြန္းနဲ႕ ကြ်န္မတို႔ကေတာ့ မီးဖိုထဲက ထမင္း စားပြဲမွာ မၾကာခဏပဲ ရွင္တို႔ အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကၿပီး ထမင္းဆက္ မစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မခံစားႏိုင္ေတာ့တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ သူက “မိုက္ကယ္ေရ ထြက္ခဲ့စမ္းပါကြာ”လို႔ ေအာ္လိုက္ၿပီး ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ထမင္းဝိုင္း ကို အဆံုးသတ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာ့ သီတာမင္းသမီး စု စုက ၅ ႏွစ္နဲ႕ ၂လအၾကာမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေနအိမ္အက်ယ္ ခ်ဳပ္က လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၂ဝ မွာေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က စစ္ဘက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴး ႀကီး သန္းေရႊ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေမာင္ေအးနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႕တို႔နဲ႕ စုတို႔ ေတြ႕ဆံုခဲ့ေၾကာင္းလည္း ဂ်ပန္တီဗီမွာ ၾကည့္လိုက္ရ ပါတယ္။
ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ က မိုက္ကယ့္အိမ္ကို ေရာက္ခဲ့တုန္း ကတည္းက ဒီပံုေတြကို ေတြ႕ခဲ့ၿပီးသားပါ။ အဲဒီပံုေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စုက ပန္းေရာင္ ေတာက္ေတာက္ ျမန္မာဝတ္စံုနဲ႕ ျဖစ္ေနပါတယ္။ စု မႀကိဳက္တတ္တဲ့ အေရာင္ ျဖစ္ေနတာ မို႔ အံ့ဩမိပါရဲ႕။ မိုက္ကယ္ကေတာ့ “ကြ်န္ေတာ္ပဲ သူ႔ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အေငြ႕ အသက္ေလး ရေအာင္ ပန္းေရာင္ေလး ဝတ္စမ္းပါလို႔ ေျပာခဲ့တာပါ” လို႔ ဆိုပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ က အိမ္ထဲမွာ ၅ ႏွစ္ေလာက္ ေနလိုက္တဲ့အခါ စုဟာ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ဆိုးေဆးအေရာင္ေတြနဲ႕ ပိုယဥ္ပါးလာသလို ပါပဲ။ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ကို ေက်းဇူးတင္ရမလားပဲ၊ စုက အေနာက္တိုင္းဆန္တဲ့ အေရာင္ေတြကို သေဘာ ေတြ႕ခဲ့ရာက အခုေတာ့ ျမန္မာ့သဘာဝ အေရာင္ေတြကိုပါ ႀကိဳက္တတ္လာေနပါၿပီ။ စစ္အစိုးရ ရဲ႕ရည္ရြယ္ရင္း ကို ဆန္႔က်င္လိုက္သလား ပါပဲ။ စုရဲ႕ အေနာက္တိုင္းဆန္စြာ အရသာေတြ႕တတ္တဲ့ အရာေတြ တစ္စစ ကြယ္ေပ်ာက္ ၿပီး ျမန္မာ့ စိတ္ရင္း စိတ္မွန္ေတြျပန္ လည္ေပၚ ထြက္လာတာ ဒီေနအိမ္အက်ယ္ ခ်ဳပ္ေၾကာင့္ပဲေလ။
ေနအိမ္ျခံဝင္းေရွ႕တြင္ ျပည္သူလူထုကို ေတြ႔ဆံုစကားေျပာၾကားခဲ့သည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
စုက ၿခံဝမွာပဲ လူထုကို လြတ္လြတ္ခ်င္း စကားေျပာခဲ့ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္မွာ စုဟာ အလြန္႔ကို လွပေနတာ ပါ။ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ မက်ခင္ကထက္ကို လွေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကာလ ကြ်န္မနဲ႕ သိခဲ့တဲ့ ကာလေတြမွာ စုဆီက အဲဒီေလာက္ ေတာက္ပတဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳးကို ေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္လို႕ ကြ်န္မ မမွတ္မိပါဘူး။ ဒီလို ေတာက္ပတဲ့ အၿပံဳးက ကြ်န္မေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ စုရဲ႕အၿပံဳးပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ စု ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ၿပီလို႔ သိရခ်ိန္မွာ ကြ်န္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက ေမာ္စကို ေရာက္ေနခဲ့ ပါတယ္။ ဒီသတင္းကို ၾကားတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ကြ်န္မသိပ္ စိတ္မထိခိုက္ခဲ့ပါဘူး။
တစ္နည္းအားျဖင့္ စုအတြက္ ေသြးရင္းျမန္မာ စစ္စစ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သက္ေသျပဖို႔ အခြင့္အေရးတစ္ခု ရတာေပါ့လို႔ ေတြးျဖစ္လို႔ ပါပဲ။ ဒီ အေၾကာင္းကို မိုက္ကယ့္ကိုေတာင္ မေျပာျပျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ သမီး ျဖစ္ေပမယ့္ စုဟာ ျမန္မာျပည္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ၿပီး ျမန္မာေတြ အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ကူညီေပးခ်င္တယ္ ဆိုတာကို သက္ေသျပခြင့္ မရခဲ့တဲ့အတြက္ သူ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့တယ္၊ အျပစ္ရွိသလို ခံစား ခဲ့ရတယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားမႈေတြကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔ အတြက္ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္က အခြင့္အလမ္းေပးရာ က်ခဲ့ပါ တယ္။ ရွင္တို႔သာ စုနဲ႕အတူ ေနခြင့္ရခဲ့မယ္ ဆိုရင္ စုရဲ႕ အဲဒီစိတ္ဓာတ္ကို နားလည္ႏိုင္မွာပါ။ အဲဒီ စိတ္ေၾကာင့္ စုဟာ မိသားစုနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနႏိုင္ရက္သားနဲ႕ကို အရယ္အၿပံဳး နည္းၿပီး ရင္ထဲမွာ ႐ႈပ္ေထြးစြာ ေနထိုင္ခဲ့ တယ္ ဆိုတာ သိမွာပါ။
ခုေတာ့ စုရဲ႕ အိမ္မက္ထဲကအတိုင္း ျမန္မာျပည္မွာ သူ႕ဘဝကို ျမႇဳပ္ႏွံဖို႔ အခြင့္အေရးက ထြက္မေျပးႏိုင္ ေတာ့ပါ ဘူး။ အဲဒီအခြင့္အေရးက ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ေပါ့။ စုက အခက္အခဲေတြကိုလည္း ေက်ာ္လႊားႏိုင္မွာပါ။ ေနရခက္လွ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ စစ္သားေတြက အိမ္ထဲအထိ ဝင္ေစာင့္ေနေလေတာ့ လုပ္ႀကံခံရဖို႔ လည္း မပူရဘူးေလ။ စုက လြတ္ေျမာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြကို ျပန္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္မက စစ္အစိုးရအေနနဲ႕ စုကို ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ထားတာ ဒီတစ္ႀကိမ္ပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ ေလွ်ာ့တြက္ မိခဲ့ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ စုရဲ႕ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ျဖစ္စဥ္ကို အေကာင္းျမင္ရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ ့နာမည္ေက်ာ္ ရာမယဏ ဇာတ္ထဲက သီတာ မင္းသမီး အေၾကာင္းကို ေတြးမိလို႔ပါ။ သိၾကတဲ့အတိုင္း ရာဝဏက သီတာကို ခိုးေျပးသြားတာကို ရာမက ျပန္ရေအာင္ ႀကိဳးစားတာ ၁၄ ႏွစ္ ၾကာခဲ့ေလေတာ့ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ သီတာ့ အေနနဲ႕ သူဟာ ရာမအေပၚ သစၥာမပ်က္ခဲ့ေၾကာင္း သက္ေသျပဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ မီးပံုထဲကို ခုန္ဆင္းၿပီး အနာတရမဲ့ ျပန္ထြက္လာႏိုင္မွ သူ႔သစၥာကို တည္ရာက်မွာပါ။ နတ္ေဒဝါေတြနဲ႕ လူထုရဲ႕ေမတၲာေတြေၾကာင့္ပဲ သီတာမင္းသမီးဟာ သူ႔ရဲ႕အျပစ္ကင္းမႈကို သက္ေသျပ ႏိုင္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ စုရဲ႕ အျဖစ္က အဲဒီလိုမ်ိဳးလို႔ ေတြးေနမိတာပါ။
စု လြတ္လာတဲ့အခါမွပဲ ကြ်န္မ ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ စုရဲ႕ လိႈက္လွဲၿပီး ရင္ထဲကလာတဲ့ အၿပံဳးကို ေတြ႕လိုက္ ရပါတယ္။ သူဟာ သူ႕ကိုယ္သူ အျပစ္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြကေန လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့ၿပီ ဆိုတာ ကြ်န္မ သိလိုက္ပါတယ္။ သူဟာ လူထုရဲ႕ ဒုကၡသုကၡေတြကို မွ်ေဝခံစားခဲ့တာ မရွိဘူးလို႔ ေဝဖန္ ျပစ္တင္မႈေတြကို ထပ္ခံရစရာ မရွိေတာ့ ဘူးေလ။ ျမန္မာ့ သီတာမင္းသမီး စုဟာ သူ႔ရဲ႕ ေျခာက္ႏွစ္တာ အက်ဥ္းက်မႈ၊ ခံစားရမႈ ေတြနဲ႕ သူဟာ ျမန္မာပါပဲလို႔ သက္ေသထူခဲ့ပါၿပီေလ။ ဘယ္သူကမွ သူ႔ကို သစၥာေဖာက္လို႕ မဆိုႏိုင္သလို ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို နားမလည္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးလို႔ ဆိုႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။ စုရဲ႕ လြတ္ေျမာက္မႈမွာ အနက္ ႏွစ္မ်ိဳး ေဆာင္ေနပါတယ္။ တစ္မ်ိဳးကေတာ့ အဓိပၸါယ္မဲ့ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈကေန လြတ္ေျမာက္ျခင္းေပါ့။
ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ေတာ့ သူဟာ ျမန္မာျပည္ အတြက္ ျမႇဳပ္ႏွံထားသူပါ လို႔ သက္ေသျပရမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္အစြဲကေန လြတ္ေျမာက္မႈ ပါပဲ။ တစ္ခ်ိန္တည္း မွာပဲ စုရဲ႕လြတ္ေျမာက္မႈဟာ ကြ်န္မရဲ႕လြတ္ေျမာက္မႈလိုပါပဲ။ ကြ်န္မဟာ အစကတည္းက ျမန္မာ လူထုအေနနဲ႕ စုကို အိမ္ရွင္မဘဝကေန ထြက္ လာၿပီး ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ ပါဝင္လာတဲ့အေပၚ သူတို႔အတြက္ အလုပ္အေကြ်းျပဳသူ တစ္ေယာက္ တိုးလာသလို လက္ခံေစခ်င္ခဲ့တဲ့ အစြဲ ရွိခဲ့တာကိုး။ အခုလို စုကို ျမင္ရတဲ့အခါ အေၾကြးေၾကၿပီလို႔ ေတြးကာ ဘာမွဆက္ခံစားစရာ မလိုေတာ့ဘူး လို႔ေတြးမိေတာ့ နဂိုအစြဲကေန ကြ်န္မလည္း လြတ္သြားတာပဲေပါ့။
ဆက္ပါဦးမည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၂)
၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ဧၿပီလမွာေတာ့ ကြ်န္မက ရင္သားကင္ဆာအတြက္ ခြဲစိတ္ကုသမႈ ခံယူခဲ့ပါတယ္။ ဩဂုတ္လ မွာေတာ့ ကြ်န္မက “ကြ်န္မစိတ္ထဲက ေအာင္ဆန္းစုၾကည္” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဆး႐ံုကို ႏွစ္ပတ္ တစ္ခါ သြားျပေန ခဲ့ရၿပီး ကင္ဆာ ပ်ံ႕လာမလားရယ္လို႔လည္း ပူပန္ေနခဲ့မိပါတယ္။ ကြ်န္မသာ ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္ကို သြားလည္ျဖစ္ခဲ့ ရင္ ျပန္ၿပီး လန္းဆန္းခ်င္ လန္းဆန္းလာမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ စု မရွိေတာ့တဲ့ ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္ဟာ ကြ်န္မအတြက္ ေဝးလြန္းတဲ့ ေနရာပါပဲ။
ကြ်န္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံလည္း အခုေနခါ ငရဲတြင္းထဲ ေရာက္သလို ခံစားေနရမယ့္ မိုက္ကယ့္ကို ေတြးပူမိသလို သူ႔အတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာ သြားေစမယ့္ အခ်ိန္ေလးတစ္ခု ဖန္တီးေပးခ်င္မိၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ မိုက္ကယ့္ကို ဂ်ပန္ကို ဖိတ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး စတင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကပါေတာ့တယ္။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ကြ်န္မခင္ပြန္းရဲ႕ မိတ္ေဆြ ျဖစ္တဲ့ ယူမီယူရီ သတင္းဌာနက စာေရးဆရာ ယဆူအိုစူဇူကီးကလည္း မိုက္ကယ္ လာလို႔ရေအာင္ ကူညီမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ မစၥတာ စူဇူကီးက အဂၤလိပ္လိုေရာ ႐ုရွားလိုပါ ကြ်မ္းက်င္သူမို႕ ဝါရွင္တန္ မွာတုန္းက ႏိုဘယ္ဆုရသူေတြကို အင္တာဗ်ဴး ဆိုရင္ သူပဲလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူက မိုက္ကယ့္ကို အင္တာဗ်ဴး လုပ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္သလို ယူမီယူရီကလည္း မိုက္ကယ့္ အတြက္ ေလယာဥ္ခ ကို ကုန္က်ခံေပးခဲ့ ပါတယ္။
စုဟာ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ေနစဥ္တုန္းက ဆုေတြ အမ်ားႀကီးကို တစ္ခုၿပီး တစ္ခုရခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေအာက္ တိုဘာ ၁၂ ရက္မွာ ေနာ္ေဝးကေပးတဲ့ လူ႔အခြင့္ အေရးဆု၊ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၁ဝ ရက္မွာ ဆု၊ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ေအာက္ တိုဘာ ၁၄ ရက္က ေၾကညာတဲ့ ႏိုဘယ္လ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု ေတြေပါ့။ စုအတြက္ မိန္႔ခြန္း ေတြကို မိုက္ကယ္က ျပင္ဆင္ ရေလတိုင္း၊ ဆုေပးပြဲေတြကို တက္တိုင္း ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚသြားတတ္ပါ တယ္။ မိုက္ကယ့္ ဘဝကလည္း ပညာရွင္အျဖစ္ကေနကမၻာ့မီဒီယာ ရဲ႕ မီးေရာင္ေအာက္ကိုေရာက္သြား ျပန္ခဲ့ပါၿပီ။
၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာေတာ့ မိုက္ကယ္က ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္ရဲ႕ စိန္႔အန္ ေထာ္နီေကာလိပ္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕ဝင္ တစ္ဦးျဖစ္ေနပါၿပီ။ အလက္ဇႏၵားကေတာ့ ဝါရွင္တန္ မွာရွိတဲ့ ေဂ်ာ့ရွ္ေတာင္း တကၠသိုလ္မွာ တက္ေနၿပီး ကင္မ္တစ္ေယာက္ ပဲ မိုက္ကယ္နဲ႕အတူ ပါ့ခ္ေတာင္း အိမ္မွာေနပါတယ္။ သူတို႔ အိမ္ရဲ႕ ပထမထပ္နဲ႕ ဒုတိယထပ္ မွာေတာ့ အိမ္ငွားေတြ ထားထားပါတယ္။ ကင္မ္က ေခါင္မိုးထပ္မွာ ေနၿပီး ဒယ္ဒီ မိုက္ကယ္ အလုပ္ကေတာ့ မနက္တိုင္း ကင့္မ္ကို ႏိႈးရတာပါပဲ။ အစပိုင္း တုန္းကေတာ့ မိုက္ကယ္က အေပၚတက္လိုက္ ဆင္းလိုက္ လုပ္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက အင္တာကြန္းပဲ တပ္ၿပီး ႏိႈးပါေတာ့ တယ္။ ကင္မ္ကေတာ့ ဘယ္လိုႏိႈးႏိႈး တယ္မႏိုး တတ္ပါဘူး။
ကင္မ္ရဲ႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ ရာသီျဖစ္တဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီထဲမွာ မိုက္ ကယ္က ဂ်ပန္ကို အလည္လာခဲ့ပါတယ္။ မိုက္ကယ္က ကြ်န္မတို႔ အိမ္ထဲကို ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး “ဆာဒါယိုရွီေရ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ ကေလးမရွိတာ ကံေကာင္းတာပဲ”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူက ကြ်န္မခင္ပြန္းထက္ ၈ ႏွစ္ ငယ္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ပင္ပန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရတာ ကြ်န္မခင္ပြန္းထက္ေတာင္ အသက္ႀကီးေနသလား ထင္ရပါရဲ႕။
“ဒီအိမ္ကေတာ့ လံုးဝကို ဘာဆို ဘာမွ မေျပာင္းဘူးေနာ္။ အားလံုးက အရင္အတိုင္းပါပဲလား။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ေအးခ်မ္း လိုက္တာ။ ႏိုရီကိုေရ အားက်တယ္ဗ်ာ”လို႔ မိုက္ကယ္က ေျပာပါတယ္။ “ဘာလို႔လဲ မိုက္ကယ္ရဲ႕။ ရွင့္အိမ္လည္း စနစ္တက်ပဲေလ” လို႔ဆိုေတာ့ “အခုေတာ့ မတူေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကင္မ္က ပစၥည္းေတြကို ျပန္႔ က်ဲထားၿပီး ျပန္လည္း မစီဘူး။ သူ႔အခန္းဆို ေတာအုပ္က်ေနတာပဲ။ ပစၥည္းေတြက ၾကမ္းေပၚမွာ ပံုထားတာ ဒူးေခါင္းေလာက္ အျမင့္ေတာင္ ရွိေနၿပီ။ ခင္ဗ်ား ေျခေထာက္တစ္ ေခ်ာင္းခ်င္းစီ မၿပီး လမ္းေလွ်ာက္မွ ရတာ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ သူ႔အခန္းထဲ ေျခတစ္လွမ္းေတာင္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ အခန္းကို ရွင္းေပးေတာ့လည္း သူက စိတ္ဆိုးျပန္ေရာ”လို႔ မိုက္ကယ္က စိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး ေျပာျပေနပါတယ္။ မိုက္ကယ္က သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနတတ္ၿပီး ကြ်န္မက အသန္႔အျပန္႔ ႀကိဳက္တာကိုး။ ကင္မ္ကေတာ့ “ဒယ္ဒီတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ကြ်န္ေတာ့ကို ဒုကၡေပးမွာေတြပဲ”လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနဖို႔ အဆင္ေျပပံု မရပါဘူး။
၁၉၉၆ ခုႏွစ္တြင္ မိုက္ကယ္ႏွင့္ ကင္မ္ကို ေနအိမ္တြင္ ေတြ႔ရစဥ္
အဲဒီအခ်ိန္က ကြ်န္မခင္ပြန္းဟာ ႐ူကိုကူ တကၠသိုလ္မွာ စာသင္ေနဆဲပါ။ သူ႔ရဲ႕ တကၠသိုလ္က ေက်ာင္း အုပ္ႀကီးနဲ႕ နီရွီဟြန္ဂန္ဂ်ီေစတီတို႕ကလည္း မိုက္ကယ့္ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႀကိဳဆိုပါတယ္။ အိုတာနီ စူးစမ္း ေလ့လာေရး ပါတီမွာေတာ့ အလယ္အာရွက တိဘက္ဘာသာ ေပစာတခ်ိဳ႕ ကို မိုက္ကယ္ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဘာသာမျပန္ရေသးတဲ့ စာမူေတြမို႔ မိုက္ကယ္က “အို ဒီအခန္းထဲမွာ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ထိုင္ၿပီး ဒီစာမူေတြကို ေလ့လာရရင္ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ ဖို႔ ေကာင္းမွာပါလိမ့္”လို႔ တသသ ေျပာေလရဲ႕။ တကၠသိုလ္က တာဝန္ရွိသူ ေတြကလည္း သူ႕ကို လုပ္ေပး ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥက သိပ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။
တကယ္ေတာ့ သူ႔ဘဝမွာ မုန္တိုင္းေတြ ထန္ေနတဲ့အခ်ိန္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာပဲ မိုက္ကယ္ဟာ သူ႔႕ဘဝမွာအေရး ပါတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေရးသားၿပီးစီးခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္က “ရာဘင္ကေရာင္း၊ ဘူတန္ရွိ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံ၏ မူလအစ”လို႔ နာမည္ေပးထားပါ တယ္။ အဲဒီစာအုပ္အေၾကာင္း သူက ရူကိုကူတကၠသိုလ္မွာ လက္ခ်ာ တစ္ခု ပို႔ခ်ေဟာေျပာ ေပးခဲ့ပါတယ္။ တိဘက္ပညာရွင္တခ်ိဳ႕၊ မႏုႆေဗဒ ပညာရွင္ေတြ၊ ဗုဒၶဘာသာ ေလ့လာေနသူ ေတြနဲ႕ တျခားပညာရွင္ေတြ အမ်ားႀကီး သူ႔လက္ခ်ာကို လာတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ စုကို ဂ်ပန္ ဘာသာ စကား သင္ေပးတဲ့ မီခ်ီကို တီရာအိ၊ ပါေမာကၡ နီရွီအိုကာ၊ ယာတာ႐ိုဆန္နဲ႕ ယူမီယူရီ သတင္းဌာနက မစၥတာ စူဇူကီးတို႕လည္း လာတက္ၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ ခဏေလး ေပမယ့္ ပညာရွင္မိုက္ကယ့္ အတြက္ေတာ့ အေမာေတြ ေျပမယ့္ အခိုက္အတန္႔ေလး ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ကြ်န္မတို႕က ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါတယ္။
ယူမီယူရီက မိုက္ကယ္ ဂ်ပန္မွာ ေရာက္ေနေၾကာင္း သတင္းမလုပ္ခဲ့တာကိုလည္း ကြ်န္မတို႔က ေက်းဇူး တင္ခဲ့ပါတယ္။ မိုက္ကယ္ဟာ မီဒီယာေတြရဲ႕ မ်က္စိေအာက္မွာ ကေလးေတြနဲ႕ အလုပ္႐ႈပ္ေနတာ အေဖ အျဖစ္ေရာ၊ အိမ္ရွင္မ အျဖစ္ေရာ၊ ပညာရွင္ အျဖစ္ပါဆိုေတာ့ ေမာရွာပါတယ္။ ဂ်ပန္ေရာက္ခိုက္မွာေတာ့ နိစၥဓူဝကိစၥေတြကေန ခဏေလး ေဝးေနရၿပီး အေမာေျဖႏိုင္မယ္ လို႔ေမွ်ာ္လင့္မိတာေပါ့။ ဂ်ပန္မွာ လည္း အဲဒီအခ်ိန္က ကိုေဘးငလ်င္ႀကီး ၿပီးခါစေလး ရွိေသးခ်ိန္ေပါ့။
မိုက္ကယ့္အိမ္ကို နတ္သမီးႏွစ္ပါး ေရာက္လာျခင္း
မိုက္ကယ္ ျပန္သြားၿပီးေႏြရာသီ မွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔က ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ကို သြားလည္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာေတာ့ မိုက္ကယ္က သြက္လက္ေနၿပီး ျပန္ငယ္သြားသလိုလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေျခာက္လေလာက္ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ဘာေတြ ျဖစ္သြားခဲ့လဲလို႔ ကြ်န္မေတြးမိေတာ့ တာေပါ့။
ကြ်န္မတို႕က မိုက္ကယ့္စာ ၾကည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္လိုက္ရင္ပဲ ေအာက္ထပ္ မီးဖိုခန္းထဲကေန အမ်ိဳးသမီး အသံေတြနဲ႕အတူ မိုက္ကယ့္ အသံဩကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အိမ္ဝင္းထဲက ပန္းၿခံေလးထဲမွာေတာ့ စားပြဲတစ္လံုးနဲ႕ ကုလားထိုင္ေတြ ရွိေနၿပီး မိုက္ကယ္က စားပြဲကို ျပင္ဆင္ေနတာမို႔ ပန္းၿခံထဲမွာ ပါတီ လုပ္မယ္လို႔ သေဘာေပါက္ သြားပါတယ္။ ဒီအိမ္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနပါလိမ့္။
မသီတာ-စမ္းေခ်ာင္း
မိုက္ကယ္က သီလရွင္ေတြကို အိမ္ခန္းခ မေတာင္းခဲ့ေပမယ့္ အေရးအႀကီးဆံုး ေတာင္းဆိုမႈတစ္ခုကိုေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့ ေတာင္းခဲ့ပါတယ္။အဲဒါကေတာ့ တစ္ေန႔မွာ တစ္နပ္စာကို ပူပူေႏြးေႏြး ခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ေပးဖို႔ပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါမွ သူ႔အႀကိဳက္ ျမန္မာစာကို ညတိုင္းေလြးႏိုင္မွာကိုး။ ကြ်န္မတို႔လည္း မိုက္ကယ့္ေလာက္ ျမန္မာစာကို ႀကိဳက္တတ္တဲ့ အဂၤလိပ္ကို မေတြ႕ဖူးဘူးလို႔ ဆိုရမလားပါပဲ။
ညစာစားၿပီးေတာ့ အိမ္က တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ပါတယ္။ မိုက္ကယ္က ကြ်န္မကို သူ႔ေနာက္ကိုတိတ္တဆိတ္ လိုက္ခဲ့ဖို႔ လက္ဟန္ျပပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔လည္း ေျမညီထပ္ ဧည့္ခန္းကေန ေျမေအာက္ထပ္ မီးဖိုေခ်ာင္ဆီ ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ကင္မ္ဟာ တစ္ခါက ေက်ာင္းကေန စုယူလာခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ သစ္သားစားပြဲေဘးမွာ တိတ္တဆိတ္ပဲ စာဖတ္ေနပါ တယ္။ ကက္သလစ္ သီလရွင္ ညီအစ္မကေတာ့ ပန္းကန္ေတြကို တိတ္တဆိတ္ ေဆးေနေလရဲ႕။
အဲဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးက သာမန္ျမင္ကြင္းမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ကင္မ္က သီလရွင္ညီအစ္မကို သိပ္အားကိုးေနပါၿပီ။ သူစာဖတ္တဲ့ ေနရာက နည္းနည္းေမွာင္ ေနေပမယ့္ သူကေနရာ မေရြ႕ေသးပါဘူး။ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြလည္း စိုစြတ္ေနသလားပဲ။ ကြ်န္မတို႔လည္း ဧည့္ခန္းကို ျပန္တက္လာ ခဲ့ၾကပါတယ္။ “ႏိုရီကိုေရ ကင္မ္က သိပ္ကို တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ဒီလိုေနတာ စုမရွိေတာ့ထဲက ဆိုရင္ေတာ့ ဒီတစ္ႀကိမ္ပဲ ရွိေသးတာ” လို႔ မိုက္ကယ္ ကဆိုပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကင္မ္ေရာ၊ မိုက္ကယ္ပါ စုကို သိပ္လြမ္းေနၾကလွပါၿပီ။ သူတို႔ဘဝက အထီး က်န္ဆန္လွပါတယ္။
ေနာက္ႏွစ္ ေႏြဦးျဖစ္တဲ့ ၁၉၉၆ မတ္လမွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ တိုက္ခန္းတစ္ ခန္းဝယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မိုက္ကယ္ကေတာ့ အဲဒီအဆံုးအျဖတ္ ကို သေဘာေတြက်ကာ ေအးဂ်င့္နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးသလို သူ႕ကားနဲ႕လည္း အိမ္ခန္းေတြကို လိုက္ျပေပးပါတယ္။ ၾကည့္သမွ် တိုက္ခန္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို သူကမႀကိဳက္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မိုက္ကယ့္အိမ္နဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ ရတဲ့ေနရာက တိုက္ခန္းတစ္ခန္းကိုေတာ့ သေဘာက်သြားပါတယ္။ သံုးထပ္တိုက္ တစ္တိုက္ရဲ႕ ပထမထပ္မွာရွိတဲ့ တိုက္ ခန္းပါ။ မိုက္ကယ္က အဲဒီအိမ္ရဲ႕ ေျမညီထပ္မွာ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ႀကီးကိုသိၿပီး သူ႔ဆီလည္း သြားလည္ ဖူးပါတယ္။ မိုက္ကယ္ကေတာ့ ဝိတိုရိယေခတ္ ဗိသုကာလက္ရာဟန္ အိမ္မ်ိဳးဝယ္ဖို႔ အႀကံေပးပါတယ္။ ေနာက္ ဆံုးေတာ့ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ေရာက္ၿပီး သံုးရက္အတြက္ အႀကီးဆံုး ေဈးဝယ္ျခင္းအမႈကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ႏိုင္ပါေတာ့ တယ္။
ေႏြရာသီပိတ္ရက္ ျဖစ္တဲ့ ဇူလိုင္၊ ဩဂုတ္မွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔ဟာ တိုက္ခန္းေလးကို သက္ေသာင့္သက္သာ ေနႏိုင္မယ့္ အိမ္ေလးျဖစ္ေအာင္ ျပင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကုတင္နဲ႕လွ်ပ္စစ္ ပစၥည္းေတြက ဝယ္ၿပီးတာနဲ႕ ေရာက္ လာတာ ျမန္ေပမယ့္ ပရိေဘာဂေတြ ကေတာ့ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အိမ္ခန္းအလယ္ေကာင္ မွာ အိပ္ရာခင္းကို ခ်ခင္းကာ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ဒုကၡသည္ စတိုင္လ္ဘဝကို စ တင္လိုက္ၾကပါတယ္။ သီလရွင္ ညီအစ္မ ကေတာ့ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕အဲဒီ စတိုင္လ္ကို သေဘာက်ၾကပါသတဲ့။ သူတို႕က စာအုပ္ပံု စားပြဲတုေပၚမွာ လက္ဖက္ ရည္ဗန္းကို တင္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရတာ ကို ေပ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ျမန္မာျပည္မွာ ေနခဲ့ပံုေတြနဲ႕ တူတာမို႔ ဒီလိုေနရတာ ကို သေဘာက်ေနၾကတာပါ။
သူတို႔ညီအစ္မက ၿမိဳ႕ျပင္ကို ကားေမာင္းပို႔ေပးၿပီး ေဈးဝယ္ထြက္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ တာနဲ႕ ညီအစ္မကထမင္း အိုးဖံုးကိုဖြင့္ကာ ထမင္းေတြစားၾက ေတာ့တာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့မွ စိတ္ခ်မ္းသာသြား သလိုနဲ႕ “အခုေတာ့ လူသစ္ တစ္ေယာက္လိုေတာင္ ခံစားေနရ ၿပီ”လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကားေမာင္းတဲ့ ျမန္မာ ေကာင္မေလးက ကားထဲမွာ သီခ်င္းကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဖြင့္ထားၿပီး အရွိန္ကိုလည္း ျမႇင့္ၿပီးေမာင္းပါတယ္။ လမ္းမွာလည္း ေတြ႕သမွ် ခပ္ေႏွးေႏွး ကားေတြကို ေက်ာ္တက္သလို ျမန္ျမန္ ေမာင္းစမ္းပါ လို႔လည္း ေအာ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ကားေနာက္ခန္းက သီလရွင္ ညီအစ္မကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုး ရယ္ေနၾကကာ ဒါမွ ျမန္မာမိန္းကေလး စစ္စစ္လို႔ ေျပာေနၾကပါတယ္။ ကြ်န္မလည္း ျမန္မာ မိန္းကေလးေတြဟာ သိပ္ျပင္းထန္သလို အေၾကာက္အလန္႔လည္း မရွိဘူးလို႔ ေတြးမိကာ စုကိုလည္း သတိရသြားမိပါတယ္။
ကားေမာင္းပို႔ေပးသူက ကားကို ဝယ္ထားတာ မၾကာေသးသလို ကိုယ္တိုင္ ေမာင္းတာလည္း မၾကာေသးပါဘူး။ ဒီေတာ့ သီလရွင္ ညီအစ္မထဲက အစ္မျဖစ္သူက ေၾကာက္ေနသလို ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္လံုးေတာ့ ၿပံဳးေနခဲ့ ပါတယ္။ ကြ်န္မကလည္း ဒီအေၾကာင္းကို ေစာေစာကသာ သိခဲ့ရင္ ကားေရွ႕ခန္းမွာ ထိုင္ျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ထမင္းစားလိုက္ၿပီးမွပဲ သူတို႔ပူပန္ေနခဲ့တာေတြ သက္သာသြားသလိုပါ။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ တိတ္ဆိတ္ ေအးခ်မ္း သြားၾကပံုကို ျမင္ရေတာ့ အာရွသား အာရွသူေတြအတြက္ ထမင္းဟာ ဗိုက္အဆာ သက္သာေစ႐ံုမက စိတ္အဆာလည္း ေျပေစတာကို သတိထား လိုက္မိပါတယ္။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သံ႐ံုးကား တစ္စီးကို မိုက္ကယ္တို႔ အိမ္ေရွ႕နား မွာရပ္ထားတာ ေတြ႕ၾကရပါတယ္။ ညီအစ္မ ေတြက ကားနားကပ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ကားက ေမာင္းေျပးသြားေလရဲ႕။ အဲဒီကားက ျမန္မာသံ႐ံုးက ကားပါပဲ။
မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကို ျမန္မာသံ႐ံုးက ဆင့္ေခၚခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ကြ်န္မတို႔လည္း လန္ဒန္ကို သြားစရာ ရွိတာေၾကာင့္ သူတို႔နဲ႕အတူပဲ
ဘတ္စ္စီးကာ လန္ဒန္ကို ထြက္ခဲ့ျဖစ္ပါတယ္။ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒီေလာက္
မွန္းရခက္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး မွာေတာင္ ရယ္ရယ္ေမာေမာပါပဲ။
ကြ်န္မကေတာ့ သူတို႔ အခက္အခဲ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ အဆိုးဆံုးကို ျပင္ဆင္ထားရဲ႕လားလို႔ ေတြးပူေနမိတာပါ။ သူတို႔ၾကည့္ရတာေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လား႐ိႈးက ကြန္ဗင့္ေက်ာင္း ကို ျပန္မယ္လို႔ စိတ္ဆံုး ျဖတ္ထားပံုေပါ့။ လမ္းမွာ သူတို႔က လား႐ိႈးမွာ ရွိတဲ့ သူတို႕ေက်ာင္းကို နယ္က ခရစ္ယာန္သီလရွင္နဲ႕ ဘုန္းႀကီးေတြ အလည္လာတတ္ ၾကေၾကာင္းနဲ႔ ညနက္သန္းေခါင္မွ ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြအတြက္ မီးေမႊးၿပီး ထမင္း ခ်က္ေကြ်းရ ေၾကာင္းေတြ ေျပာျပ ၾကပါတယ္။ ကြ်န္မလည္း သူတို႔ဆီမွာ မိုက္ခ႐ို ေဝ့ဗ္မီးဖို မသံုးႏိုင္တာကို သတိထားမိၿပီး သူတို႕ကိုကူညီခ်င္ မိပါတယ္ ။ ေနာက္တစ္ခုက ဒီခရီးၿပီး သြားလို႔ သူတို႔နဲ႕ျမန္မာသံ႐ံုးေတြ႕ဆံု ျခင္းဟာ သူတို႔ အတြက္ ဒီမွာေနရ တာ ေနာက္ဆံုးဆိုရင္ ကြ်န္မအေနနဲ႕ လည္း သူတို႕ကို ေနာက္ထပ္ ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးမိျပန္တာပါ။ ဒါနဲ႕ပဲ သူတို႔ကို မိုက္ခရို ေဝ့ဗ္ မီးဖိုတစ္ခုကို လန္ဒန္ကေန ဝယ္သြားဖို႔ဆိုၿပီး အလွဴေငြ ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္မက သူတို႔ညီအစ္မကို ျမန္မာသံ႐ံုးက ဘယ္လိုဆက္ဆံမယ္ ဆိုတာ မသိႏိုင္ေတာ့ စိတ္ပူၿပီး သူတို႔ကို မိုက္ကယ့္အိမ္မွာ ဘာလို႔ ေနေနတာလဲလို႔ ေမးတဲ့အခါ ေျဖဖို႔ သင္ေပးေနမိပါတယ္။ ကြ်န္မက စိတ္ပူေတာ့ ေျပာမိေျပာရာေတြ ေျပာေနတာမို႔ သူတို႔က ရယ္ေနၿပီး ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကြ်န္မ သူတို႔ညီအစ္မနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာသံ႐ံုးက ဘာေျပာလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူတို႔က ရယ္ၿပီး ျပန္ေျပာျပ တာကေတာ့ အိမ္ကို ျမန္ျမန္ျပန္ ဖို႔ ေျပာေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းျပခ်က္က အဂၤလန္မွာ ၾကာၾကာေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြက ျပည့္တန္ဆာ ျဖစ္သြားတတ္ေၾကာင္းေတြ ေျပာပါသတဲ့။ သူတို႔ညီအစ္မက တဟားဟား ရယ္ခဲ့ၾက ပါတယ္။ ခရစ္ယာန္ သီလရွင္ေတြက အဂၤလန္မွာ ၾကာၾကာေနရင္ ျပည့္တန္ဆာ ျဖစ္မယ္ လို႔ ဆိုတယ္ေလ။ ျမန္မာေတြ ကေတာ့ ဘယ္လို အခက္အခဲကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရယ္ပစ္လိုက္တာပဲကိုး။ သူတို႔ ညီအစ္မ က ကရင္ေတြပါ။ သူတို႔က ပိုလို႔ေတာင္ မမႈသူေတြနဲ႔ တူပါရဲ႕။ စစ္အစိုးရလက္ေအာက္မွာ စိတ္ဆင္းရဲ ခံရတာ က်င့္သားရ ေနၾကလို႔လား မသိပါဘူး။ ျမန္မာေတြ ကေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ရယ္ပစ္လိုက္ၿပီး အေဝးကို ေမာင္းႏွင္ပစ္ လိုက္ၾကတာ ပါပဲ။
သူတို႔ညီအစ္မလည္း ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ကာ အိမ္ျပန္ လက္ေဆာင္ေတြ လိုက္ဝယ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔က နယ္က အရာရွိႀကီးအတြက္ လက္ေဆာင္ ဝယ္မယ္ဆိုေတာ့ မိုက္ကယ္က လာဘ္ေပးတာ မေကာင္း ဘူးလို႔ ေျပာေလ ရဲ႕။ အစ္မျဖစ္ သူက လက္မခံပါဘူး။ သူက ကြ်န္မကို တိုင္တည္ၿပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “ႏိုရီကိုရယ္ အန္ကယ္ မိုက္ကယ္က ဘာမွ နားမလည္ဘူးေနာ္။ ကြ်န္မတို႔သာ လာဘ္မထိုးရင္ အဲဒီလူက ကြ်န္မ တို႔ရဲ႕ ကြန္ဗင့္ ကိုပိတ္ပစ္မွာ။ သူတို႔မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိရွိ၊ မရွိရွိ သူတို႔ကကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ေျမကိုေရာ ေက်ာင္းကိုပါ ေရာင္းပစ္ လိုက္လို႔ရေနတယ္။ အဲဒီလိုသာ လုပ္ရင္ ကြ်န္မတို႔ သီလရွင္ေတြေရာ မိဘမဲ့ကေလးေတြ ပါ ေနစရာ ေပ်ာက္ၿပီး လမ္းေပၚ ေရာက္သြားမွာေလ။ အဲဒီလို အျဖစ္ခံလို႔မွ မျဖစ္တာ” လို႔ သူက အရွည္ႀကီး ရွင္းျပေနပါ တယ္။
သီလရွင္ဝတ္စံုနဲ႕ လက္ဝါးကပ္တိုင္သာ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းရယ္လို႔ ရွိတဲ့ သီလရွင္ေတြဆီက လာဘ္လာဘကို ေမွ်ာ္ကိုးတဲ့ အရာရွိဆိုတာ ဘယ္လို ပုပ္သိုးေနတဲ့ လူမ်ိဳးပါလိမ့္လို႔ ကြ်န္မက စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ ပေပ်ာက္ေအာင္ ကြ်န္မတို႔ ဘယ္လို လုပ္ေပးႏိုင္မွာပါလိမ့္။ အာရွႏိုင္ငံ ေတြမွာ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူစနစ္ ပေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ခက္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေပမယ့္ ဒီျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ စုနဲ႕ သူ႔ပါတီက လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ ပေပ်ာက္ေအာင္ ႀကိဳး စားႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မိုက္ကယ္တို႔ အိမ္ေဟာင္းကေန တိုက္ခန္းသို႔ ေျပာင္းျခင္း သီလရွင္ညီအစ္မ ျမန္မာျပည္ ျပန္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ မိုက္ကယ္က စုနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္ရစရာေတြ မ်ားတဲ့ ပတ္ခ္ေတာင္း အိမ္ကို ေရာင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္က သံုးထပ္သာ ဆိုတယ္ ေခါင္မိုးထပ္နဲ႕ ေျမေအာက္ပါ ပါေတာ့ ငါးထပ္ျဖစ္ေနကာ အေပၚ တက္ဆင္းရတာကို ၿငီးေငြ႕ေနၿပီမို႔ ေရာင္းခ်င္တာလို႔ မိုက္ကယ္က ရွင္းျပပါတယ္။ တကယ္လည္း ကင္မ္နဲ႕ မိုက္ကယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းအတြက္ ငါးထပ္ပါတဲ့အိမ္ ဟာ သိပ္ႀကီးေနတာ အမွန္ပါ ပဲ။
မိုက္ကယ္က ေျမညီထပ္ မွာ ေနၿပီး ကင္မ္က ေခါင္မိုးထပ္မွာမို႔ တစ္အိမ္တည္း ေနၿပီးေတာ့ေတာင္ ေလကို တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ ႐ႈေနရတာ မဟုတ္ လား။ ဘဝ အေျပာင္း အလဲကလည္း သိပ္တန္ဖိုးႀကီးတယ္ေလ။ မိုက္ကယ္ဟာ တစ္ေန႔လံုးလိုလို စာသင္ရ၊ စာဖတ္ရ ၊ ကေလးေတြ ကို ေစာင့္ေရွာက္ ရနဲ႕ ေမာခဲ့ရွာတာပါ။ ခုေတာ့ အလက္ဇႏၵားက အေမရိကကို ေက်ာင္းသြားတက္ၿပီ မို႔ ကင္မ္ တစ္ေယာက္ပဲ သူ႔နားမွာ က်န္တယ္ေလ။ ကင္မ္က သူ႔ကို ကူလုပ္ေပးေနက်ပါပဲ။ “လွီးတာ ခြ်တ္တာ ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္ပါ”လို႔ ကင္မ္က မီးဖိုထဲမွာေျပာေနက်ပါ။ သူလည္း မၾကာခင္ ေကာလိပ္ သြားေတာ့မွာကိုး။ မိုက္ကယ့္အေနနဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း အလြမ္းေတြနဲ႕အတူ ဒီအမွတ္ရစရာေတြ မ်ားတဲ့ အိမ္မွာမေနခ်င္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ မိုက္ကယ္ လြမ္းႏိုင္ေသးတဲ့ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ သီလရွင္ ညီအစ္မရဲ႕ ရယ္သံေတြပါပဲ။ သူတို႔နဲ႕ အတူေနခဲ့တဲ့ ကာ လေတြမွာ မိုက္ကယ္ဟာ မိသားစုဘဝကို သတိရေနခဲ့ပံုပါ။ သူတို႕က ခဏေလး လာေနသြားေပမယ့္ မိုက္ကယ္တို႕ သားအဖက သိပ္ကို စိတ္ခ်မ္းသာခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေၾကာင့္လို႔ ဆိုႏိုင္မယ့္ အေၾကာင္း ေၾကာင့္ပဲ ဒီညီအစ္မကို ကူညီရာ မေရာက္ဘဲ ျဖစ္သြားရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကလည္း သူ႔ အတြက္ စိတ္မခ်မ္းသာ စရာ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက သီလရွင္ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ အငယ္မေလးဟာ အသက္သာ ၂ဝ ဆိုေပမယ့္ တကယ့္ သူေတာ္စင္ေလးလို ျဖဴစင္ရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကရင္ေတြကို စစ္တပ္က အႏိုင္က်င့္ေလ့ ရွိတာမို႔ သူ႔ေနရင္း လည္း ျပန္ေရာက္သြားေရာ သူ လည္း စစ္သားမိန္းမ ျဖစ္သြားေရာလို႔ ၾကားၾကရေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ အႀကီးမေလး ကေတာ့ လား႐ိႈးက ကြန္ဗင့္မွာပဲ ဆက္ေနခြင့္ရရွာပါသ တဲ့။
တကယ္ေတာ့ အငယ္မေလး ကို ကင္မ္ဟာ အစ္မအရင္း တစ္ေယာက္လို သံေယာဇဥ္ရွိခဲ့သလို သူတို႔ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ ကလည္း မိုက္ကယ့္ကိုပါ အေဖတစ္ေယာက္လို ျပဳစုကူညီခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔က “အန္ကယ္ မိုက္ကယ္သာ တကယ္ ေန မေကာင္းျဖစ္ရင္ နယ္စပ္ကိုျဖတ္ၿပီးေတာ့ကို လာျပဳစုပါ့မယ္” လို႔ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾက ဖူးပါတယ္။ သူတို႔အတြက္ နယ္စပ္ ကို ျဖတ္ေက်ာ္တာဟာ အဆန္း မဟုတ္ဘူးေလ။ စုရဲ႕ မိန္႔ခြန္းကို နားေထာင္ ခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး သူတို႔ ေတာေက်ာ္ ေတာင္ေက်ာ္ နဲ႕ ေက်ာ္ခဲ့ဖူးပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ မိုက္ကယ့္ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြမွာ သူတို႔ အေရာက္မလာႏိုင္ခဲ့ၾကေတာ့ပါဘူး။
မိုက္ကယ္က အထီးက်န္ရတာကို မခံစားႏိုင္ခ်ိန္ေလ။ ကြ်န္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကေတာင္ ဒီညီအစ္မရဲ႕ ရယ္သံ ေတြ ေပ်ာက္ သြားတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ကို မခံစားႏိုင္တာပဲကိုး။ ဒီလိုေၾကာင့္ပဲ မိုက္ကယ္ဟာ အိမ္ေျပာင္းဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပံု ရပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မိုက္ကယ္ရဲ႕ တိုက္ခန္းအသစ္က ကြ်န္မတို႔တိုက္ခန္းနဲ႕ အေဆာက္အဦ ငါးခုစာပဲ ျခားတာေၾကာင့္ ဝမ္းသာခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၃)
ကက္သလစ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ႏွစ္ပါးက စားပြဲေဘးမွာ ေနရာယူ လိုက္ၾကပါတယ္။
တစ္ပါးက ဩစေၾတးလ်က ျဖစ္ၿပီး တစ္ပါးက ျမန္မာျပည္ကပါ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ
ျမန္မာကက္သလစ္ သီလရွင္ႏွစ္ ေယာက္က ဝတ္စံုျပာေတြ ဝတ္ထားကာ ဟင္းပန္းကန္ေတြ
ကိုင္ၿပီး စားပြဲဆီကို ေလွ်ာက္လာၾကပါတယ္။ အထီးက်န္လွတဲ့ ဒီအိမ္ထဲမွာ
ခ်စ္စရာ ပန္းေလးႏွစ္ပြင့္ ပြင့္ေနသလို ျမင္လိုက္ရတာပါ။ ဒီေတာ့မွပဲ မိုက္ကယ္
ဘာလို႔ ျပန္လန္း ဆန္းလာတာလဲဆို တဲ့ပေဟဠိကို ကြ်န္မ အေျဖညႇိလိုက္
ႏိုင္ပါတယ္။
ျမန္မာ့စားစရာ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲက သိပ္ကို အရသာ ရွိတာပါပဲ။
အခ်ိဳပြဲအျဖစ္ ေကြ်းတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေတြ ကိုလည္း မိုက္ကယ္နဲ႕
ကက္သလစ္ဘုန္းႀကီး၊ သီလရွင္ေတြ က ေျမထဲပင္လယ္ေခတ္ ဘုရားရွိခိုး ေက်ာင္းဝင္း
ထဲကေန ဆြတ္ခူးခဲ့ပါသတဲ့။ မိုက္ကယ္က အဲဒီလို စေတာ္ဘယ္ရီ ခူးရတာကို
သေဘာေတြက်ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွား ေနသေလာက္ သားျဖစ္တဲ့ ကင္မ္ကေတာ့ ေအးစက္
တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႕ပဲ သူ႔အေဖကိုေငးၾကည့္ေနပါတယ္။ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ကို
ၾကည့္ရတာကိုက စိတ္ဝင္စားစရာပါပဲ။
မိုက္ကယ္က ေျပာျပတာကေတာ့ ျမန္မာျပည္က ကက္သလစ္ သီလရွင္ႏွစ္ေယာက္
ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ကို ေရာက္လာေၾကာင္း သူ စတင္ ၾကားခဲ့ပါသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ သီလရွင္
ေတြေနတဲ့ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ကို အဲဒီသီလရွင္ႏွစ္ေယာက္
နဲ႔ေတြ႕ေမးႏိုင္ဖို႔ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ သီလရွင္ႏွစ္ေယာက္
ကို မနက္တိုင္း ကြန္ဗင့္ကို လႊတ္လိုက္ၿပီး သီလရွင္ေတြရဲ႕ တာဝန္ေတြကို
ထမ္းေဆာင္ ခြင့္ျပဳမွာျဖစ္ကာ အဂၤလိပ္ စာသင္ေက်ာင္းကိုလည္း သူကပဲ အကုန္အက်ခံ
ထားေပးမယ္လို႔ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ အတြက္ ေတာင္းဆိုခ်က္ကေတာ့ အဲဒီသီလရွင္
ႏွစ္ေယာက္ကို ကြန္ဗင့္မွာ မေနေစဘဲ သူ႔အိမ္မွာ ေနခြင့္ ရေအာင္ပါ။
ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းကလည္း မိုက္ကယ့္ေတာင္းဆိုမႈကိုလက္ခံပါတယ္။
မိုက္ကယ္တို႔အိမ္မွာ အဲဒီ အခ်ိန္က ဒုတိယထပ္က အိမ္ငွားေတြလည္း
မရွိခ်ိန္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။
၁၉၈၆ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းက တိုက်ဳိတြင္ ေတြ႔ရသည့္ အလက္ဇႏၵားႏွင့္ ကင္မ္
မိုက္ကယ္က သီလရွင္ေတြကို အိမ္ခန္းခ မေတာင္းခဲ့ေပမယ့္ အေရးအႀကီးဆံုး ေတာင္းဆိုမႈတစ္ခုကိုေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့ ေတာင္းခဲ့ပါတယ္။အဲဒါကေတာ့ တစ္ေန႔မွာ တစ္နပ္စာကို ပူပူေႏြးေႏြး ခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ေပးဖို႔ပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါမွ သူ႔အႀကိဳက္ ျမန္မာစာကို ညတိုင္းေလြးႏိုင္မွာကိုး။ ကြ်န္မတို႔လည္း မိုက္ကယ့္ေလာက္ ျမန္မာစာကို ႀကိဳက္တတ္တဲ့ အဂၤလိပ္ကို မေတြ႕ဖူးဘူးလို႔ ဆိုရမလားပါပဲ။
ညစာစားၿပီးေတာ့ အိမ္က တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ပါတယ္။ မိုက္ကယ္က ကြ်န္မကို သူ႔ေနာက္ကိုတိတ္တဆိတ္ လိုက္ခဲ့ဖို႔ လက္ဟန္ျပပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔လည္း ေျမညီထပ္ ဧည့္ခန္းကေန ေျမေအာက္ထပ္ မီးဖိုေခ်ာင္ဆီ ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ကင္မ္ဟာ တစ္ခါက ေက်ာင္းကေန စုယူလာခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ သစ္သားစားပြဲေဘးမွာ တိတ္တဆိတ္ပဲ စာဖတ္ေနပါ တယ္။ ကက္သလစ္ သီလရွင္ ညီအစ္မကေတာ့ ပန္းကန္ေတြကို တိတ္တဆိတ္ ေဆးေနေလရဲ႕။
အဲဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးက သာမန္ျမင္ကြင္းမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ကင္မ္က သီလရွင္ညီအစ္မကို သိပ္အားကိုးေနပါၿပီ။ သူစာဖတ္တဲ့ ေနရာက နည္းနည္းေမွာင္ ေနေပမယ့္ သူကေနရာ မေရြ႕ေသးပါဘူး။ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြလည္း စိုစြတ္ေနသလားပဲ။ ကြ်န္မတို႔လည္း ဧည့္ခန္းကို ျပန္တက္လာ ခဲ့ၾကပါတယ္။ “ႏိုရီကိုေရ ကင္မ္က သိပ္ကို တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ဒီလိုေနတာ စုမရွိေတာ့ထဲက ဆိုရင္ေတာ့ ဒီတစ္ႀကိမ္ပဲ ရွိေသးတာ” လို႔ မိုက္ကယ္ ကဆိုပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကင္မ္ေရာ၊ မိုက္ကယ္ပါ စုကို သိပ္လြမ္းေနၾကလွပါၿပီ။ သူတို႔ဘဝက အထီး က်န္ဆန္လွပါတယ္။
ေနာက္ႏွစ္ ေႏြဦးျဖစ္တဲ့ ၁၉၉၆ မတ္လမွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ တိုက္ခန္းတစ္ ခန္းဝယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မိုက္ကယ္ကေတာ့ အဲဒီအဆံုးအျဖတ္ ကို သေဘာေတြက်ကာ ေအးဂ်င့္နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးသလို သူ႕ကားနဲ႕လည္း အိမ္ခန္းေတြကို လိုက္ျပေပးပါတယ္။ ၾကည့္သမွ် တိုက္ခန္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို သူကမႀကိဳက္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မိုက္ကယ့္အိမ္နဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ ရတဲ့ေနရာက တိုက္ခန္းတစ္ခန္းကိုေတာ့ သေဘာက်သြားပါတယ္။ သံုးထပ္တိုက္ တစ္တိုက္ရဲ႕ ပထမထပ္မွာရွိတဲ့ တိုက္ ခန္းပါ။ မိုက္ကယ္က အဲဒီအိမ္ရဲ႕ ေျမညီထပ္မွာ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ႀကီးကိုသိၿပီး သူ႔ဆီလည္း သြားလည္ ဖူးပါတယ္။ မိုက္ကယ္ကေတာ့ ဝိတိုရိယေခတ္ ဗိသုကာလက္ရာဟန္ အိမ္မ်ိဳးဝယ္ဖို႔ အႀကံေပးပါတယ္။ ေနာက္ ဆံုးေတာ့ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ေရာက္ၿပီး သံုးရက္အတြက္ အႀကီးဆံုး ေဈးဝယ္ျခင္းအမႈကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ႏိုင္ပါေတာ့ တယ္။
ေႏြရာသီပိတ္ရက္ ျဖစ္တဲ့ ဇူလိုင္၊ ဩဂုတ္မွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔ဟာ တိုက္ခန္းေလးကို သက္ေသာင့္သက္သာ ေနႏိုင္မယ့္ အိမ္ေလးျဖစ္ေအာင္ ျပင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကုတင္နဲ႕လွ်ပ္စစ္ ပစၥည္းေတြက ဝယ္ၿပီးတာနဲ႕ ေရာက္ လာတာ ျမန္ေပမယ့္ ပရိေဘာဂေတြ ကေတာ့ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အိမ္ခန္းအလယ္ေကာင္ မွာ အိပ္ရာခင္းကို ခ်ခင္းကာ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ဒုကၡသည္ စတိုင္လ္ဘဝကို စ တင္လိုက္ၾကပါတယ္။ သီလရွင္ ညီအစ္မ ကေတာ့ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕အဲဒီ စတိုင္လ္ကို သေဘာက်ၾကပါသတဲ့။ သူတို႕က စာအုပ္ပံု စားပြဲတုေပၚမွာ လက္ဖက္ ရည္ဗန္းကို တင္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရတာ ကို ေပ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ျမန္မာျပည္မွာ ေနခဲ့ပံုေတြနဲ႕ တူတာမို႔ ဒီလိုေနရတာ ကို သေဘာက်ေနၾကတာပါ။
သူတို႔ညီအစ္မက ၿမိဳ႕ျပင္ကို ကားေမာင္းပို႔ေပးၿပီး ေဈးဝယ္ထြက္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ တာနဲ႕ ညီအစ္မကထမင္း အိုးဖံုးကိုဖြင့္ကာ ထမင္းေတြစားၾက ေတာ့တာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့မွ စိတ္ခ်မ္းသာသြား သလိုနဲ႕ “အခုေတာ့ လူသစ္ တစ္ေယာက္လိုေတာင္ ခံစားေနရ ၿပီ”လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကားေမာင္းတဲ့ ျမန္မာ ေကာင္မေလးက ကားထဲမွာ သီခ်င္းကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဖြင့္ထားၿပီး အရွိန္ကိုလည္း ျမႇင့္ၿပီးေမာင္းပါတယ္။ လမ္းမွာလည္း ေတြ႕သမွ် ခပ္ေႏွးေႏွး ကားေတြကို ေက်ာ္တက္သလို ျမန္ျမန္ ေမာင္းစမ္းပါ လို႔လည္း ေအာ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ကားေနာက္ခန္းက သီလရွင္ ညီအစ္မကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုး ရယ္ေနၾကကာ ဒါမွ ျမန္မာမိန္းကေလး စစ္စစ္လို႔ ေျပာေနၾကပါတယ္။ ကြ်န္မလည္း ျမန္မာ မိန္းကေလးေတြဟာ သိပ္ျပင္းထန္သလို အေၾကာက္အလန္႔လည္း မရွိဘူးလို႔ ေတြးမိကာ စုကိုလည္း သတိရသြားမိပါတယ္။
ကားေမာင္းပို႔ေပးသူက ကားကို ဝယ္ထားတာ မၾကာေသးသလို ကိုယ္တိုင္ ေမာင္းတာလည္း မၾကာေသးပါဘူး။ ဒီေတာ့ သီလရွင္ ညီအစ္မထဲက အစ္မျဖစ္သူက ေၾကာက္ေနသလို ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္လံုးေတာ့ ၿပံဳးေနခဲ့ ပါတယ္။ ကြ်န္မကလည္း ဒီအေၾကာင္းကို ေစာေစာကသာ သိခဲ့ရင္ ကားေရွ႕ခန္းမွာ ထိုင္ျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ထမင္းစားလိုက္ၿပီးမွပဲ သူတို႔ပူပန္ေနခဲ့တာေတြ သက္သာသြားသလိုပါ။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ တိတ္ဆိတ္ ေအးခ်မ္း သြားၾကပံုကို ျမင္ရေတာ့ အာရွသား အာရွသူေတြအတြက္ ထမင္းဟာ ဗိုက္အဆာ သက္သာေစ႐ံုမက စိတ္အဆာလည္း ေျပေစတာကို သတိထား လိုက္မိပါတယ္။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သံ႐ံုးကား တစ္စီးကို မိုက္ကယ္တို႔ အိမ္ေရွ႕နား မွာရပ္ထားတာ ေတြ႕ၾကရပါတယ္။ ညီအစ္မ ေတြက ကားနားကပ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ကားက ေမာင္းေျပးသြားေလရဲ႕။ အဲဒီကားက ျမန္မာသံ႐ံုးက ကားပါပဲ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၄)
ကြ်န္မကေတာ့ သူတို႔ အခက္အခဲ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ အဆိုးဆံုးကို ျပင္ဆင္ထားရဲ႕လားလို႔ ေတြးပူေနမိတာပါ။ သူတို႔ၾကည့္ရတာေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လား႐ိႈးက ကြန္ဗင့္ေက်ာင္း ကို ျပန္မယ္လို႔ စိတ္ဆံုး ျဖတ္ထားပံုေပါ့။ လမ္းမွာ သူတို႔က လား႐ိႈးမွာ ရွိတဲ့ သူတို႕ေက်ာင္းကို နယ္က ခရစ္ယာန္သီလရွင္နဲ႕ ဘုန္းႀကီးေတြ အလည္လာတတ္ ၾကေၾကာင္းနဲ႔ ညနက္သန္းေခါင္မွ ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြအတြက္ မီးေမႊးၿပီး ထမင္း ခ်က္ေကြ်းရ ေၾကာင္းေတြ ေျပာျပ ၾကပါတယ္။ ကြ်န္မလည္း သူတို႔ဆီမွာ မိုက္ခ႐ို ေဝ့ဗ္မီးဖို မသံုးႏိုင္တာကို သတိထားမိၿပီး သူတို႕ကိုကူညီခ်င္ မိပါတယ္ ။ ေနာက္တစ္ခုက ဒီခရီးၿပီး သြားလို႔ သူတို႔နဲ႕ျမန္မာသံ႐ံုးေတြ႕ဆံု ျခင္းဟာ သူတို႔ အတြက္ ဒီမွာေနရ တာ ေနာက္ဆံုးဆိုရင္ ကြ်န္မအေနနဲ႕ လည္း သူတို႕ကို ေနာက္ထပ္ ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးမိျပန္တာပါ။ ဒါနဲ႕ပဲ သူတို႔ကို မိုက္ခရို ေဝ့ဗ္ မီးဖိုတစ္ခုကို လန္ဒန္ကေန ဝယ္သြားဖို႔ဆိုၿပီး အလွဴေငြ ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္မက သူတို႔ညီအစ္မကို ျမန္မာသံ႐ံုးက ဘယ္လိုဆက္ဆံမယ္ ဆိုတာ မသိႏိုင္ေတာ့ စိတ္ပူၿပီး သူတို႔ကို မိုက္ကယ့္အိမ္မွာ ဘာလို႔ ေနေနတာလဲလို႔ ေမးတဲ့အခါ ေျဖဖို႔ သင္ေပးေနမိပါတယ္။ ကြ်န္မက စိတ္ပူေတာ့ ေျပာမိေျပာရာေတြ ေျပာေနတာမို႔ သူတို႔က ရယ္ေနၿပီး ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကြ်န္မ သူတို႔ညီအစ္မနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာသံ႐ံုးက ဘာေျပာလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူတို႔က ရယ္ၿပီး ျပန္ေျပာျပ တာကေတာ့ အိမ္ကို ျမန္ျမန္ျပန္ ဖို႔ ေျပာေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းျပခ်က္က အဂၤလန္မွာ ၾကာၾကာေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြက ျပည့္တန္ဆာ ျဖစ္သြားတတ္ေၾကာင္းေတြ ေျပာပါသတဲ့။ သူတို႔ညီအစ္မက တဟားဟား ရယ္ခဲ့ၾက ပါတယ္။ ခရစ္ယာန္ သီလရွင္ေတြက အဂၤလန္မွာ ၾကာၾကာေနရင္ ျပည့္တန္ဆာ ျဖစ္မယ္ လို႔ ဆိုတယ္ေလ။ ျမန္မာေတြ ကေတာ့ ဘယ္လို အခက္အခဲကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရယ္ပစ္လိုက္တာပဲကိုး။ သူတို႔ ညီအစ္မ က ကရင္ေတြပါ။ သူတို႔က ပိုလို႔ေတာင္ မမႈသူေတြနဲ႔ တူပါရဲ႕။ စစ္အစိုးရလက္ေအာက္မွာ စိတ္ဆင္းရဲ ခံရတာ က်င့္သားရ ေနၾကလို႔လား မသိပါဘူး။ ျမန္မာေတြ ကေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ရယ္ပစ္လိုက္ၿပီး အေဝးကို ေမာင္းႏွင္ပစ္ လိုက္ၾကတာ ပါပဲ။
သူတို႔ညီအစ္မလည္း ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ကာ အိမ္ျပန္ လက္ေဆာင္ေတြ လိုက္ဝယ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔က နယ္က အရာရွိႀကီးအတြက္ လက္ေဆာင္ ဝယ္မယ္ဆိုေတာ့ မိုက္ကယ္က လာဘ္ေပးတာ မေကာင္း ဘူးလို႔ ေျပာေလ ရဲ႕။ အစ္မျဖစ္ သူက လက္မခံပါဘူး။ သူက ကြ်န္မကို တိုင္တည္ၿပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “ႏိုရီကိုရယ္ အန္ကယ္ မိုက္ကယ္က ဘာမွ နားမလည္ဘူးေနာ္။ ကြ်န္မတို႔သာ လာဘ္မထိုးရင္ အဲဒီလူက ကြ်န္မ တို႔ရဲ႕ ကြန္ဗင့္ ကိုပိတ္ပစ္မွာ။ သူတို႔မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိရွိ၊ မရွိရွိ သူတို႔ကကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ေျမကိုေရာ ေက်ာင္းကိုပါ ေရာင္းပစ္ လိုက္လို႔ရေနတယ္။ အဲဒီလိုသာ လုပ္ရင္ ကြ်န္မတို႔ သီလရွင္ေတြေရာ မိဘမဲ့ကေလးေတြ ပါ ေနစရာ ေပ်ာက္ၿပီး လမ္းေပၚ ေရာက္သြားမွာေလ။ အဲဒီလို အျဖစ္ခံလို႔မွ မျဖစ္တာ” လို႔ သူက အရွည္ႀကီး ရွင္းျပေနပါ တယ္။
သီလရွင္ဝတ္စံုနဲ႕ လက္ဝါးကပ္တိုင္သာ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းရယ္လို႔ ရွိတဲ့ သီလရွင္ေတြဆီက လာဘ္လာဘကို ေမွ်ာ္ကိုးတဲ့ အရာရွိဆိုတာ ဘယ္လို ပုပ္သိုးေနတဲ့ လူမ်ိဳးပါလိမ့္လို႔ ကြ်န္မက စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ ပေပ်ာက္ေအာင္ ကြ်န္မတို႔ ဘယ္လို လုပ္ေပးႏိုင္မွာပါလိမ့္။ အာရွႏိုင္ငံ ေတြမွာ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူစနစ္ ပေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ခက္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေပမယ့္ ဒီျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ စုနဲ႕ သူ႔ပါတီက လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ ပေပ်ာက္ေအာင္ ႀကိဳး စားႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မိုက္ကယ္တို႔ အိမ္ေဟာင္းကေန တိုက္ခန္းသို႔ ေျပာင္းျခင္း သီလရွင္ညီအစ္မ ျမန္မာျပည္ ျပန္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ မိုက္ကယ္က စုနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္ရစရာေတြ မ်ားတဲ့ ပတ္ခ္ေတာင္း အိမ္ကို ေရာင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္က သံုးထပ္သာ ဆိုတယ္ ေခါင္မိုးထပ္နဲ႕ ေျမေအာက္ပါ ပါေတာ့ ငါးထပ္ျဖစ္ေနကာ အေပၚ တက္ဆင္းရတာကို ၿငီးေငြ႕ေနၿပီမို႔ ေရာင္းခ်င္တာလို႔ မိုက္ကယ္က ရွင္းျပပါတယ္။ တကယ္လည္း ကင္မ္နဲ႕ မိုက္ကယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းအတြက္ ငါးထပ္ပါတဲ့အိမ္ ဟာ သိပ္ႀကီးေနတာ အမွန္ပါ ပဲ။
မိုက္ကယ္က ေျမညီထပ္ မွာ ေနၿပီး ကင္မ္က ေခါင္မိုးထပ္မွာမို႔ တစ္အိမ္တည္း ေနၿပီးေတာ့ေတာင္ ေလကို တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ ႐ႈေနရတာ မဟုတ္ လား။ ဘဝ အေျပာင္း အလဲကလည္း သိပ္တန္ဖိုးႀကီးတယ္ေလ။ မိုက္ကယ္ဟာ တစ္ေန႔လံုးလိုလို စာသင္ရ၊ စာဖတ္ရ ၊ ကေလးေတြ ကို ေစာင့္ေရွာက္ ရနဲ႕ ေမာခဲ့ရွာတာပါ။ ခုေတာ့ အလက္ဇႏၵားက အေမရိကကို ေက်ာင္းသြားတက္ၿပီ မို႔ ကင္မ္ တစ္ေယာက္ပဲ သူ႔နားမွာ က်န္တယ္ေလ။ ကင္မ္က သူ႔ကို ကူလုပ္ေပးေနက်ပါပဲ။ “လွီးတာ ခြ်တ္တာ ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္ပါ”လို႔ ကင္မ္က မီးဖိုထဲမွာေျပာေနက်ပါ။ သူလည္း မၾကာခင္ ေကာလိပ္ သြားေတာ့မွာကိုး။ မိုက္ကယ့္အေနနဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း အလြမ္းေတြနဲ႕အတူ ဒီအမွတ္ရစရာေတြ မ်ားတဲ့ အိမ္မွာမေနခ်င္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ မိုက္ကယ္ လြမ္းႏိုင္ေသးတဲ့ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ သီလရွင္ ညီအစ္မရဲ႕ ရယ္သံေတြပါပဲ။ သူတို႔နဲ႕ အတူေနခဲ့တဲ့ ကာ လေတြမွာ မိုက္ကယ္ဟာ မိသားစုဘဝကို သတိရေနခဲ့ပံုပါ။ သူတို႕က ခဏေလး လာေနသြားေပမယ့္ မိုက္ကယ္တို႕ သားအဖက သိပ္ကို စိတ္ခ်မ္းသာခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေၾကာင့္လို႔ ဆိုႏိုင္မယ့္ အေၾကာင္း ေၾကာင့္ပဲ ဒီညီအစ္မကို ကူညီရာ မေရာက္ဘဲ ျဖစ္သြားရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကလည္း သူ႔ အတြက္ စိတ္မခ်မ္းသာ စရာ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက သီလရွင္ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ အငယ္မေလးဟာ အသက္သာ ၂ဝ ဆိုေပမယ့္ တကယ့္ သူေတာ္စင္ေလးလို ျဖဴစင္ရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကရင္ေတြကို စစ္တပ္က အႏိုင္က်င့္ေလ့ ရွိတာမို႔ သူ႔ေနရင္း လည္း ျပန္ေရာက္သြားေရာ သူ လည္း စစ္သားမိန္းမ ျဖစ္သြားေရာလို႔ ၾကားၾကရေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ အႀကီးမေလး ကေတာ့ လား႐ိႈးက ကြန္ဗင့္မွာပဲ ဆက္ေနခြင့္ရရွာပါသ တဲ့။
တကယ္ေတာ့ အငယ္မေလး ကို ကင္မ္ဟာ အစ္မအရင္း တစ္ေယာက္လို သံေယာဇဥ္ရွိခဲ့သလို သူတို႔ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ ကလည္း မိုက္ကယ့္ကိုပါ အေဖတစ္ေယာက္လို ျပဳစုကူညီခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔က “အန္ကယ္ မိုက္ကယ္သာ တကယ္ ေန မေကာင္းျဖစ္ရင္ နယ္စပ္ကိုျဖတ္ၿပီးေတာ့ကို လာျပဳစုပါ့မယ္” လို႔ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾက ဖူးပါတယ္။ သူတို႔အတြက္ နယ္စပ္ ကို ျဖတ္ေက်ာ္တာဟာ အဆန္း မဟုတ္ဘူးေလ။ စုရဲ႕ မိန္႔ခြန္းကို နားေထာင္ ခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး သူတို႔ ေတာေက်ာ္ ေတာင္ေက်ာ္ နဲ႕ ေက်ာ္ခဲ့ဖူးပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ မိုက္ကယ့္ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြမွာ သူတို႔ အေရာက္မလာႏိုင္ခဲ့ၾကေတာ့ပါဘူး။
မိုက္ကယ္က အထီးက်န္ရတာကို မခံစားႏိုင္ခ်ိန္ေလ။ ကြ်န္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကေတာင္ ဒီညီအစ္မရဲ႕ ရယ္သံ ေတြ ေပ်ာက္ သြားတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ကို မခံစားႏိုင္တာပဲကိုး။ ဒီလိုေၾကာင့္ပဲ မိုက္ကယ္ဟာ အိမ္ေျပာင္းဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပံု ရပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မိုက္ကယ္ရဲ႕ တိုက္ခန္းအသစ္က ကြ်န္မတို႔တိုက္ခန္းနဲ႕ အေဆာက္အဦ ငါးခုစာပဲ ျခားတာေၾကာင့္ ဝမ္းသာခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၅)
အဲဒီညက ဧည့္ခံပြဲမွာေတာ့ မိုက္ကယ္က လူေတြအားလံုးရဲ႕လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ အားေပးမႈကို ရခဲ့တာ အမွန္ပါ။ နိစၥဓူဝ ဘဝကေန ထြက္ ေျပးခြင့္ရသလိုလည္း ျဖစ္ေနတာမို႔ မိုက္ကယ္က ပန္းခ်ီကား ေပးအပ္ပြဲႀကီးမွာ တည္ခင္း ဧည့္ခံတဲ့ ျမန္မာ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲကို သူ သိပ္သေဘာက်ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာ မိန္းကေလးေတြက ျမန္မာ့ အကနဲ႕လည္း စေဖ်ာ္ေျဖေရာ မိုက္ကယ္ဟာ ကၽြန္မတို႔ေရွ႕က ျမက္ခင္းအလယ္မွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးေတာ့ ကို ၾကည့္ေတာ့တာ ပါပဲ။ မိန္းကေလးေတြ ကတဲ့အခါ ကိုယ္ခႏၶာကို ယိမ္းရင္ သူကပါ လက္ေတြ ဘာေတြ ေကြးဆန္႔ၿပီး လိုက္ယိမ္းေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ အတြက္ကေတာ့ အဲဒီညက ျပႆနာပါ။ ဓာတ္ပံုလည္း ႐ိုက္ရ အဆင္မေျပေပါ့။ ႐ိုက္လိုက္တိုင္း မိုက္ကယ့္ေနာက္က ေခါင္းေျပာင္ေျပာင္က ကြယ္ကြယ္ေနတာကိုး။ ကၽြန္မ တို႔က မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး ဓာတ္ပံု ရိုက္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ရသေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အေနာက္က ထိုင္ေနသူ ေတြကို အားနာတာနဲ႕ပဲ မိုက္ကယ့္ ေနာက္ေစ့ပါတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြခ်ည္းပဲ ကၽြန္မတို႔ ႐ိုက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။ သူ႔ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မတို႔ဟာ အႏုပညာေျမာက္ ဓာတ္ပံုေတြ ဘာေတြေတာင္ ႐ိုက္ခ်င္႐ိုက္ႏိုင္ ခဲ့မွာပါ။ အကမွာပါတဲ့ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြက အဂၤလန္မွာ အေျခခ်ေန ေနသူေတြျဖစ္ၿပီး သူတို႔ ဝတ္ထားတဲ့ ပိုးခ်ိတ္ေတြကေတာ့ ျမန္မာျပည္ကေနကို လွမ္းမွာထားတာေတြပါ။ သူတို႔က စုနဲ႕ မိုက္ကယ့္အတြက္လို႔ ရည္ရြယ္ကာ သူတို႔စုထားသမွ်ေလး ေတြကို ဒီပြဲအတြက္ အကုန္ခံခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ေရာင္စံု႐ိုးရာ ဝတ္စံုေတြနဲ႕ ခါးေတြ ယိမ္းႏြဲ႕ကာ သူတို႔ကပံုက လွလြန္း က်က္သေရ ရွိလြန္းေတာ့ “အိုး ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေရွ႕ တိုင္းသူေတြရဲ႕ အလွကို သိပ္သေဘာက်တယ္ဗ်ာ”လို႔ မိုက္ကယ္က တဖြဖြ ဆိုေလရဲ႕။ အဲဒီေန႔က စုရဲ႕ လူသားအရြယ္ ပန္းခ်ီကားႀကီးကို မိုက္ကယ္က ရသြားေတာ့ အားလံုး လိုလိုက ဒီပန္းခ်ီဟာျဖင့္ စုတို႔အိမ္ရဲ႕ ဧည့္ခန္းမႀကီးထဲမွာ ခ်ိတ္ဆြဲျပသ ထားမွာပဲလို႔ ေတြးထင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိုက္ကယ္ကေတာ့ သူ႔အိပ္ခန္းထဲကို ယူခ်သြားခဲ့တာပါ။ သူ႔ ကုတင္ေခါင္းရင္းက နံရံမွာခ်ိတ္ၿပီး သူက အဲဒီပန္းခ်ီကား ေအာက္ တည့္တည့္မွာ အိပ္တာကိုး။ ဒီေတာ့ ဒီပန္းခ်ီကားႀကီးဟာ ဧည့္ခံပြဲေန႕ မွာပဲ လူအမ်ားအတြက္ ၾကည့္ခြင့္ ရခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ေန႔က စၿပီး မိုက္ကယ္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းပိုင္ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း သူ မကြယ္လြန္ခင္ အခ်ိန္ထိ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ကာလမွာ မိုက္ကယ္ဟာ စုပံုတူရဲ႕ မ်က္ေမွာက္ေအာက္မွာ အိပ္သြားခဲ့ ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီေနရာေလးဟာ တကယ္ေတာ့ စုနဲ႕ မိုက္ကယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားက လွ်ိဳ႕ဝွက္ေနရာေလး အျဖစ္ မိုက္ကယ္ မကြယ္လြန္မခ်င္း တည္ရွိသြားခဲ့တယ္လို႔ဆိုရမွာပါ။
စု မရွိေတာ့တဲ့ မိုက္ကယ့္ဘဝ (ေနာ္ဟမ္ဥယ်ာဥ္အိမ္)
စု၊
ရွင္က မိုက္ကယ္နဲ႕ ကင္မ္ တို႔ရဲ႕ ေနာ္ဟမ္ဥယ်ာဥ္အိမ္က ဘဝ အေၾကာင္းကို မသိဘူးမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ နိစၥဓူဝ ဘဝ အေၾကာင္းကို ကၽြန္မေျပာျပပါရေစ။
မိုက္ကယ့္ တိုက္တြန္းမႈေၾကာင့္ သူ ဝယ္ထားတဲ့ အိမ္နဲ႕ ငါးအိမ္ေလာက္ပဲ ေဝးတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္မတို႔ အခန္းေလး ဝယ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၿပီး ၿပီ ေနာ္။ ကၽြန္မတို႔ လမ္းထိပ္ ဓားလြယ္ခုတ္ မွာ ရွိတာက စိန္႔မာဂရက္ေကာ လိပ္ေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ေတြ ရယ္စရာ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အခန္းမွာ အလံခ်ိတ္ထားတာ အျဖဴ က “အေၾကာ္စံု” လို႔ အနက္ရၿပီး အနီက “ဆူရွီ” လို႔ အနက္ရေၾကာင္းေပါ့။ အဲဒီကာလေတြတုန္းက ရွင္နဲ႕ မိုက္ကယ္ က ဖုန္းနဲ႕ေတာ့ အဆက္အသြယ္ ရွိေနခဲ့တယ္ေလ။ မနက္တိုင္း ကၽြန္မတို႔ က မိုက္ကယ့္ဆီ သြားလည္တတ္ၿပီး မိုက္ကယ္ကလည္း ရွင္နဲ႕ ဖုန္းေျပာေနက်ပါပဲ။ သူက အမူအရာနဲ႕ သူနဲ႕ စကားေျပာေနတာ ရွင္လို႔ ေျပာျပေန ၾကပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ မိုက္ကယ့္အတြက္ အိမ္သန္႔ရွင္းေရး လာလုပ္ေပးေနတဲ့ ေကာင္မေလးကလည္း ရွင္နဲ႕ ဖုန္းေျပာေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေကာင္မေလးက ဖုန္းကိုခ်လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာ နီျမန္းျမန္းနဲ႕ “အန္တီစုက ကၽြန္မကို ေျပာတယ္။ အန္ကယ္ မိုက္ကယ္ကို အစားေတြ အမ်ားႀကီး မခ်က္ေကၽြးေနနဲ႕တဲ့”လို႔ ဆိုပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေကာင္မေလးက မိုက္ကယ္နဲ႕ ကင္မ္တို႔အတြက္ အစားအစာေတြ အမ်ားႀကီး ယူလာေနက်ပါပဲ။ ရွင္က အဲဒီေလာက္ အေဝးႀကီးကေနေတာင္ မိုက္ကယ္နဲ႕ ကင္မ့္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားခဲ့ တာပဲေနာ္။
မိုက္ကယ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကင္မ့္အေနနဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္း စာေမးပြဲကို အဆင့္ေအ မရမွာ ပူေနခဲ့တာပါ။ ကင္မ္ေရာ မိုက္ကယ္က စိတ္ပူပန္မႈေတြကို ထုတ္မျပခဲ့ေပမယ့္ စပ္စု ပူပန္စိတ္ႀကီးတဲ့ ကၽြန္မႏိုရီကို ကေတာ့ သူတို႔စိတ္ေတြ ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္ေအာင္ဆိုကာ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္ေတြနဲ႕ ဂ႐ုစိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရွင္က သူတို႔ကို အစာေတြ အမ်ားႀကီး မစားေစခ်င္တာ သိေပမယ့္ ရွင့္ဆီက နည္းနည္းေတာ့ အမုန္းခံမွ ျဖစ္မွာပါ။ ရွင္ကိုယ္တိုင္ ျပင္ေကၽြးရမယ့္ အစားအေသာက္ ပမာဏေလာက္ေတာ့ ကၽြန္မက အပိုေလးျပင္ေပးတာ သဘာဝက်ရဲ႕ မဟုတ္လားေလ။
ကင္မ္က ကၽြန္မကို ေမးေနက် ရွိပါတယ္။ “အန္တီႏိုရီကိုက ဘာလို႔ အမ်ားႀကီးမစားရတာလဲ” တဲ့။ “ခ်က္ ျပဳတ္ျပင္ ဆင္ရင္း ျမည္းစား စားရတာကို စားပြဲမွာ ထိုင္စား ရတာထက္ ႀကိဳက္လို႔ေပါ့”လို႔ ကၽြန္မက ျပန္ေျဖခဲ့ ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မက သူတို႔သားအဖကို ဖုန္းဆက္ၿပီး “ညလယ္စာ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီေနာ္” လို႔ ေျပာတဲ့ အခါ ကင္မ္က သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ ကိုေတာင္ ေခၚလာတတ္ပါတယ္။ “အန္တီ ႏိုရီကိုက ျမည္းေနရတာနဲ႕ မစားႏိုင္ဘူး ကြ။ ဒီေတာ့ မင္းတို႔ စိတ္ႀကိဳက္သာ စားၾက”လို႔ ေျပာေလ ရဲ႕။ ကင္မ္ကေတာ့ ကေလးဘဝက ေန ခုထိ ဘာဆို ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူးေနာ္။ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္။ မိုက္ကယ္ အိမ္မွာ မရွိခ်ိန္ဆို ကင္မ္နဲ႕ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက လာစားၿပီး ေက်းဇူးတင္တယ္ ဆိုကာ ပန္းကန္ေတြ ကူေဆးၿပီး လစ္ေျပးၾကေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ ေလးၾကာတဲ့ အခါကင္မ္က တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္ လာၿပီး “ဒယ္ဒီ့ဖို႔ ထုပ္ေပးလိုက္ဦးေနာ္”လို႔ လာေျပာေတာ့ တာပါပဲ။ စုရယ္ ရွင္ စိတ္ပူမေနပါနဲ႕။ ကၽြန္မက ကိုယ့္ေဝစုကိုေတာ့ မေပးလိုက္တတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မက ကင္မ္နဲ႕ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေကၽြးေမြးရတာ စိတ္ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ဝလာလိုက္ တာ ခုဆို အရင္ကထက္ ႏွစ္ဆျဖစ္ ေနၿပီေလ။
႐ုပ္ေခ်ာတဲ့ ကင္မ္
ကင္မ့္ကို ဒါရ္ဟမ္တကၠသိုလ္က ဝင္ခြင့္လက္ခံတယ္ ဆိုတာ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာ္ဟမ္ ဥယ်ာဥ္ အိမ္မွာ သက္ျပင္းေတြ ခ်လိုက္ႏိုင္ပါၿပီ။ မိုက္ကယ္က ရွင့္ဆီကို ကင္မ္က ဒါရ္ဟမ္မွာ လူမႈေရးဘာသာနဲ႕ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ရ တယ္လို႔ ဖုန္းနဲ႕ လွမ္းေျပာေတာ့ ရွင္က သိသားပဲလို႔ ေျဖသတဲ့။ အဲဒါကို မိုက္ကယ္က ရွင္ ဘယ္လို သိေနတာပါလိမ့္လို႔ အံ့ၾသေနတာပါ။ “အဲဒါ မိခင္စိတ္ေပါ့”လို႔ ကၽြန္မက ေျဖျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မိုက္ကယ္ က ေငြကို စိစိစစ္စစ္ သံုးေနရေပမယ့္ ကင္မ့္ကို ပုဂလိက ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမွာ တစ္လ ေပါင္တစ္ေထာင္ အကုန္ခံၿပီး ေက်ာင္းထားခဲ့တာ ျဖစ္ ပါတယ္။ သူ႔အားထုတ္မႈရဲ႕ အသီးအပြင့္ကို ခုလိုေတြ႕ရေလေတာ့ မိုက္ ကယ္က “ဒီရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈကတကယ္ ေကာင္းသြားတာပဲ”လို႔ ဆိုပါတယ္။
မသီတာ-စမ္းေခ်ာင္း
No comments:
Post a Comment