မူရင္း ဂ်ပန္စာေရးဆရာမ ႏွင့္ ေဒၚစု
mgnaychi.org မွ ကူးယူ ေဖၚျပပါသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၁)
အခန္း (၁)
ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္က စုနဲ႕မိုက္ကယ္ (၁၉၇၄-၁၉၈၄)
ကၽြန္မက မိုက္ကယ္အဲရစ္ကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၃၇ ႏွစ္က စေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ေႏြဦးမွာ ကၽြန္မက ၿဗိတိသွ်ျပတိုက္ႀကီး ေနာက္ ကပ္လွ်က္က အေရွ႕တိုင္းနဲ႕အာဖရိက ေလ့လာေရးဌာန (လန္ဒန္ တကၠသိုလ္)မွာ တိဘက္ဘာသာကို ေလ့လာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္မရဲ႕ က်န္ေနေသးတဲ့ ဘဝအခ်ိန္ေတြကို တိဘက္ေက်ာင္းေလးမွာပဲ ကုန္ဆံုးေနခ်င္ခဲ့တာပါ။ မိုက္ကယ္နဲ႕ ပထမဆံုး စတင္ေတြ႔ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ စာသင္ခန္းထဲမွာပါပဲ။ တိဘက္ဘာသာကို ေကာင္းေကာင္း သင္ၾကားတတ္တဲ့ မိုက္ကယ့္ကို အဲဒီအခ်ိန္က သူ႔ႏိုင္ငံကို ပိုလြတ္လပ္ေခတ္မီဖို႔ တက္ႂကြေနတဲ့ အသက္ ၂၆ ႏွစ္ အရြယ္ ဘူတန္ဘုရင္ကေလးက သီးသန္႕ဆရာအျဖစ္ ဖိတ္ခံရတဲ့အထိ မိုက္ကယ္က တိဘက္စာ သင္တာ ေကာင္းလွပါတယ္။
ကၽြန္မက မိုက္ကယ့္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္းမွာပဲ သေဘာက်ခဲ့ပါတယ္။ သူက ဆံပင္ရႈပ္ပြပြ၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းပံု ျဖစ္ေနတဲ့ ဟိမဝႏၲာက လူႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႕ တူေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ကို ေတြ႔ရင္ ဘယ္သူကမွ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာသူလို႔ မေျပာႏိုင္ၾကေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ သားငယ္ေလး ကေတာ့ “ဒယ္ဒီက ရုပ္ေခ်ာတယ္”လို႔ ေအာ္ေအာ္ၿပီး မိုက္ကယ့္ကို ကာကြယ္ေပးတတ္ပါရဲ႕။ တကယ္ေတာ့ သူက စိတ္ထားမက်ဥ္းေျမာင္းဘဲ ေမတၲာထားတတ္သူမို႕ လူေတြက သူနဲ႕ ဆက္ဆံရတာ သိပ္စိတ္ေအးခ်မ္းရပါတယ္။ သူဟာ ဝိနည္းကို လိုက္နာလြန္းတဲ့ လူျဖဴ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးနဲ႕ တူေနတာပါ။ သူက ေဘာင္းဘီမွာ ခ်ည္ေက်ာ္ အေပါက္ေလးျဖစ္ၿပီး ေပါင္သားအခ်ိဳ႕ေပၚကာ ေအးေနရင္ေတာင္ ဂရုမစိုက္တဲ့အထိ ရုပ္ဝတၳဳအေပၚ မခင္တြယ္သူေပါ့။ ကၽြန္မကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ “ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ျမန္မာပါ”လို႔ မ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္စြာ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတိုေတာင္းတဲ့ ေတြ႕ဆံုမႈကေလး ဟာ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေက်ာ္ အဓြန္႔ရွည္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္မ က မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါဘူး။
၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ေႏြရာသီေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မအမ်ိဳးသားက လန္ဒန္ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ရဲ႕ သုေတသနဌာနကေန ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္က စိန္႕အန္ေထာ္နီေကာလိပ္ကို ေျပာင္းရတဲ့အတြက္ ကၽြန္မတို႔လည္း လန္ဒန္ကေန ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕က ဝုဒ္ စေတာ့ခ္လမ္းမွာ ရွိတဲ့ အိမ္တစ္အိမ္ရဲ႕ အေပၚထပ္မွာ ငွားေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ လန္ဒန္ကို ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္ကေန ရထားနဲ႕ ေျမေအာက္ရထားေတြ စီးၿပီး ေက်ာင္းတက္ဆဲပါပဲ။
ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္က ေျပာင္းဖူးေစ်းလမ္းနဲ႕ သေဘာၤလမ္း ဆံုရာ ေထာင့္မွာ ပံုျပင္ထဲမွာ ေတြ႔ရတတ္တဲ့ သစ္သားအိမ္ကေလး တစ္လံုး ရွိပါတယ္။ အဲဒီအိမ္ကေလးက ေငြအေႂကြေစ့ သံုးရတဲ့ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ေတြ ရွိရာေနရာေပါ့။ အဲဒီကေန ေလွ်ာ္ၿပီးသားအဝတ္ထုပ္ႀကီး ပခံုးေပၚတင္ၿပီး ထြက္လာတတ္တာကေတာ့ မိုက္ကယ္ပါပဲ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မနဲ႕မိုက္ကယ္ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္ေတြ႔တာပါ။
ခဏေလာက္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ ေနာင္မွာ ေတြ႔ၾကရေအာင္လို႔ဆိုကာ လမ္းခြဲခဲ့ၾကတာပါ။
ေနာက္အပတ္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံက ဟာလီဖစ္စ္အိမ္ရွိရာ ကလပ္ကို လာဖို႔ မိုက္ကယ္နဲ႔သူ႔မိသားစုကို ဖိတ္ခဲ့ပါတယ္။ နက္ေမွာင္တဲ့ ဆံပင္အထူႀကီးကို စည္းေႏွာင္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ကေလးထိုင္ လက္တြန္းလွည္းေလးကို တြန္းၿပီး ကလပ္ထဲကို ဝင္လာပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕အလွအပနဲ႕ စိန္ေခၚမႈေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့အသြင္ ခါးမတ္မတ္ကို သတိထားမိတဲ့ အဲဒီခဏ မွာပဲ ကၽြန္မက အသက္မရႈမိခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္မနဲ႕ ဆံုခဲ့ ဖူးတုန္းက ပါလာတဲ့ အဝတ္အိတ္ႀကီးကို အရင္ကလိုပဲ ပခံုးေပၚတင္ကာ ေလွ်ာက္လာတဲ့၊ ဂ်ပန္သူႂကြယ္ နတ္ဘုရားတစ္ပါးလို ၿပံဳးေနတဲ့ မိုက္ ကယ္ေပါ့။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မိုက္ကယ္ကလည္း သူ႔မိသားစုနဲ႕အတူ ေအာက္စ္ ဖို႕ဒ္ကို ေျပာင္းလာခဲ့ပါၿပီ။ သူတို႔က ေအာက္စ္္ဖို႕ဒ္ရဲ႕ အေရွ႕ေတာင္ပိုင္းက ဆန္းနင္းဝဲလ္ရြာေလးက လယ္ေတာအိမ္ေလးတစ္လံုးမွာ ငွားေနၾကပါ တယ္။ အဲဒီမွာ တျခားလယ္ေတာအိမ္ေလး နည္းနည္းပါးပါးနဲ႕ ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔က ေအာက္စ္ ဖို႕ဒ္ၿမိဳ႕လည္ကို ေစ်း ဝယ္ဖို႔နဲ႕ အဝတ္ေလွ်ာ္ဖို႔ သြားၾကရတာေပါ့။ သူတို႔ရဲ႕ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ မွာ ကားရွိၾကေပမယ့္ စုနဲ႕မိုက္ကယ္က သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိမ္းသိမ္း လိုသူေတြ ျဖစ္ၾကသလို မိုက္ကယ္က စက္နဲ႕ ပတ္သက္ရင္ ဘာမွ မကၽြမ္းက်င္သူေလ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ အားကိုးရာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးယာဥ္ကေတာ့ ေန႕စဥ္ေျပးဆြဲေပးေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြပါပဲ။
ေန႕စဥ္လိုသမွ်ေတြ ဝယ္ျခမ္းဖို႔အတြက္ ၿမိဳ႕လယ္ကို သြားရတာက ထံုးစံပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ အဝတ္ေလွ်ာ္ဖို႔ ၿမိဳ႕လယ္အထိ သြားရမွာပါလိမ့္။ အဂၤလိပ္အိမ္ေတြဟာ ေဒသတစ္ခုလံုးအတြက္ စီမံကိန္းႀကီး ခ်ၿပီးမွ ေဆာက္ထားတာဆိုေတာ့ ေရွးေဟာင္းသမိုင္းဝင္အိမ္ေတြအျဖစ္ ၾကည့္လို႔ေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေနတဲ့လူေတြအတြက္ ကေတာ့ အဆင္မေျပလွပါဘူး။ အိမ္အမ်ားစုမွာ အိမ္သာနဲ႕ ေရခ်ိဳးခန္းဆိုတာ အေပၚထပ္မွာပဲ ရွိေနၿပီး ေရဆိုးထုတ္စနစ္ ျပသနာေၾကာင့္ မိသားစုသံုး အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ေတြအတြက္ ထားစရာေနရာ ခက္ခဲပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကမၻာ့ႏိုင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ မိသားစုသံုး အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ေတြ က တြင္က်ယ္ေနၿပီးသားပါ။ အိမ္ရွင္မေတြအတြက္လည္း အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ဆိုတာ အဖိုးတန္လြန္းတဲ့ ရတနာတစ္ပါးလို ျဖစ္ပါရဲ႕။ ခက္တာက ေငြအေႂကြသံုး အဝတ္ေလွ်ာ္စက္လုပ္ငန္းကိုလည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ထူေထာင္ထားတာကိုး။ (အခုဆို ဒီလုပ္ငန္းက စီးပြားျဖစ္လုပ္ငန္းႀကီးကို ျဖစ္လို႔ပါပဲ)
ဒီလိုနဲ႕ ၿမိဳ႕လယ္လမ္းေထာင့္ တစ္ေနရာရာမွာ ရွိေနမွာ ေသခ်ာတဲ့ ေငြအေႂကြသံုး အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ေတြကို အားကိုးခဲ့ရပါတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီဆိုင္ေလးက မ်က္မွန္ဆိုင္ ျဖစ္ခဲ့သလို ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိုင္ဖုန္းအေရာင္းဆိုင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိုက္ကယ္နဲ႕ ေတြ႔ဆံုျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီအဝတ္ေလွ်ာ္ဆိုင္ေလးက အမွတ္တရပါပဲ။ အဲဒီေတြ႔ဆံုမႈေလးကေန အခုအခ်ိန္ထိ မိုက္ကယ္၊ စုနဲ႕သားႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ဝိဥာဥ္ခ်င္း ထိေတြ႔ေနျဖစ္တာ မဟုတ္ပါလား။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)
PDF ဖိုင္ကို ဒီမွာ ေဒါင္းလုဒ္ ခ်ႏိုင္ပါသည္ ( ၂၅ Mb )
အထက္က မရရင္ ဒီမွာ ယူပါ။
Saturday, 23 June 2012
ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂)
ကၽြန္မက စုနဲ႔ မိုက္ကယ္တို႔ ဘယ္လိုခ်စ္ႀကိဳး ေႏွာင္ဖြဲ႕ခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း စုဆီကေန ဘယ္တုန္းကမွ မသိခဲ့ရပါဘူး။ စု ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ မိုက္ကယ့္ဆီက သူတို႔ရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို တစ္စထက္တစ္စ သိခြင့္ရလာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း မိုက္ကယ္ရဲ႕အေျပာနဲ႕ စုရဲ႕ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္ကိုပါ ေျခရာခံျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၈၅ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၂၇ ရက္က ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေရာက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
သူ႔အေဖ လုပ္ႀကံခံရစဥ္က စု ဟာ အသက္ႏွစ္ႏွစ္သာ ရွိေသးတာမို႔ လုပ္ႀကံတယ္ဆိုတာကိုေရာ ေသဆံုးမႈအတြက္ ဝမ္းနည္းရမွာကိုပါ သိပ္နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ စုက သူ႔ အေဖကို ေကာင္းေကာင္းလည္း မမွတ္မိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လို႔မရတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုအေၾကာင္း စုက ကၽြန္မကို ေျပာျပဖူးပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူငယ္ငယ္က အိမ္အဝင္က ေလွကားရွည္ႀကီးထိပ္မွာ ညေနတိုင္းထိုင္ကာ စစ္ယူနီေဖာင္းနဲ႕ ျပန္လာမယ့္ အေဖ့ကို ေမွ်ာ္ေနတတ္ၿပီး အေဖကလည္း သူ႕ကိုေတြ႕တာနဲ႕ ေပြ႕ခ်ီကာ ေလထဲေျမႇာက္ေပးသလို ပါးႏွစ္ဖက္ကိုလည္း ေမႊးေမႊးေပး၊ လူကိုလည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္ထားတတ္တဲ့ ျမင္ကြင္းပါတဲ့။ အဲဒီလို ျပန္ေျပာျပတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ သူ႔အေဖရဲ႕ အထိအေတြ႕ကို သူကရေနေသးသလို အဲဒီျမင္ကြင္းက သူ႔စိတ္ထဲမွာ ၿမဲေနခဲ့ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီလို ေျပာျပတာကို နားေထာင္ေနတဲ့ခဏမွာပဲ ကၽြန္မ ေတြးလိုက္မိတာ ကေတာ့ စုဟာ သူခ်စ္ရတဲ့သူ အေၾကာင္းကို ေျပာေနတာပဲလို႔ပါ။ သူ႔ ရဲ႕ ႏူးညံ့ၿပီးထြားက်ိဳင္းတဲ့ ခ်စ္သူ မိုက္ကယ့္အေပၚ စုရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုလည္း နားလည္သြားသလိုပါပဲ။
၁၉၄၈ ဇန္နဝါရီ ၄ ရက္မွာ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးရပါတယ္။ စုေမေမ မခင္ၾကည္က ဦးႏုအစိုးရ လက္ထက္မွာက်င္းပတဲ့ ပထမဆံုး ေရြးေကာက္ပြဲကို ဝင္ကာ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦး ျဖစ္လာပါတယ္။ သူဟာ တစ္ဖက္မွာ မိခင္အျဖစ္ေရာ ဖခင္အျဖစ္ပါ တာဝန္ေက်သလို တစ္ဖက္မွာလည္း ဦးႏု ကက္ဘိနက္ရဲ႕ တက္ႂကြတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္လာခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မက ေဒၚခင္ၾကည္နဲ႕သိတဲ့ ဂ်ပန္မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ဆီက ၾကားခဲ့ရတာကေတာ့ သူက အဆံုးအျဖတ္နဲ႔ တံု႔ျပန္မႈေတြကို ခ်က္ခ်င္းလုပ္ႏိုင္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္သလို လူထုကို အားတက္ေစကာ လႈပ္ရွားေစႏိုင္တဲ့အထိ စြမ္းပကားႀကီးသူ ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စုဟာ အဲဒီလို စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ အေမရဲ႕ ပ်ိဳးေထာင္မႈကို ခံခဲ့ရသလို ျမန္မာ့႐ုိးရာတန္ဖိုးေတြကိုလည္း သင္ယူခဲ့ရပါတယ္။
ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္က လြတ္ခဲ့ေပမယ့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြက လူမ်ဳိးစုအေရး ျပႆနာေတြနဲ႔ ခြဲထြက္ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကို မေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အျမန္ဆံုးနည္းလမ္းအေနနဲ႕ ၿဗိတိသွ် ေတြ ခ်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အေျခခံအေဆာက္အအံု စနစ္ေတြအတိုင္း ဆက္လုပ္သြားဖို႔ အားထုတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ပညာေရးမွာဆိုလည္း ၿဗိတိသွ်နည္းကိုပဲ စသံုးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစုထဲက ကေလးေတြဟာ ျမန္မာစကားမေျပာရလို႔ တားျမစ္ထားခဲ့ဖူးတဲ့ မစ္ရွင္သာသနာျပဳ ေက်ာင္းေတြမွာ စာသင္ၿမဲသင္ၾကေပမယ့္ အဲဒီေက်ာင္းေတြမွာပဲ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ (အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္ေတြ)ကို မုန္းတဲ့အေလ့ဟာလည္း ေခတ္စားေနခဲ့ပါတယ္။ စုက အသက္ေလးႏွစ္မွာ စိန္႔ဖရန္းဆစ္ ကြန္ဗင့္ဆိုတဲ့ေက်ာင္းမွာ မူႀကိဳစတက္ခဲ့ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လုပ္ႀကံခံရၿပီးေနာက္မွာ စုတို႔မိသားစု အတြက္ ေနာက္ထပ္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစရာ ျဖစ္လာတာကေတာ့ ေနအိမ္ထဲက ေရကန္မွာပဲ ဒုတိယေျမာက္သား ေအာင္ဆန္းလင္း ကြယ္လြန္ခဲ့ရတာပါ။ ဒီလိုနဲ႕ ေဒၚခင္ၾကည္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္က အစိုးရရဲ႕ ကမ္းလွမ္းခ်က္ေၾကာင့္ လက္ရွိေနအိမ္ျဖစ္တဲ့ ၅၄-၅၆၊ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း အိမ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွာေတာ့ စုက အဂၤလိပ္မက္သဒစ္ေက်ာင္းမွာ အလယ္တန္း တက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ စုက အင္မတန္ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ေက်ာင္းသူေလးျဖစ္ကာ အၿမဲတမ္း တစ္ေယာက္တည္း စာပဲဖတ္ေနတယ္လို႔ စာအုပ္တိုင္းလိုလိုမွာ ေရးၾကပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ စာအုပ္ေတြဟာ စုအတြက္ အေကာင္းဆံုးမိတ္ေဆြဆိုတာ အရင္ကေရာ အခုထိပါ မေျပာင္းမလဲ မွန္ေနတာပါ။
၁၉၆ဝ ခုႏွစ္မွာေတာ့ စု ေမေမဟာ အိႏၵိယကို ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ သံအမတ္အျဖစ္ ခန္႔အပ္ခံရပါတယ္။ စုဟာ အထက္တန္းကို ၁၉၆ဝ-၆၁ ခုႏွစ္မွာ ေဒလီက စိန္႔ေမရီကြန္ဗင့္မွာ တက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကေန ၁၉၆၃ ခုႏွစ္မွာ ေဒလီဆရီလမ္ေကာလိပ္မွာ ႏိုင္ငံေရး သိပၸံဘာသာကို တက္ပါတယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မတ္ ၂ ရက္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက အာဏာသိမ္းခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ေဒၚခင္ၾကည္ဟာ သားႀကီး ေအာင္ဆန္းဦးကို အဂၤလိပ္သံတမန္တစ္ဦးနဲ႔အတူ အဂၤလန္ကို ပို႔ခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ဆန္းဦးက ဒိုဗာကေန လန္ဒန္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ကာ အင္ပီးရီယား ေကာလိပ္မွာ ပညာသင္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆ဝ မွာ ေဒၚခင္ၾကည္နဲ႕ စုဟာ တစ္ခါက အိႏၵိယမွာ ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာရဲ႕ ေကာ္မရွင္နာမင္းႀကီးအျဖစ္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြေဟာင္း ဆာေပါလ္ေဂါရ္ဘုသ္ မိသားစုနဲ႔ ျပန္လည္ ဆံုေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွာ ေဂါရ္ဘုသ္ မိသားစုက အဂၤလန္ကိုျပန္ရာမွာ ေဒၚခင္ၾကည္ က စုကို ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္ကို ပို႔ဖို႔ စီစဥ္ ပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စုဟာ လန္ဒန္၊ ခ်ယ္လ္ဆီး ရပ္ကြက္မွာ ေဂါရ္ဘုသ္တို႔ မိသားစုနဲ႕အတူ ေနခဲ့ပါတယ္။ ဆာေပါလ္ေဂါရ္ဘုသ္ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဇနီးျဖစ္သူ ေလဒီပက္ ထရစ္ရွာ ေဂါရ္ဘုသ္ဟာ စုကိုသာ မက သားႏွစ္ေယာက္ကိုပါ ေစာင့္ ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ စုအတြက္ အဂၤလိပ္မိခင္လို႔ ဆုိရမယ့္သူပါ။
ေဂါရ္ဘုသ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ ကေလးေလးေယာက္ ထြန္းကားၿပီး အႀကီးဆံုးနဲ႕ အငယ္ဆံုးက မိန္းကေလးေတြ ျဖစ္ကာ အလတ္ႏွစ္ေယာက္က ေယာက်္ားေလး အမႊာပါ။ ေဒးဗစ္နဲ႕ ခရစ္တိုဖာေဂါရ္ဘုသ္တို႔ က ႐ုိမန္ကက္သလစ္ေက်ာင္း တက္ေတာ့ ခင္ျဖစ္တာကလည္း အမႊာေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ပါပဲ။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ မတ္ ၂၇ ဖြား အန္ေထာ္နီနဲ႔ မိုက္ကယ္အဲရစ္တို႔ေပါ့။ သူတို႔တက္တဲ့ေက်ာင္းက နာမည္ႀကီးျဖစ္ကာ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ကေန ၁၈ ႏွစ္အထိ အေဆာင္မွာ အတူတူေနခဲ့ၾကရပါတယ္။
အထက္တန္းေက်ာင္းက ေအာင္ေတာ့ ေဒးဗစ္က ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္တကၠသိုလ္တက္ကာ ခရစ္တိုဖာ၊ အန္ေထာ္နီနဲ႕ မိုက္ကယ္တို႔က ဒါရ္ဟမ္တကၠသိုလ္ ကို တက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ မိုက္ကယ္နဲ႕ ခရစ္တိုဖာၾကားမွာ ရာသက္ပန္ခင္မင္မႈ ေမြးဖြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ မိသားစုႏွင့္အတူ ေတြ႔ရသည့္ မူရင္း စာေရးသူ ႏိုရီကို
တစ္ေန႔မွာ ခရစ္တိုဖာက မိုက္ကယ့္ကို သူ႔အိမ္ကို ဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ စုနဲ႔မိုက္ကယ္ ပထမဆံုး စတင္ေတြ႕ဆံုၾကပါတယ္။ မိုက္ကယ္က အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝကတည္းက အာရွကို စိတ္ဝင္စားၿပီး အထူးသျဖင့္ေတာ့ တိဘက္ဘာသာကို ဆရာေတြအလစ္မွာ သူ႔ဘာသာ ေလ့လာေနခဲ့တဲ့အထိ အ႐ူးအမူး သေဘာက်ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဆရာက သူ႔ကို အတန္းထဲမွာ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းခဲ့သလို မိဘကိုလည္း ဆင့္ေခၚခဲ့ေပမယ့္ မိုက္ကယ့္အေမကလည္း သူ႔သားကို အျပည့္အဝ ကာကြယ္ေပးခဲ့ၿပီး တိဘက္ဘာသာကို အဆံုးထိ ေလ့လာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားကူညီေပးခဲ့ပါတယ္။ “မိုက္ကယ္ဟာ ကၽြန္မအတြက္ ဂုဏ္ယူရတဲ့သားပါ။ သူက သူ႔ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေနာက္ကြယ္မွာ ဘာမွေျပာစရာ မရွိသူပါ”လို႔ သူ႔အေမက ကၽြန္မကို ျပန္ေျပာျပ ခဲ့ဖူးပါတယ္။
မိုက္ကယ္က အာရွမိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ လွ်ဳိ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္ လွတဲ့အလွမွာ ၿငိေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ျမင္ျမင္ခ်င္းခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ပါ။ “ႏိုရီကို၊ ကၽြန္ေတာ္က စုကို ျမင္ျမင္ခ်င္းမွာပဲ ခ်စ္မိခဲ့တာပါ”လို႔ မိုက္ကယ္ဟာ မ်က္လံုးေတြအေရာင္လက္ၿပီး အတိတ္ေန႔ရက္ေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနသလို ကၽြန္မကို တစ္ ခါတုန္းက ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ စေတြ႔ခ်ိန္က ၁၉၆၇-၆၈ ခုႏွစ္ ေလာက္ေပါ့။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)
ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၃)
စုက စိန္႔ဟုခ်္ေကာလိပ္နဲ႕ မိုက္ကယ္က ဒါရ္ဟမ္တကၠသိုလ္ကေန ဘြဲ႕ရခဲ့ၾကပါၿပီ။ မိုက္ကယ္က စုကို ခ်စ္ေနေၾကာင္း ဝန္ခံခဲ့ေပမယ့္ စုကေတာ့ ေစာင့္ဖို႔ပဲ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ “အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စုမွာ သေဘာက်သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနၿပီးၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ပဲ ေစာင့္ခဲ့တာပါ။ စုစုေပါင္း ေလးႏွစ္ေပါ့”လို႔ မိုက္ကယ္က ၿပံဳးၿပီး ေျပာခဲ့ပံုက ေစာင့္ရက်ိဳးနပ္တယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စုရဲ႕အေဒၚလိုေနခဲ့တဲ့ မသန္းဧ က ေျပာတာကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာစုဟာ ေယာက်ာ္းေလးေတြကို စိတ္မဝင္စားဘူးဆိုတာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္ စုအေၾကာင္း စာအုပ္ျဖစ္တဲ့ (Falise Thierry’s Le Jasmine Ou La Lune)ထဲမွာ လန္ဒန္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို စုက “လက္ရွိအစိုးရ လုပ္ေနတာေတြက ကြ်န္မေဖေဖ ရည္မွန္းထားတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ေတြနဲ႕ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေနတယ္”လို႔ ေျပာခဲ့ၿပီးေနာက္ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ရဲ႕ ေန႔တစ္ေန႕မွာ စုရဲ႕ ဘႀကီးျဖစ္သူ ဦးေအာင္သန္းက ျမန္မာ့ၾကယ္ငါးပြင့္ သေဘၤာလိုင္းရဲ႕ ဥေရာပ သေဘၤာေအဂ်င္စီ ဥကၠ႒ ဦးနန္းႏြယ္ကို ေတြ႕ဆံုၿပီး “ကြ်န္ေတာ့္တူနဲ႕တူမကို ျမန္မာအစိုးရနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး မေကာင္း မေျပာမိရေအာင္ခင္ဗ်ားက ေဖ်ာင္းဖ်ေပးေစခ်င္တာပါပဲ”လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေရးထားတာကို ဖတ္ရပါတယ္။ စုက ဘာေလးပဲ လုပ္လုပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း နားထဲ ေရာက္သြားတယ္ဆိုတာကို သတိထားမိရပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အဂၤလန္မွာေနတဲ့ ျမန္မာေတြအေနနဲ႕ လံုၿခံဳၿပီးလြတ္လပ္တယ္လို႔ ယူဆလို႔ ရႏိုင္ေပမယ့္ ဦးေနဝင္းရဲ႕ ႏိုင္ငံျခား ဆန္႔က်င္ေရး၊ အရင္းရွင္စနစ္ဆန္႔က်င္ေရးနဲ႕ မိ႐ိုးဖလာ အရိုးစြဲေရး မူဝါဒေတြက နက္႐ွိဳင္းသထက္ နက္႐ွိဳင္းလာတာေၾကာင့္ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြဟာ တကယ့္ တကယ္မွာ မလြတ္လပ္ခဲ့ပါဘူး။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စုဟာ မိုက္ကယ္နဲ႕ လက္တြဲဖို႔ ရည္ရြယ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ၁၉၆၈ ခုႏွစ္မွာေတာ့ လန္ဒန္၊ အာရွ နဲ႕ အာဖရိက ေလ့လာေရးေက်ာင္းက ဥပေဒပညာဌာနမွာ သုေတသန လက္ေထာက္အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ စုကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ မသန္းဧ ရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္နဲ႕အတူ နယူးေယာက္မွာရွိတဲ့ ကမၻာ့ကုလသမဂၢ႐ံုးရဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႕ ဘ႑ာေရးေကာ္မတီမွာ လက္ေထာက္ အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအေတာအတြင္းမွာေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ဦးသန္႔က မသန္းဧ နဲ႔ စုတို႕ကို ေန႔လယ္စာ စားဖို႔ မၾကာခဏဖိတ္ခဲ့တယ္လို႔ မသန္းဧ ဆီက သိရပါတယ္။ ကြ်န္မအထင္ေတာ့ အဲဒီကာလေတြမွာ စုအေနနဲ႕ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ၾကည့္ဖို႕ အခ်ိန္ေတြ အလံုအေလာက္ရခဲ့သလို မိုက္ကယ္ရဲ႕ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ အခ်စ္ ကိုလည္း ထိထိ ခိုက္ခိုက္ ခံစားေနခဲ့ရမွာပါ။
အမ်ိဳးသားေရး ခံစားခ်က္ေတြရဲ႕ တံတိုင္းေတြကို ေက်ာ္လြန္ဖို႔ဆိုရင္ တျခားတိုင္းျပည္ေတြအေပၚ မေကာင္းျမင္စိတ္ကိုလည္း ေဖ်ာက္ဖ်က္ရမွာပါ။ ဒီေတာ့ ႐ိုးသားတဲ့ အဂၤလိပ္ကို လက္ထပ္ၿပီး ႏွစ္ႏိုင္ငံၾကားက တံတိုင္းကိုျဖတ္တာ မမွားဘူးလို႔ ေတြးလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္မကို အျပစ္တင္မယ္ ဆိုလည္း အတင္ခံ႐ံုပါပဲ။ စုကလည္း အဲဒီလိုေတြးခဲ့ခ်င္ ေတြးခဲ့မွာေပါ့။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ထဲမွာေတာ့ မိုက္ကယ္နဲ႕ စု လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆာေဂါရ္ဘုသ္တို႔ မိသားစုအိမ္ထဲက ႐ံုးခန္းႀကီးထဲမွာ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲကို က်င္းပခဲ့တာပါ။ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁ ရက္ေန႔မွာေတာ့ မိုက္ကယ္က သူ႔ ဇနီးကို အပါေခၚၿပီး ဘူတန္ဘုရင္ရဲ႕ သီးသန္႕ဆရာအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ဘူတန္ကို ထြက္ခြာသြား ခဲ့ပါတယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘူတန္မွာ ဘယ္လိုေနထိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို သိခ်င္တဲ့အတြက္ အဲဒီအခ်ိန္က ဂ်ပန္ဗုဒၶဘာသာဖလွယ္ေရး အဖြဲ႕ Japan Buddhism Exchange Association ရဲ႕ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ က်န္းမာေရးဌာနမွာ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးတဲ့ မစၥတာယာတာ႐ိုဒိုင္ကူဟရ ကို ေမးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူက အိုဆာကာ ျမဴနီစီပယ္ တကၠသိုလ္က စိုက္ပ်ိဳးေရးပညာ ပါေမာကၡနီရွီအိုကာနဲ႕ အတူ ဘူတန္ႏိုင္ငံ ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးမွာ အဓိကက်တဲ့ အခန္းက႑က ပါဝင္ခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ယာတာ႐ိုဆန္ကို ကြ်န္မက “စုက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သိပ္လွေနခဲ့တယ္ မဟုတ္လား”လို႔ ေမးေတာ့ သူက မသိပါဘူးတဲ့။ သူက အလုပ္ဂ်ပိုးမို႔ အဲဒီတုန္းက စုကို သူ႔အတြက္ လက္ဖက္ရည္ ယူလာေပးသူ အိမ္အကူ အျဖစ္ပဲ သတိထားမိပါသတဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူဟာ မိုက္ကယ္နဲ႕ေရာ စုနဲ႕ပါ ရင္းႏွီးခဲ့ၿပီး အဲဒီအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာေတာ့ စုေရာ မိုက္ကယ္ပါ ရယ္ေမာခဲ့ၾကပါသတဲ့။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)
ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၄)
၁၉၇၅ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုနဲ႕ မိုက္ကယ္တို႔မိသားစု ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ စုနဲ႕ ခင္မင္ရတာဟာ ကၽြန္မအဖို႔ေတာ့ လူျဖဴအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႕ ခင္မင္ခြင့္ရတာနဲ႔ မတူဘဲ ပိုၿပီး နီးကပ္မႈရွိတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး အာရွဖြားေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္လည္း ပါမွာပါ။ သူနဲ႕ ခင္မင္ရတာ စိတ္ထဲ ေအးခ်မ္းလွပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕က ဟင္းခ်က္နည္းေတြ ဖလွယ္ၾကတယ္။ ေစ်းဝယ္ အတူထြက္ ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္အႀကိဳက္တူတာက “ေလဘာတီကုမၸဏီ”က ထုတ္တဲ့ ခ်ည္ထည္ပိတ္စေတြကို မၾကာခဏ ေငးၿပီး ကိုယ့္အႀကိဳက္အေရာင္နဲ႕အဆင္ေတြကို မွတ္ထားရတာကိုပါ။ ဒါမွ ေလ်ာ့ေစ်းခ်တဲ့အခါ အေျပးသြားဝယ္ႏိုင္မွာကိုး။ စုက ေလဘာတီက ခ်ည္ထည္ေတြကို ျမန္မာထမိန္အျဖစ္ ခ်ဳပ္ၿပီး တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ ဝတ္တာပါ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ သားငယ္ႏွစ္ဦး
ကၽြန္မတို႔ ေလဘာတီကို သေဘာက်ပံုက အမ်ိဳးသားေတ ြအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လြန္ပံု ရပါတယ္။ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ ေလဘာတီဆိုင္ ပိတ္သြားတဲ့အခါ မိုက္ကယ္က ကၽြန္မကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးစခဲ့ပါတယ္။ “ႏိုရီကိုေရ၊ ေလဘာတီေတာ့ မရွိေတာ့ဘူးေဟ့”လို႔ေပါ့။ ကၽြန္မ ေလဘာတီ သြားတိုင္း မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္ လိုက္ရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ခင္ပြန္းအို႕စုကေတာ့ “အား ကၽြန္ေတာ့မွာေတာ့ ႏိုး၊ မလိုက္ခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာဖို႔ ေလဘာတီ(လြတ္လပ္ခြင့္)ေတာ့ မရွိပါဘူးဗ်ာ”လို႔ ေျပာခဲ့တာကိုလည္းကၽြန္မ သတိရေနပါတယ္။
အဲဒီကာလေတြမွာ ကၽြန္မက ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း “အင္ဖာတိုက္ပြဲ”ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရအျပင္ ဘာမွပို မသိခဲ့ပါဘူး။ စုကေတာ့ ဂ်ပန္တပ္မေတာ္ရဲ႕ စစ္အတြင္းအေနအထားေတြကိုပါ အေသးစိတ္ သိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါက စုဟာ ကၽြန္မကို “ႏိုရီကို၊ ရွင္ေရာ အို႔စုဆန္ရဲ႕ ဖိနပ္ေတြ ေႏြးေနေအာင္ ရွင့္ကိုယ္ေငြ႕ေတြနဲ႕ ေထြးေပြ႕ေပးခဲ့ဖူးလား”လို႔ ေမးခဲ့တာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိုက္ကယ့္အေနနဲ႕ လူငယ္ပညာရွင္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ေနတာမို႔ ဝင္ေငြက တသမတ္တည္း မျဖစ္ ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေတြ အေတာ္ေလး ခက္ခဲခဲ့ပါတယ္။ စုက “ႏိုရီကိုေရ၊ ဆယ္ေပါင္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟင္”လို႔ ေမးလာတဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္မမွာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ စုအႀကိဳက္ ဂ်ပန္တန္ပူရာ အေၾကာ္ေတြ၊ စုကီယာကီေတြ လုပ္စားျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဆိုဟိုရပ္ကြက္မွာ စုကီယာကီလုပ္ဖို႔ အသားကို အလႊာပါးပါးေလး လွီးျဖတ္ေပးတဲ့ အသားဆိုင္တစ္ဆိုင္ ရွိ ပါတယ္။ အဂၤလိပ္အစိုးရကေတာ့ ပိုးေတြ ပါလာမွာစိုးလို႕ စက္နဲ႕ အသားစိမ္းေတြ ျဖတ္တာကို ပိတ္ပင္ ထားတာပါ။
ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္မွာက လန္ဒန္လို ဂ်ပန္ဦးေရ မမ်ားေလေတာ့ အသားပါးလႊာေပးမယ့္ အသားဆိုင္က သိပ္ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက အသိဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္ၿပီး ကၽြန္မအတြက္ အသားလႊာေပးဖို႔ မဲဆြယ္စည္းရံုးခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ခ်င္း စကားအထာနဲ႕ အသားမွာၾကတာပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္မက အဲဒီဆိုင္ဆီ စုကို ေခၚသြားျဖစ္ပါတယ္။ “အေကာင္းဆံုးအသားေပးေနာ္”လို႕ ကၽြန္မက ေျပာေတာ့ တကယ္ပဲ ေစ်းႀကီးမယ့္ အေကာင္းဆံုးအသားကို မွာတယ္ ထင္ၿပီး စုက ကၽြန္မကို သိပ္အသံုးအျဖဳန္းႀကီးကာ ေစ်းတြက္မတြက္တဲ့ မိန္းမပဲဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႕ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မက သူ႕ကို ေခါင္းအသာ ညိတ္ျပ လိုက္တာေပါ့။ ဆိုင္ရွင္ေရွ႕မွာ ဒီကိစၥေတြကို ရွင္းျပဖို႔ အခ်ိန္ မရွိဘူးေလ။
စုက အျဖစ္မွန္ကို မသိေတာ့ မတတ္ႏိုင္ၾကတာခ်င္းတူတူ ေစ်းတြက္ တြက္တတ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မက ဘာလို႔ အေကာင္းဆံုးအသားကို မွာတာပါလိမ့္လို႔ မေတြးတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မအမ်ိဳးသားကို “အို႕စုဆန္ေရ ႏိုရီကို႕လက္ထဲ ပိုက္ဆံအိတ္ မထည့္နဲ႕ေနာ္။ သိပ္အႏၲရာယ္မ်ားတယ္”လို႕ ေျပာေတာ့တာပါပဲ။ ဒီအေၾကာင္းကို စုက သူ႔ရဲ႕ “ျမန္မာျပည္က စာတစ္ေစာင္”စာအုပ္ထဲမွာ ထည့္ေရးထားပါတယ္။ ကၽြန္မက လည္း အခုအခ်ိန္ထိ စီးပြားေရး ပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇနီးပါလို႔ ေျပာျဖစ္ၿပီး စုက အဲဒီအခါတိုင္း ရယ္ေတာ့ တာပါ။ သူက ကၽြန္မကို ေစ်းတြက္မႏိုင္တဲ့ ဇနီးလို႔ ထင္ေနခ်င္ ထင္ေနမွာပါ။ ကၽြန္မကလည္း အဲဒီအတိုင္း အမွန္ပဲ ျဖစ္ေနတာကိုး။
ဟင္းခ်က္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ စုက တစ္ခါမွာေတာ့ “ႏိုရီကိုရယ္၊ ကၽြန္မမွာ ေဆးေရာင္စံု ဂ်ပန္ဟင္းခ်က္စာ အုပ္တစ္အုပ္ ရွိပါရဲ႕။ အရမ္းလွေပမယ့္ အသံုးက မတည့္ဘူး။ အဲဒီထဲက ပစၥည္းေတြက ရွာမရဘူး ျဖစ္ေန တယ္။ ရွင္ကေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ဘူးေနာ္။ အဂၤလန္က ပစည္းေတြနဲ႕ပဲ ဂ်ပန္အရသာျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ႏိုင္ေတာ့ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ရွင္ အဂၤလန္မွာ ရႏိုင္ေသာ ေန႔တိုင္းအတြက္ ဂ်ပန္ဟင္းခ်က္စာအုပ္ ဆိုၿပီး မထုတ္ ခ်င္ဘူးလားဟင္။ ကၽြန္မက အဂၤလိပ္လို ျပန္ေပးမယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ မိုက္ကယ့္မိသားစုက ထုတ္ေပးရင္ ရတာပဲ”
စုက လက္ေတြ႕ဆန္သူပါ။ မိုက္ကယ့္မိဘေတြက ထုတ္ေဝသူ မိသားစု ကေလ။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ကမ္းလွမ္းမႈသာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ကၽြန္မအထင္ ကၽြန္မက “အသားေကာင္းေလး”လို႔မ်ားေရးခဲ့ရင္ စုက အာဟာရတန္ဖိုးခ်င္း တူညီတဲ့ “သာမန္ အသားတံုး သို႔မဟုတ္ လွီးထုတ္ထားတဲ့အသား”လို႔မ်ား ျပင္ေရးမလားပါပဲ။
စုက ခရစ္စမတ္ပူတင္း ဖုတ္ဖို႕ကိုေတာင္ ထည့္ရမယ့္ အဆာပလာေတြကို ႏွစ္ဝက္ေလာက္ ႀကိဳစုထားတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဂၤလန္က လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခရစ္စမတ္ေန႔ ပူတင္းဖုတ္နည္းကိုေတာင္ ေမ့ေနၾကပါၿပီ။ အဲဒီေန႔မွာ စုက အဂၤလိပ္မိတ္ေဆြေတြကို ဖိတ္ၿပီး သူစားေလ့မရွိတဲ့ အဲဒီပူတင္းကို ေကၽြးေလ့ရွိတာပါ။ စုက ျမန္မာငါးဟင္း ဒါမွမဟုတ္ အင္ဒိုနီးရွားက ဂ်မ္ဘလာယာငါးဟင္း ခ်က္တာ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႕ စုၾကားမွာ အတူတူ ယံုၾကည္ၾကတာကေတာ့ ဟင္းခ်က္တယ္ဆိုတာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေဖာ္ျပတာမို႕ ကိုယ့္လက္နဲ႕ခ်က္ျပဳတ္သင့္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။
စုက အခ်က္အျပဳတ္ကို ယံုၾကည္သူမို႕ အဂၤလိပ္ေတြ အစားအေသာက္ ျပင္ဆင္ပံုကိုလည္း ေဝဖန္ေလ့ ရွိပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြက ထံုးစံအေနနဲ႕ ညစာစားဖို႕ ဖိတ္တာကို လုပ္ေလ့ရွိေပမယ့္ ေကၽြးတဲ့ အစားအစာထက္ ဧည့္ေထာက္ခံစကား ေျပာတာကို အေလးထားတတ္ၾကတာပါ။ ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္က ပညာတတ္ အသိုင္းအဝိုင္း ေသးေသးေလးထဲမွာေတာ့ မိုက္ကယ္နဲ႕ စုကိုလည္း ညစာအတြက္ မၾကာခဏ ဖိတ္ခဲ့ၾကပါ တယ္။ “ႏိုရီကိုေရ၊ ရွင္သိတဲ့အတိုင္းပဲ အဂၤလိပ္အစားအစာက သိပ္ဆိုးတာေလ။ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မကလည္း မညာႏိုင္ေတာ့ ညစာေကာင္းေကာင္း ဖိတ္ေကၽြးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ မိုက္ကယ္ကေတာ့ေလ အရသာရွိတဲ့ ညစာအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တယ္သိလား”လို႔ ေျပာတတ္ၿပီး တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ မိုက္ကယ့္ဘက္လွည့္ကာ “ဘယ္လိုလုပ္မ်ား ရွင္ အဲဒီလိုေျပာႏိုင္တာပါလိမ့္”လို႔ ေျပာလိုက္ျပန္ပါတယ္။
“ေႀသာ္ ယဥ္ေက်းမႈအရ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာတာပါ”လို႔ မိုက္ကယ္က ဆင္ေျခေပးေပမယ့္ “အို အဲဒီလိုေတာ့ မေျပာသင့္ပါဘူး။ မိုက္ကယ္က ေက်ာင္းက အေဆာင္မွာ အစားအေသာက္ မေကာင္းတာေတြခ်ည္း စားခဲ့ရတာမို႔ ရွင့္လွ်ာေတြ ပ်က္သြားတာ မဟုတ္လား”လို႔ စုက ျပန္ေခ်ပတာခ်ည္းပါပဲ။
မိုက္ကယ္ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဆီ အားတံု႕အားနာအၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္ၿပီး ပခံုးေလးတြန္႕ကာ စုကို အႏိုင္ေပးလိုက္တဲ့ဟန္ ျပပါေတာ့တယ္။ ဒီပံုရိပ္ေတြက မိုက္ကယ္နဲ႔စုရဲ႕ သာမန္ အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝပံုရိပ္ေတြပါ။ မိုက္ကယ္ကစုရဲ႕ေဝဖန္မႈေတြကိုအၿမဲပဲ အၿပံဳးနဲ႔ တံု႕ျပန္တတ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူက အဲဒီလို တံု႕ျပန္ရင္ စုရဲ႕ သူ႔အႀကိဳက္ အရသာရွိတဲ့ အိမ္ခ်က္လက္ရာေတြကို စားရမွာ ေသခ်ာေနသကိုး။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)
ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၅)
မိုက္ကယ္က အစားႀကိဳက္တတ္သူေပါ့။ သူက စုကီယာကီ၊ ရွာဘူရွာဘူ၊ တန္ပူရာနဲ႕ မီဆိုဟင္းခ်ိဳတို႔လို ဂ်ပန္စာဆိုရင္ ဗိုက္မျပည့္တတ္သူ တစ္ေယာက္လို စားတာပါ။ စုကေတာ့ အစားအေသာက္ကုိ ျပင္ဆင္ ခ်က္ျပဳတ္တာ ဝါသနာပါသေလာက္ စားဖို႕ စိတ္မဝင္စားသူပါ။ မိုက္ကယ္နဲ႕ ကေလးႏွစ္ေယာက္က အစားႀကိဳက္တာမို႕ သူတို႔ကို ေကၽြးဖို႔ စုနဲ႕ ကၽြန္မက ေငြမလံုေလာက္တတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မမွာ ေငြပိုေလး ရွိရင္ စုမိသားစုအတြက္ စားစရာေလး ဝယ္ေပးခ်င္မိ တတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အလက္ဇႏၵားက သံုးႏွစ္သားပဲ ရွိေပမယ့္ စုကီယာကီ၊ ၾကက္သားတာရီယာကီနဲ႕ အခ်ိဳမုန္႔ေတြကို ႀကိဳက္တတ္ပါတယ္။ စုကေတာ့ မ်က္ခံုးေလးပင့္ကာ “ႏိုရီကို သူ႕ကို အခ်ိဳေတြ သိပ္မေကၽြးနဲ႔ေလ” လို႔ ဆိုတတ္ပါရဲ႕။
ကၽြန္မက ပဲပုပ္ ဒါမွမဟုတ္ ဟီဂ်ီကီေရညိႇကို ခ်က္ေလ့ရွိပါတယ္။ မိုက္ကယ္ကေတာ့ ပဲေစ့ေလးေတြကို တူနဲ႕ယူရာမွာ ဟင္းပန္းကန္ထဲကေန သူ႔ထမင္းပန္းကန္ထဲ မဖိတ္မစင္ေရာက္မွ ေရာက္ပါ့မလားလို႔ ပူတတ္ပါတယ္။ သူနဲ႕ အလက္ဇႏၵား ႏွစ္ေယာက္သား တူကိုင္က်င့္ရင္း ပခံုးေတြ ဘာေတြ ခိုင္သြားမလား လို႔ေတာင္ ကၽြန္မကစိုးရိမ္မိခဲ့ေပမယ့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲတူကို ေကာင္းေကာင္း ကိုင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ မိုက္ကယ္ဟာ ဂ်ပန္စာမွန္ရင္ ဘာမဆိုႀကိဳက္တတ္ခဲ့ေပမယ့္ ေက်ာက္ပြင့္မႈိတစ္မ်ိဳးကိုေတာ့ ကင္ဆာျဖစ္ေစမယ့္အစာ ဆိုၿပီးမစားခဲ့ပါဘူး။ သူက ေက်ာက္ပြင့္မႈိကို မစားခဲ့ေပမယ့္ ဆီးႀကိတ္ကင္ဆာက သူ႔မွာ ျဖစ္ခဲ့ရွာပါတယ္။
မိုက္ကယ္ဟာ စိန္႔ဂၽြန္းေကာလိပ္မွာ သုေတသီ တစ္ေယာက္အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ သူ႔လခဟာ သူ႔မိသားစုအတြက္ လံုေလာက္ခဲ့တယ္လို႔ ကၽြန္မေတာ့ မထင္မိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာရွိတဲ့ ေကာလိပ္ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေကာလိပ္တစ္ခုရဲ႕ အဖြဲ႕ဝင္မို႔ စာၾကည့္တိုက္နဲ႕ ေက်ာင္းစားေသာက္ ေဆာင္ေတြ သံုးခြင့္လို အခြင့္အေရးမ်ိဳး ေတာ့ရပါရဲ႕။ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္မွာေတာ့ သားငယ္ကင္မ္ကိုေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။
မိုက္ကယ္ရဲ႕ သဘာဝကိုက ခင္မင္ရင္းႏွီးလြယ္တာပါ။ သူ စိတ္ဆိုးတာ၊ သူမ်ားကိုမေကာင္းေျပာတာ၊ ေအာ္ေငါက္တာမ်ိဳး ကၽြန္မဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ဖူးခဲ့ပါဘူး။ သူက အင္မတန္သိမ္ေမြ႕စြာ ေနတတ္သူမို႔ သူနဲ႕ ဆက္ဆံရာမွာ ဘာမွ ထိန္ဝွက္ထားစရာ မလိုဘူးလို႔ ခံစားလာမိတတ္ပါတယ္။ သူက သံတမန္ တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔ကို ယံုၾကည္တဲ့ ကမၻာေက်ာ္ စီးပြားေရးသမားႀကီး ေဂ်ာ့ရွ္ဆိုးရပ္စ္က ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္မွာ တိဘက္-ဟိမဝႏၲာေလ့လာေရးဆိုတဲ့ အစီအစဥ္အတြက္ သုေတသန ေက်ာင္းသားေတြကို ဘူတန္ကေန ေခၚကာ ပညာသင္ဆုေတြ ေပးခဲ့တာပါ။ မိုက္ကယ္ဆံုးၿပီးတဲ့အထိ အဲဒီပညာသင္ဆုက ရွင္သန္ေနဆဲမို႔ သူဟာ တကယ္စည္း႐ံုးေရးေကာင္းၿပီး သနားၾကင္နာတတ္တဲ့ စစ္သည္တစ္ေယာက္လို ပညာေရးမွာ အားထုတ္ခဲ့တဲ့ သက္ေသ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
သူက အဲဒီလို လူမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ အတြက္ သူ႔ကို သေဘာက်သူေတြ ကလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သူက တိဘက္ဘာသာစကားကို သေဘာက်ရာကေန တိဘက္-ျမန္မာဘာသာစကား ပင္စည္ထဲက အကိုင္း အခက္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ျမန္မာဘာသာ စကားေျပာသူ စုကို သေဘာက်သြားတာမ်ိဳးေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သူက စုလို ပညာဉာဏ္ျပည့္ဝတဲ့ ဇနီး တစ္ေယာက္နဲ႕ ပညာသည္ဆန္တဲ့ စကားေတြ ေျပာခ်င္ေနခဲ့သလို မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီးလည္း ပညာသည္စကားမ်ိဳးေတြ ေျပာခ်င္ေနတတ္တာပါ။
ဒီလိုနဲ႕ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္အသိုင္းအဝိုင္းမွာ စုတို႔အိမ္ဟာ စကားဝိုင္းဖြဲ႕ရာေနရာ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။
အဲဒီစကားဝိုင္းဖြဲ႕တဲ့ စားပြဲေပၚမွာ အရက္ပုလင္းရယ္လို႔ မရွိခဲ့ေပမယ့္ မိုက္ကယ္ကေတာ့ စုရဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ ထဲမွာ ပိုက္ဆံ ရွိ၊ မရွိ ဘာမွမသိဘဲ ပညာရွင္ေတြနဲ႕ ပညာသည္စကား ေတြေျပာၿပီး ပညာမူး မူးေနခဲ့ပါတယ္။ စုတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ကို လက္ထဲေငြမရွိဘဲ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမလဲလို႔ ေတြးၿပီး မမူးႏိုင္ခဲ့ရွာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း မိုက္ကယ္က ဧည့္ေတြ ဖိတ္မယ္ ေျပာလာတိုင္း စုက မျငင္းတမ္း လက္ခံခဲ့ပါရဲ႕။ ကင္မ္ေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းကေလးေတြကပဲ အတူ ကစားလို႔မွ မဝခင္ ဧည့္သည္ေတြ လာေတာ့မွာဆိုၿပီး အိမ္ျပန္ေပးရတာကို ညည္းညဴခဲ့ၾကပါတယ္။ မိုက္ကယ္နဲ႕စုမွာ ေငြသားအျပတ္ ျမန္သေလာက္ ဧည့္ကေတာ့ ျပတ္တယ္ရယ္လို႔ မရွိခဲ့ပါဘူး။
ကင္မ္ ေမြးေန႔ပြဲမွာ ေတြ႔ရသည့္ မိခင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ကေလးပရိသတ္
၁၉၈ဝ ခုႏွစ္က ကၽြန္မရဲ႕ ခင္ပြန္းဟာ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ ရွိေနခ်ိန္နဲ႕ ကင္မ္ရဲ႕ေမြးေန႔နဲ႕တိုက္ဆိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို ေမြးေန႔ပြဲ ဖိတ္ေတာ့ သူ သြားခဲ့တဲ့အခါ ဟတ္ခ္ေတာင္းန္အိမ္ရဲ႕ေျမေအာက္ခန္းက ထမင္းစားခန္းမွာ ေပါင္မုန္႔ေလးေတြ လွီးၿပီး ဝက္ေပါင္ေျခာက္ နည္းနည္းကို ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အလံငယ္ေလးေတြစိုက္ကာ အလွ ျပင္ဆင္ထားတာကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေကၽြးဖို႔ ျပင္ထားတာကေတာ့ ႏြားႏို႔ပါပဲ။ မိုက္ကယ့္ မိဘေတြက ေမြးေန႔ကိတ္ အႀကီးႀကီးတစ္လံုး ယူလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ကေလးေတြ အားလံုးက အရမ္းကို ဝမ္းသာသြားၾကပါသတဲ့။ အဲဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မခင္ပြန္းက ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားပါတယ္။
ေမြးေန႔ပြဲဆိုၿပီး ေန႔တိုင္းစားေနက် ေပါင္မုန္႔ေလးနဲ႕ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ေလးပဲ ဧည့္ခံႏိုင္တာ မလုပ္ေပးခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘဲ မတတ္ႏိုင္လို႔ လို႔ ေတြးမိတဲ့အခါ သူ႕အေနနဲ႕ စိတ္ထဲ မေကာင္းလြန္းေတာ့ ကေလးေတြနဲ႕ ခဏတျဖဳတ္ ကစားေပးၿပီး ေစ်းကို အျမန္ေျပးကာ စုကီယာကီ လုပ္ဖို႔ လိုတာေတြ ဝယ္ျခမ္းခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မခင္ပြန္းတစ္သက္မွာ အဲဒီေန႕က ပထမဆံုးအႀကိမ္ မီးဖိုေခ်ာင္ ဝင္ဖူးျခင္းပါပဲ။ အဲဒီေန႕ကစၿပီး သူ႕ရဲ႕စုကီယာကီနဲ႕ မီေဆာဟင္းခ်ိဳ လက္ရာဟာ နာမည္ေက်ာ္ သြားခဲ့တာေပါ့။ စုက မိုက္ကယ့္ဧည့္သည္ေတြအတြက္ ဟင္းေတြ စီစဥ္ေပးတတ္ေပမယ့္ သူတို႔ေတြ ထံုးစံ ေနာက္ဆံုးမွစားတဲ့ အရြက္သုပ္ကို ေမ့သြားတတ္ပါတယ္။
အဲဒီအခါမွာေတာ့ စုဟာ ျပင္သစ္ေတြ ထံုးစံလုပ္တတ္တဲ့ တစ္ပြဲၿပီး တစ္ပြဲခ်ေပးရတဲ့ အမယ္စံု ညစာသေဘာကို အျပစ္တင္ေတာ့တာပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ စုက မိုက္ကယ့္ ဧည့္သည္ေတြ မ်က္ေမွာင္မၾကဳတ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါရဲ႕
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)
No comments:
Post a Comment